Æskan - 01.11.1971, Blaðsíða 39

uppi í stóru, svífandi lótusblómi, þeirri tegund töfrablóma,
sem spretta á vegum guðanna, þegar þeir stíga niður frá
himnum til jarðarinnar eða upp frá jörðinni til himna. Yang
var borinn hægt á lótusblóminu til guðs ríkis.
Hann veifaði glaður, og ef hofpresturinn hefði verið nær,
hefði hann heyrt drenginn segja: „Kærar þakkir, herra,
kærar þakkir."
„Jæja," tautaði hofpresturinn, „ef svona auðvelt er að
komast í guðs ríki, skal ég fara líka.“
Og hann henti sér fram af hömrunum. En ekkert töfra-
lótusblóm bjargaði honum. Hann datt beint niður, alveg
niður á dalbotninn, og þar lauk lífi hans.
Á einhvern hátt fréttist þetta til þorpsins. Sumir þorps-
búa klifruðu upp að staðnum, sem sem vondi hofprestur-
inn hafði skilið Yang eftir til að deyja, og þar fannst það,
sem eftir var af töfragrjónunum, sem hann hafði soðið.
Þá vissi fólkið, að sagan var sönn, og að steinarnir
höfðu áreiðanlega orðið að grjónum. Og menn reistu þar
hof og nefndu það Hof Hinna Helgu Grjóna.
Grjónin sjálf voru geymd í sérstöku skríni á helgasta
stað hofsins, og margir komu tii að skoða þau.
Þá var það nótt eina, að þrir ræningjar brutust inn í
hofið og stálu öllu, sem þeir gátu fundið fémætt.
Þeir stálu hempum hofprestanna, kertastjökum og pen-
ingum, sem hofprestarnir höfðu safnað til að byggja nýtt
herbergi við hofið. Þeir stálu jafnvel reykelsunum og kert-
unum og gull-lótusbióminu, sem stóð á altarinu til minn-
ingar um það, sem bar Yang til guðs rikis. Og þegar þeir
sáu fallegu, hvitu hrísgrjónin í skríninu á helgasta stað
hofsins, urðu þeir mjög glaðir og settust strax niður til
að borða þau.
Hofprestarnir reyndu að varna þeim þess, því að þetta
væru helg grjón, en þeir hlógu aðeins og sögðu, að því
betur brögðuðust þau.
Þegar þeir höfðu lokið við að borða, héldu þeir á brott
niður fjöllin. Þeir léku á ais oddi á leiðinni, sungu og
gerðu að gamni sinu. En allt í einu stönzuðu þeir hver
af öðrum. „Grjónin!" kveinuðu þeir, „heigu grjónin", og
einn af öðrum hné niður. Grjónin höfðu aftur breytzt i
steina, og við það höfðu magar þeirra sprungið.
Hofprestarnir í Hofi Hinna Helgu Grjóna fundu þá liggj-
andi í fjallshliðinni næsta morgun á leið sinni niður í þorpið
til að kaupa mat.
Þeir sáu strax, hvað gerzt hafði, en þeir gátu ekkert
gert til að hjálpa ræningjunum, þeir voru dánir allir þrir.
Hofprestarnir sóttu því næst allt, sem ræningjarnir höfðu
stolið, peningana, kertastjakana, hempurnar og gull-lótusinn
og báru aftur til hofsins.
En helgu grjónin, sem höfðu verið etin, gátu þeir aldrel
fengið aftur, en þeir fundu nokkur grjón, sem ræningjarnir
höfðu skilið eftir í skríninu I hofinu, og þeir varðveittu
þau sem hinar dýrmætustu gersemar. Þeir byggðu nýtt
herbergi í hofinu, málað gullið, grænt og blátt með rauðum
dyrum, stórir kertastjakar stóðu í röðum beggja vegna
herbergisins til þess að logað gæti á kertum í þeim allan
sólarhringinn. Þarna létu þeir skrinið.
Hof Hinna Helgu Grjóna var mjög frægt upp frá því.
Og ennþá stendur það uppi í fjöllunum vestur af Peking,
og pílagrímar koma mörg hundruð mílur aðeins til að sjá
nokkur öx af hvítum hrísgrjónum.
En enginn, ekki einu sinni ræningi, mundi þora að borða
eitt einasta grjón núna.
Jóhanna Brynjólfsdóttir
þýddi.
Napóleon skrifaði svo illa, að
Jósefina kona hans misskildi
stundum bréfin hans, og þegar
farið var að lesa sum bréfanna
eftir hans dag, héldu menn, að
þetta væri ekki skrift, heldur
uppdrættir af ýmsum vígvöllum,
sem Napóleon hefði barizt á.

37