Æskan - 01.11.1971, Síða 66

Lára Sigurðardóttir, Ægisdætr-
um:
Af hverju er ég skáti? Því
er erfitt að svara, en skátl gefst
ekki upp.
Ég er skáti af því að ég
hef áhuga fyrir starfi skátanna
sem felst ekki aðeins í því að
sitja á fundi eitt kvöld í viku,
heldur líka að fara í útilegur
og gönguferðir, því að skáta-
starfið byggist á útilífi, sem ég
hef áhuga fyrir.
Guðrún Inga, Ægisdætrum:
f raun og veru er bezta svar-
ið ,,af því bara“, en ég hef
gaman af útilegum, góðum fé-
lagsskap og að vera alltaf að
læra eitthvað nýtt.
Sem skáti verður maður alltaf
að vera viðbúin hinu óvænta!
Július Aðalsteinsson flokksfor.,
Löxum, Fiskasveit, Jórvíkingad.
Ægisbúum:
Ég er skáti af því að ég hafði
haft kynni af skátastarfi og
ákvað að ganga í skátahreyf-
inguna og hef ekki orðið fyrir
vonbrigðum.
Ég tel skátastarf hollt, nyt-
samt og skemmtilegt tóm-
stundagaman.
Þegar Friðrik fðr með jólin til pabba
riðrik var einn heima, þegar póst-
urinn kom. Það voru eitthvað svo
skemmtileg hljóðin, sem heyrðust
þegar bréf og blöð duttu niður
um bréfalúguna og lentu á gólfinu í gang-
inum. Friðrik tók upp póstinn og lét hann
á eldhúsborðið. Hann var nú svolítið ergi-
legur yfir því að kunna ekki að lesa.
Þarna var nú t. d. bréf með óvenjulegu
frímerki. Það hlaut að vera frá pabba.
Vel á minnzt. Þú þekkir ekki Friðrik.
Hefur auðvitað aldrei heyrt hans getið.
Ég ætla því að byrja á því að segja þér
frá honum. Hann á heima í gulu tvíbýlis-
húsi. Pabbi hans er sjómaður, nánar til
tekið loftskeytamaður. Mamma hans er
frá Svíþjóð, og hún talar svo fyndna
sænsku, á sérstaklega skemmtilegan hátt
— ekki eins og Finnarnir. Þau búa nefni-
lega í Finnlandi — Friðrik og fjölskylda
hans. Hún getur eiginlega ekkert sagt á
finnsku — lítið meira en „kiitos“, sem
þýðir „þökk", svo getur hún nokkur önn-
ur smáorð, en ekki samt nærri alltaf. Frið-
rik getur talað finnsku, það hefur hann
lært af leikfélögum sínum.
Stundum segir mamma: „Jæja, Friðrik
minn, nú verður þú að fara að kenna mér
finnsku." Þá verður nú Friðrik meira en
litið upp með sér. Hugsa sér, að hann
skuli kunna það, sem mamma kann ekki.
Friðrik snýr bréfinu á milli handa sér.
Pabbi hefur áreiðanlega skrifað honum
líka — það gerir hann alltaf. „Halló. Er
nokkur heima?“ Friðrik heyrir í mömmu
sinni og hleypur á móti henni með bréfið.
„Hérna, sérðu mamma, bréf frá pabba."
Mamma gefur sér ekki einu sinni tima
til að fara úr kápunni; hún varð strax að
fara að lesa bréfið. Það er eitt af því
skemmtilegasta, sem Friðrik hlustar á, þeg-
ar mamma er að lesa bréfin frá pabba.
Pabbi hefur alltaf frá svo mörgu að segja
— frá framandi löndum — frá dýra-, fiska-
og fuglalifi — frá stormum á hafinu —
já, og frá appelsinum og öðrum suðræn-
um ávöxtum, segir pabbi, já, og frá hinu
og þessu. Mamma les og Friðrik hlustar.
Pabbi hefur skrifað langt bréf. Stundum
gleymir Friðrik að hlusta. Hann situr og
hugsar um það, að bráðum koma jólin, og
þá kemur pabbi heim. Skyndilega verður
mamma svo hljóð og niðurdregin:
„Pabbi getur ekki komið heim fyrir jól.
Við verðum að vera ein um jólin, þú og
ég, einnig [ ár, Friðrik minn.“ Mamma er
eitthvað svo hrygg á svipinn. Friðrik vill
64