Kirkjuritið - 01.11.1958, Síða 12

Páfaskiptin.
Ég hefi áður rakið stuttlega æviatriði Píusar páfa 12. hér
í ritinu (1956). Hann verður jafnan talinn með merkari og
áhrifameiri páfunum. Fjölgáfaður, gagnmenntaður, víðsýnn
og laginn stjórnandi, einlægur trúmaður, vammlaus. Líkleg-
ast, að hann verði tekinn í helgra manna tölu sakir sýna sinna,
enginn dregur heldur í efa, að hann vildi beita áhrifum sín-
um, sem voru geysimikil, til eflingar sannrar kristni í heim-
inum, og kappkostaði þess vegna m. a. að stuðla að friði og
vaxandi þekkingu. Hélt hann oft ræður um þessi efni, eink-
um á stríðsárunum. Og vegna útvarpsins heyrðu fleiri til
hans um víða veröld en nokkurs páfa annars, þeirra er áður
voru.
Hér birtist ein af stytztu ræðum Píusar 12, haldin i Vísinda-
akademíu Páfastólsins 3. desember 1939:
„Vér erum ekki skaparar: hvorki sköpum vér heiminn né
sannleikann. Hvorttveggja er grundvallaratriði, sem hugur
vor verður að taka til greina. Náttúran er á milli Guðs og vor,
og sannleikurinn verður ekki greindur frá náttúrunni. Guð,
náttúran og sannleikurinn, þetta eru meistarar vorir. Vér er-
um auðmjúkir þjónar, pílagrímar, sem stefna til Guðs á
leiðum náttúrunnar og sannleikans, framkvæmendur fagn-
aðarríks ævintýris. Hlutverk yðar er að kunna skil á og auka
við þekkingarfjársjóðu mannkynsins. Slíkt er kærleiksverk,
en ekki sundrungar, skylt starfsemi kirkjunnar, sem reynzt
hefir móðir vísinda og framfara á liðnum öldum.
Tvær eru lærdómsbækur mannsins: Alheimurinn, þar sem
maðurinn leitar fræðslu um þá hluti, sem Guð hefir skapað.
Og Biblían, þar sem hann kynnir sér æðsta vilja og sann-
leika Guðs. önnur er fyrir skynsemina, hin fyrir trúna. Þær