Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 17

mætti, seni blóm haia. Þau eru útbreidil um víða veröld.
en samt tekst þeim að vekja kærar og persónulegár minn-
ingar hjá hverjum þeim, sem virðir fyrir sér lítinn blóm-
vönd.
A þennan hátt héldu vorblómin hans Pepinos litla
áfram íerðalagi sínu. Þau voru rétt úr einni hendi yfir í
aðra og komust sífellt hærra og hærra. Þau dvöldu örstutta
stund hjá fulltrúanum í postuladeildinni, einnig hjá hin-
um páfalega kirkjuverði, lijá hinum páfalega ölmusu-
veitanda, yfirumsjónarmanni hinna heilögu halla og hin-
um páfalega kammerherra. Daggardroparnir á krónublöð-
unum gufuðu upp. Þau misstu sinn jómfrúarlega fersk-
leika og fóru að drúpa höfði. En samt héldu þau töfra-
mætti sínum. Samt höfðu þaU énn að geyma boðskap sinn
um kærleikann og fögru minningarnar, svo að enginn
þessara milligöngumanna gat fengið það af sér að kasta
þeim frá sér. Um síðir voru þau svo lögð á skriíborðið
hjá manni þeim, er þau voru ætluð, ásamt bréfinu, er
þeim fylgdi. Hann las bréfið og sat svo lengi og virti
blómin fyrir sér. Hann lokaði sem snöggvast augunum
til þess að greina betur þá mynd, sem kom fram í liuga
hans, myndina af honum sjálfum sem litlum dreng í
Rómaborg í sunnudagsferð uppi í Albanafjöllunum, þar
sem hann sá blómstrandi villifjólur fyrsta sinni.
Þegar hann opnaði augun aftur, sagði hann við ritara
sinn: „Leyfðu barninu að koma hingað upp. Ég ætla að
tala við það.“ Og svona atvikaðist það, að Pepino fékk
áheyrn hjá páfanum. Hann sat í allt of stórum stól og
sagði honum alla söguna af Violettu. Hann skýrði hon-
um frá því, hversu nauðsynlegt það væri að hann fengi að
fara með hana niður að gröf hins heilaga Frans. Hann
sagði honum frá ábótanum, sem hafði komið í veg fyrir,
að honum tækist þetta. Hann sagði honum einnig frá
föður Damico, frá brosi Violettu og hversu vænt honum
þætti um hana. Hann jós öllu ]jví, sem hafði fyllt hjarta
hans, yfir þennan góða mann, sem sat þarna kyrrlátur á
bak við skrifborðið sitt.
Og Pepino litli var alveg viss um, að hann væri ham-
ingjusamasti drengurinn í víðri veröld, þegar honum
var fylgt út úr skrifstofu hins heilaga föður efiir hálf-
tíma. Hann hafði ekki aðeins hlotið persónulega blessun
sjálfs pál’ans, heldur hafði hann nú tvö sendibréf í jakka-
vasa sínum. Annað var stílað til ábótans í klaustrinu í
Assísi og liitt til föður Damicos. Nú fannst honum ekki
lengur sem hann væri svo óskaplega lítilmótleg og þýð-
ingarlítil persóna, ]tegar hann gekk fram hjá hinum undr-
andi, en glaða, varðmanni og hélt út á torgið, sem honum
fannst nú ekki lengur svo yfirþyrmandi stórt sem fyrr.
Hann var aftur á móti svo þakklátur í huga og sigurviss,
að honum fannst, að hann gæti tekið sig á loft í einu
stökki og l'logið heim til Violettu sinnar.
Páll páfi.
„Þú átt ekki aöeins að heimta,
heldur einnig gefa“
Pepino var kominn heim til Assísi fyrir myrkur um
kvöldið. Hann hélt stoltur heim til föður Damicos, þeg-
ar hanu hafði litið snöggvast á Violettu og fullvissað sig
um, að Giani hefði nú gætt hennar vel og að henni hefði
að minnsta kosti ekki hrakað, meðan hann var í burtu.
Hann fékk föður Damico bréfin, eins og hontim hafði
verið sagt að gera.
Faðir Damico horfði á umslagið, sem stílað var til
ábótans. Og svo las hann bréfið, sem honum sjálfum var
ætlað, gripinn djúpri og hlýrri hamingjukennd. Síðan
sagði hann við Pepino: „Á morgun afhendum við ábót-
anum bréfið, sem stílað er til hans. Hann lætur senda
eftir steinhöggvara, og gamla hleðslan verður brotin
niður, svo að þú getir teymt Violettu inn í grafhvelfing-
una og beðið þar um, að hún megi fá heilsuna aftur.
Páfinn hefur sjálfur látið í ljós ósk um, að þannig skuli
larið að.“
Páfinn hafði auðvitað ekki skrifað þessi bréf eigin
hendi. Kardínálinn, er starfaði sem ritari hans, hafði fund-
ið til innilegrar gleði- og fullnægjukenndar, þegar hann
samdi eftirfarandi skilaboð til föður Damicos með sam-
þykki páfans:
„Ábótinn hlýtur að vita, að í jarðvist sinni lét
hinn heilagi Frans lítið lamb fylgja sér inn í kirkj-
una, lamb, sem fylgdist með honum hvarvetna í
Assísi. Er ASNINN ekki alveg eins velskapaður af
guði, þótt feldur hans sé grófari og eyru hans
lengri?"
15