Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 14

Því fór hann undan í flæmingi og svaraði: „Jafnvel
þótt við veittum þér þetta leyfi, kæmist þú aldrei með
ösnuna þína niður neðstu, þrengstu stigaþrepin, þar sem
beygjan er kröppust. Þú skilur því, að þetta er ekki hægt.“
,,Já, en það er til annar inngangur," svaraði Pepino.
„Hann liggur að gömlu kirkjunni. Hann hefur ekki verið
notaður lengi, en það væri hægt að opna hann bara í
þetta eina skipti. Er það ekki rétt?“
Nú varð ábótinn gramur. „Hvað ertu eiginlega að
segja? Á að eyðileggja eignir kirkjunnar? Það hefur verið
múrað upp í þessi göng í rúma öld, eða alveg frá javí
nýja grafhvelfingin var gerð.“
Biskupinn áleit, að hann hefði fundið góða lausn á
Jjessum vanda, og Jíví sagði hann vingjarnlega við dreng-
inn: „Hvers vegna ferðu ekki heim og biður heilagan
Frans að hjálpa þér? Ef Joú opnar hjarta þitt fyrir hon-
um og geymir hina sönnu trú í hjarta þínu, mun hann
örugglega bænheyra þig.“
„Já, en J^að væri ekki það sama og að biðja hann við
gröf hans,“ sagði Pepino og rödd hans titraði nú, því að
hann var alveg að gráti kominn. „Ég verð að fara með
hana Jjangað niður, svo heilagur Frans geti séð hana.
Hún er nefnilega ekki neinn venjulegur asni. Brosið
hennar Violettu er, sko, alveg sérstakt! Hún brosir að
vísu ekki lengur, sko, ekki eftir að hún veiktist. En
kannski brosir hún bara einu sinni enn til hins heilaga
Frans. Og þegar hann sér brosið hennar, þá læknar hann
hana. Það veit ég, að hann gerir.“
Nú var ábótinn ekki lengur í neinum vafa um, hvert
svarið skyldi verða., Hann sagði ákveðinn: „Mér þykir
Jaað leitt, sonur minn, en svarið er nei.“
„Til hvers get ég Jiá snúið mér?“ spurði Pepino föður
Damico síðar um daginn. „Hver er æðri en ábótinn og
biskupinn, einhver, sem getur sagt þeim, að þeir eigi
að leyfa mér að fara með Violettu niður í grafhvelfing-
una?“
Föður Damicos sundlaði næstum, jægar honum varð
hugsað til Jiess endalausa himnastiga alls konar tignar-
heita og nafnbóta innan kirkjunnar, stigans, sem lá frá
Assísi allt til Rómaborgar. Samt útskýrði hann allt Jaetta
eftir beztu getu íyrir Pepino litla, og svo sagði hann að
lokum: „Og efst uppi situr svo hans heilagleiki... sjálfur
páfinn. Það leikur enginn vafi á því, að hann yrði hrærð-
ur, ef hann frétti um það, sem hér hefur gerzt, því að
hann er mikill maður og góður maður. En hann er svo
önnum kafinn við að fjalla um þýðingarmikil mál, að
Jjað væri ómögulegt fyrir hann að veita sér tíma til þess
að tala við þig.“
Pepino hélt aftur heim í gripahús Niccolos. Hann hélt
áfram að hjúkra Violettu, gaf henni fóður og vatn og
nuddaði snoppuna á henni hvað eftir annað. Svo sótti
hann peningana, sem hann geymdi í steinkrukkunni langt
niðri í hálmhaugnum, og taldi Jaá aftur. Hann átti nú
næstum 300 lírur. Hann lagði 100 lírur til hliðar og
lofaði Giani vini sínum, að hann skyldi fá Jtær, ef hann
hugsaði vel um Violettu, meðan hann færi í svolítið
ferðalag. Svo klappaði hann henni einu sinni enn og
Jturrkaði af sér tárin, sem voru enn byrjuð að streyma,
þegar hann sá, hve rnögur hún var orðin. Svo fór hann
í jakkann sinn og hélt út á þjóðveginn. Þar rétti hann
upp þumalfingurinn til þess að biðja um far, en það
hafði Francis Xavier O’Halloran kennt honum. Og hann
fékk brátt far með vörubíl. Hann var nú á leið til Róma-
borgar til þess að heimsækja páfann.
Vöndur af vorblómum
Aldrei hafði neinn drengur virzt vera svo lítill og
umkomulaus og Pepino, þegar hann stóð á hinu ósegjan-
lega stóra Péturstorgi, sem var næstum autt svo snemma
morguns. Það virtist allt gnæfa til himins allt í kringum
hann. Nálægð hinna yfirlætislegu bygginga gerði J)að að
verkum, að hann virtist enn horaðri og aumari, þar sem
hann stóð þarna berfættur á torginu í rifnu buxunum
sínum og ræfilslega jakkanum. Aldrei hafði nokkur dreng-
ur verið eins einmana og hræddur. Aldrei hafði nokkur
drengur fundið eins greinilega til yfirþyrmandi smæðar
sinnar og umkomuleysis. Aldrei hafði hjarta nokkurs
drengs verið Jírúgað af Jjyngri sorg.
Það var Rómaborg sjálf, sem magnaði Jiessar kenndir
innra með honum. Virðuleiki og hátign hinna glæstu
bygginga og minnismerkja fylltu hann lotningu. Áhrifin
voru svo yfirþyrmandi, að hugrekki hans tók að dvína
og hann gerði sér snögglega grein fyrir því, að erindi
hans sjálfs hlaut að vera alveg vonlaust, aðeins sóun tíma
og krafta. En samtímis sá hann einnig fyrir sér litlu,
döpru ösnuna, sem mundi áreiðanlega deyja, nema hann
útvegaði henni einhverja hjálp. Sú hugsun veitti honum
krafta til þess að leggja af stað yfir hið risavaxna torg
eftir langt hik og nálgast óttasleginn eitt af hliðarinn-
gönguhliðunum að Vatíkaninu.
Vörðurinn í svissneska lífvarðarliðinu, sem var klædd-
ur í miðalda einkennisbúning í gulum, rauðum og blá-
um lit og með langa spjótöxi í hendi, virtist vera alveg
risavaxinn og ógnvekjandi á svipinn. Samt gekk Pepino
alveg að honum og spurði: „Fyrirgefðu, en viltu ekki
fylgja mér á fund páfans? Mig langar svo að tala við
hann um ösnuna mína, hana Violettu."
Varðmaðurinn brosti, og bros hans var ekki óvingjarn-
legt, því hann var vanur J)essum barnalegu og saklausu
12