Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 32

unið þið, hver það var, sem sagði einu
sinni þessi orð: „Yður er í dag frelsari
fæddur"? — Já, auðvitað munið þið það.
Það var engillinn, sem kom til hirðanna
á Betlehemsvöllum á jólanótt til þess
að skýra þeim frá því, að Jesús væri fæddur. Það var svo
mikil gleði yfir því á himnum, að það heyrðist alla leið
niður á jörðina.
Munið þið ef til vill líka, hvað þeir sungu?
Já, þið munið það: „Dýrð sé Guði í upphæðum og
friður á jörðu með þeim mönnum, sem hann hefur vel-
þóknun á.“
Þeir höfðu auðvitað rika ástæðu til þess að gleðjast og
fagna, englarnir, því að þá gerðist það þezta, sem nokkurn
tíma hefur gerzt á jörðunni, og það er það, að við eign-
uðumst frelsara.
Það versta, sem til er á jörðunni, er nefnilega það, sem
við köllum synd, og Jesús frelsar okkur frá syndinni.
Þegar ég var lítill, hugsaði ég oft, að ekkert væri verra
til en tannpína. Ef þið hafið einhvern tíma haft tannpinu,
þá vitið þið, að það er ekkert þægilegt. En ég var ekki
gamall, þegar ég fann fyrir því, sem er enn þá verra.
Það er það, sem við köllum vond samvizka, og vonda
samvizku fáum við, þegar við skrökvum, stelum eða ger-
um eitthvað það, sem við vitum, að við megum ekki gera.
Ég býst við, að þið kannizt líka við þetta. Ég var stund-
um svo hræddur, að ég óskaði þess, að ég væri dauður.
Og ( sambandi við þetta ætla ég nú að þessu sinni að
Hvernig Vigfús
góða samvizku

segja ykkur frá atviki, sem hefur orðið mér ógleymanlegt.
Það gerðist fyrir mörgum árum á stað einum, þar sem
ég var prestur.
Ég hafði lagzt til hvíldar um kvöldið, og dyrunum var
lokað. Ég vaknaði við það, að einhver barði fast á dyrnar.
Ég varð gramur við og klæddi mig. Ég býst við, að ykkur
hefði ekki heldur líkað vel að vera vakin um hánótt. Svo
fór ég til dyra og spurði, hver væri kominn. Þá var svarað
fyrir utan:
„Það er ég.“ Ég heyrði undir eins, hver þetta var.
„Presturinn má ekki verða reiður," hélt maðurinn áfram.
„Hann Vigfús er orðinn svo veikur, að hann heldur, að
hann hljóti að deyja í nótt, og hann segir, að hann hafi
ekki kjark til að deyja, fyrr en hann hefur talað við
prestinn.11
Gremjan hvarf úr huga mér á augabragði. Ég flýtti mér
í frakkann og spennti Blakk fyrir vagninn, og Blakkur minn
blessaður geystist áfram eins hratt og hann komst, svo að
við vorum komnir að bænum um miðnætti.
Inni í stofunni logaði á litlum lampa, svo að það var
rökkur i stofunni. Maðurinn lá í rúminu, og konan hans
sat grátandi við eldhúsborðið, en litlu börnin sváfu uppi
á lofti. Elzta barnið hét Sigriður.
Ég gekk að rúminu og heilsaði Vigfúsi. Ég sá strax, að
hann átti ekki langt eftir. Ég strauk yfir hendur hans. Þær
voru kaldar og rakar, og það glitraði á svitadropana á
enni hans, og hárið var vott af svita.
Hann horfði á mig, og það var svo mikil angist og
hræðsla [ augunum, að ég man ekki eftir því að hafa nokk-
urn tíma séð þvilíka sjón.
30