Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 67

Spurning: Hvað eru þau að gera inni i miðri sögunni af Friðrik?
Svar: Þau eru auðvitað að hlusta á söguna!
endilega reyna að hughreysta hana og
segir: „Mamma, það er kannski betra, að
pábbi komi heim fyrir afmælið sitt. Jólin
er'u afmælið hans Jesú, og þá er auðvitað
ntiklu mikilvægara, að hann sé hér með
okkur.“
í þessu er hringt dyrabjöllunni, og tveir
af skiðafélögum Friðriks standa við dyrn-
ar. Friðrik vill endilega fara á skíði. Brátt
hefur hann gleymt öllu, jólunum, bréfinu
frá pabba, og mömmu, sem varð svo hrygg.
Um kvöldið, þegar Friðrik er sofnaður,
hringir síminn. Hann hringir lengi áður en
mamma fær sig til að svara. Friðrik vakn-
ar. Hann liggur þarna í rúminu og hlustar
á mömmu sína tala í símann. Hún talar
lengi. Þegar Friðrik loksins heyrir, að
hún setur á heyrnartólið, kallar hann:
„Mamma, hver var að hringja?"
„Ertu vakandi, Friggi, drengur? Nú skal
ég segja þér nokkuð. Þetta var pabbi
þinn. Honum leiddist svo og langaði svo
til að heyra í okkur. Og veiztu nú bara.
Þú og ég — við eigum að taka flugvél
og fljúga til London í næstu viku. Skipið,
sem pabbi er á, er væntanlegt þangað þá.
Svo höldum við jólin um borð f skipinu
og förum með því helm til Finnlands eftir
áramótin."
Friðrik varð ofsaglaður. Hann hefur
nefnilega aldrei séð skipið, sem pabbi
hans er á, hann hefur heldur aldrei ferð-
azt með flugvél. Hann talar og talar og
er alveg óðamála, svo hlæja þau bæði og
masa, hann og mamma. Hvorugt þeirra
vill fara að sofa. Mamma fer fram og hit-
ar kakó og nær í kökur úr spariboxinu, svo
sitja þau langa stund og næra sig á þessu
góðgæti og tala saman. Þau ræða um
flugvélar, hvernig þær geti haldið sér á
lofti, þó að þær séu svona þungar. Þau
tala um skipin, hvernig þau fari að því að
fljóta á hafinu, þó að þau séu sum bæði
stór og þung, og þau tala um pabba, sem
þau eiga nú bráðum að fá að sjá. Þeim
líður ákaflega vel.
„Veiztu, mamma, ég get næstum því ekki
beðið, ég vil helzt fara strax," segir Frið-
rik. Svo geispar hann svo, að mamma
sér langt ofan [ kok á honum.
„Ég held nú bara, að tíminn liði fljótar,
ef við förum að sofa,“ segir mamma. „Nú
skulum við lesa kvöldbænina aftur og
þakka Guðl fyrir það, að við fáum að fara
til pabba og halda jólin hjá honum. Svo
skulum við sofna bæði tvö.“
Næsta vika var afskaplega löng — það
er erfitt fyrir Iftinn snáða að bfða. Mamma
náðl í farmiðana, lét niður í töskurnar,
hringdi í ættingja og vinl og tilkynntl þeim,
að i ár gætu þau ekki verið með þeim um
jólin, þau mundu fara í ferðalag. En Frið-
rik, hvað sagði hann? Það var nú litið, því
hann var nú bara með magapínu af ein-
tómum spenningi og tilhlökkun.
Loksins rann upp DAGURINN, þegar
mamma hringdi á bíl — allt var tilbúið til
að leggja af stað. Það var búið að ganga
frá íbúðinni, loka fyrir alla krana, taka allt
rafmagn úr sambandi — allt var klappað
og klárt. Bíllinn kom, mamma og Friðrik
hófu ferð sína til pabba.
I flugvélinni var fullt af fólki, en mamma
og Friðrik fengu þó að sitja saman, og
Friðrik við gluggann. Það fyrsta, sem þau
gerðu, var að spenna á sig öryggisbeltin.
Þetta var allt svo óvenjulegt fyrir Friðrik,
svo nýtt og spennandi, og líka gaman,
hann iðaði í skinninu og spurningunum
rigndi yfir mömmu. Flugvélin hóf sig á loft,
hún vaggaðl svo einkennilega, en hóf
sig síðan hærra og hærra. Friðrik lelt út
um gluggann, en hvað allt sýndist lítið,
húsin voru eins og smákofar, og þá bíl-
arnir! En sniðugt.
Eftir stutta stund dimmdi, þau voru kom-
in inn í skýjaþykkni, en svo birti, en
Friðrik fannst, að það væri allt fullt af
þeyttum rjóma eða froðu, sem birtist í alla
vega formi. En þetta stóð aðeins stutta
stund, því svo skein sólin í heiði og varp-
aði Ijósi á alla þessa einkennilegu bólstra.
„Jaeja,“ sagði mamma, „nú fljúgum
við fyrir ofan skýin." Friðrik leit þá aftur
út, hvert sem augað leit sáust bara skýja-
bólstrar misjafnlega upplýstir af sólinni,
en ákaflega fallegir og líka skrítnir. Friðrik
langaði bara svo mikið til að taka á þess-
um — sem honum fannst — bómullar-
hnoðrum. En allt I einu varð hann hugs-
andi og sneri sér að mömmu: „Mamma,
er himinninn einhvers staðar hérna? Get-
um við séð Guð héðan? Friðrik lelt vel i
kringum sig, en sá ekkert nema ský, sól
og himinbláma.
„Guð getum við ekki séð. Og himinlnn,
sem talað er um í Bibliunni, getum við
ekkl séð. Við vitum bara, að Guð er til
og himinninn er til, en hvar það er, vitum
við ekki, því að Guð hefur ekkl opinberað
okkur það. Mér finnst það ekki gera neitt
til, þvi Guð heyrir okkur, hvar sem við er-
um, og við vitum, að Guð er nálægur,
þegar við biðjum hann."
Flugferðin var orðin nokkuð löng, eða
svo fannst Friðrik. Hann var orðinn þreytt-
ur, en mömmu fannst allt hafa gengið eins
og ( sögu. Það var alltaf öðru hverju verið
að tala í hátalarann, og mamma sagði:
„Nú lendum við bráðum. Skyldi pabbi
vera kominn til að taka á móti okkur?"
Pabbi var kominn. Það urðu fagnaðar-
fundir, áður en þau vissu af, voru þau öll
komin inn i leigubíl og héldu af stað nið-
ur að höfn, heim til pabba, hann átti sem
sagt heima ( skipinu núna. Friðrik var
glaður, en hann var farinn að þreytast og
fannst gott að koma heim til pabba.
„Á morgun koma jólln,“ sagði pabbi,
„og við erum öll saman, öll fjölskyldan.
Það verða gleðileg jól — eða hvað heldur
þú, Friðrik?"
„Áreiðanlega," sagði Frlðrik, „en nú vil
ég sofa — bara svolítið ...“
(Lausl. þýtt H. T.)
65