Menntamál - 01.10.1946, Blaðsíða 30

132
MENNTAMÁL
við athugasemd um erindi úr heilræðavísum I-Iallgríms Péturssonar.
Og i'innst mér sú athugasemd næsta smekklaus.
„Mundi ekki tími til kominn að losa nútíma-bókmenntir við guð-
hreeösluna og guðsoíiann?" Þannig endar þessi klausa.
Ég tel þetta illkviltnislegan útúrsnúning gagnvart trúrzeknu fólki,
því að vita mun bréfritari það, að í merkingu þessara orða felst hin
lotningarfulla tilbeiðsla trúaðs manns til guðs síns og þess, sem hon-
um er heilagt, og guðhræddir menn, sem samkv. venju málsins er
sama og trúræknir, eru hvorki hugminni né ódjarfari og hafa sízt
verið lakari merkisberar þjóðar vorrar á liðnum öldum heldur en
liinir, er telja sig hafna upp úr allri trúrækni.
Ég myndi sakna orðanna úr málinu. Og enn þá meira myndi ég
sakna guðlirædda fólksins, ef það ætti líka að liverfa, og um Ijóð-
fegurð og ljóðsmekk vil ég segja það, að óheillavænlega virðist mér
þá liorfa, ef kennarastétt landsins vildi almennt taka undir það sem
aðkallandi á því sviði að útrýma ljóðum og anda Hallgr. Péturssonar.
Mér þykir rétt að taka það fram, að ég tala hér ekki af trúarof-
stæki, enda mundi ég af sumum heittrúarmönnum fremur teljast til
hinna of-frjálslyndu eða jafnvel villutrúarmanna. En ég ber fulla
virðingu fyrir trúarskoðun og trúrækni hvers manns, og hvern kenn-
ara tel ég mann að meiri og betri starfsmann, sem tekst að leiða nem-
endur sína eftir þeirri braut, sem heilræði Hallgr. Péturssonar
benda til."
— Ritstjóra Menntamála finnst rétt að taka það fram til þess að
koma í veg fyrir frekari misskilning, að í bréfi Bjarnar í Grafarholti
voru færð til mörg dæmi urn braglýti á vísum í einni kennslubók í
lestri, en þar sem sú bók er nú almennt ekki notuð við lestrarkennslu,
lét ritstjórinn hjá líða að birta dæmin í Merintamálum, og er við hann
að sakast um það. Var frá þessu skýrt í síðasta hefti. En ágreiningur
þeirra Halldórs og Bjarnar um ,,gu'Shrceðsluna og guðsóttann” mun
stafa af því, að þeir skilja orðin nokkuð livor á sinn veg, en það er
að vísu ekki ótítt meðal vor íslendinga að deila af þeim sökum.
Eru gáfuðustu börnin ofmetin?
Greindur og gegn maður, sem mikinn áhuga hefur á uppeldismál-
um þjóðarinnar, segir í bréfi til ritstjóra Menntamála:
„Mest er jafnan látið með gáfuðustu börnin, en hinum fremur
gleymt. Gáfurnar eru guðsgjöf, en einbeiting þeirra á valdi einstakl-
ingsins. Því má ekki ofmeta gáfuðu börnin, en vanmeta liin, sem
eiga þó oft ekki síður ágæta eiginleika, sem gæfa fylgir í samfélagi
manna."