Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 5

inu sinni fyrir löngu, er byrjað var að hafa
dýragarð í London, urðu menn eins og nú
að greiða peninga fyrir innganginn, en auk
þess var þess óskað, að menn færðu dýrun-
um eitthvað að borða. Þess vegna komu
menn oft með hunda og ketti, sem kastað var til villi-
dýranna, er þarna voru fyrir.
Dag nokkurn kom maður, sem langaði til þess að sjá
dýrin, með Jítínn hund, sem hann hafði fundið á götunni,
og afhenti hann dýraumsjónarmanninum. Maðurinn fékk að
sjálfsögðu strax aðgang, en litla hvolpinum var hent inn
í búrið til Ijónsins, svo að það gæti étið hann.
Hvolpurinn litli lagði skottið á milli fótanna og skreidd-
ist út í eitt horn búrsins, en Ijónið kom þangað og þefaði
að honum.
Saga eftir
TOLSTOJ
Þá lagðist litli hvolpurinn upp i loft, teygðl úh fótunum
og dinglaði skottinu.
Ljónið snerti hann með þófunum og sneri honum við.
Hvolpurinn litli reis upp og settist á afturfæturna.
Ljónið virti fyrlr sér þetta litla dýr, sneri höfði hvolpsins
til og frá með öðrum hramminum, en gerði honum að öðru
leyti ekkert mein.
Þegar eftirlitsmaðurinn gaf Ijóninu kjöt að éta, reif það
dálftinn hluta af því og gaf hvoipinum.
Þegar Ijónið lagðist niður til þess að sofa um kvöldið,
lagðist hvolpurlnn hjá því og hvíldi höfuð sitt á öðrum
hrammi þess.
Þannig lifðu Ijónið og litli hvolpurinn saman í ró og
spekt i sama búrinu í langan tíma. Ljónið gerði honum
aldrei neitt mein; þau átu saman, sváfu saman og stundum
brá Ijónið til leiks við litla hvolpinn.
En dag nokkurn kom herramaður í dýragarðinn og skoð-
aði meðal annars Ijónabúrið. Þegar hann sá hvolpinn, skýrði
hann eftirlitsmanninum frá þvi, að hann ætti þennan hvolp
og vildi fá hann aftur.
Eftirlitsmaðurinn vildi að sjálfsögðu afhenda eigandan-
um hvolpinn, en þegar þeir ætluðu að kalla hvolpinn til
sin og taka hann, reisti Ijónið makkann og rak upp mlkið
reiðiöskur, svo að þeir þorðu ekki að taka hvolpinn frá þvi.
Þannig lifðu Ijónið og lltli hvolpurinn friðsamlega saman
i heilt ár.
En dag nokkurn varð hvolpurinn veikur og dó. Ljónlð
hætti að neyta matar síns, en var alltaf að þefa af litla
hvolpinum og snerta við honum öðru hverju með hramm-
inum, eins og það vildi vekja hann.
Þegar Ijóninu varð Ijóst, að litli hvolpurinn var dáinn,
hljóp það snögglega I loft upp, barði rimla búrsins með
skotti sínu, kastaði sér á vegginn og reyndi að brjótast út.
Þannig hagaði Ijónið sér í nokkra daga, barði allt og beit
og öskraði, en lagðist loks niður hjá litla hvolplnum. Eftir-
litsmaðurinn reyndi að taka hvolpinn úr búrinu, en Ijónið
vildl ekki sleppa honum.
Þá datt honum í hug, að Ijónið myndi gleyma sorg sinni,
ef hann léti það fá annan hvolp, og þvi lét hann inn til
þess annan lifandi hvolþ. En Ijónið reif hann samstundis á
hol. Siðan lagði það hramm sinn varlega utan um litla,
dauða félaga sinn og lá þar hreyfingarlaust I fimm daga.
Sjötta daginn var Ijónið dáið.
3