Menntamál - 01.10.1946, Blaðsíða 11

MENNTAMÁL
118
LjóS í skólanum
(Annárs staðar í þessu hefti Menntamála er lítillega minnst á
enska bók: The Teachitig of English in Schools. Hór birtast þrír
smákaflar úr einni ritgerðinni í henni, eítir L. A. G. Strong. Þótt
ritstjóri Menntamála vilji ekki gera öll orð hins enska skólamanns
að sínum orðum fortakslaust, ef heimfæra skylcli þau upp á ísland,
er samt gripið liér á efni, sem íslenzkir kennarar liefðu gott af að
íhuga nokkuð.)
Áður en við getum farið að hugsa jákvætt um ljóð í
kennslustofunni, verðum við að horfast í augu við mjög
óskexnmtilega staðreynd.
Lítil börn eru að eðlisfari hneigð fyrir ljóð, þegar þau
koma í skólann. Þeim þykir gaman að hljóðfalli orðanna
og verða hæglega hrifin af því. Þau leika sér oft að því
að ríma, óþvingað og af eigin hvötum. Þau síztu eru að
minnsta kosti laus við alla óbeit á ljóðum.
En þó er miklum meiri hluta uppkominna manna á
þessu eylandi sama um ljóð, hafi þeir ekki hreint og beint
skömm á þeim. Ljóðin vekja hjá þeim ógeð eða þeir fara
hjá sér eða verða alls ekki fyrir neinum áhrifum.
Hvað hefur komið fyrir? Hvað er að? Hvað hafa skól-
arnir gert til þess að ná svo ömurlegum árangri? Hvernig
hefur hinn saklausi hæfileiki barnsins til að hafa gaman
af ljóðum verið skemmdur og eyðilagður?
Nú rísa sumir kennarar upp til andmæla. Þeir vilja
bera af sér þær sakir, að þeir hafi brugðizt skyldu sinni
í þessu efni og svara því til, að breytingin stafi ekki af
neinu, sem fram hafi farið í kennslustofunni, heldur sé
hún samkvæmt eðlisfari brezkra rnanna. Karlar og kon-
ur, fullyrða þeir, — og þó einkum karlar — vaxa upp
úr því að þykja gaman að ljóðum, og hjá þeim þroskast
eðlileg andstaða, sem engin kennsla getur unnið bug á.