Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 14

DULRÆNANAR FRÁSAGNIR
MORGUNN
dáin fyrir fáum árum. Kona sú var mikið framtakssöm í
lífinu, og Iíkleg til þess að langa til að gera okkur viðvart um
nálægð sína. Svo tók ég þetta fyrirbrigði.
Árið 1917 dó ungur maður, sem átti nána aðstandendur á
heimili mínu, Hlöðum, og var okkur hjónum nákunnugur.
Við höfðum góðan þokka á honum. Hann vissi um áhuga
minn á dulrænum málum, og gaf þeim sjálfur ofurlítinn
gaum, og var allvel greindur maður og fyrirtaks vandaður í
hátterni sínu. Þegar hann dó, bað ég ósýnilega vini mína að
taka nú á móti honum og leiðbeina honum vel. Já, það vildu
þeir fúslega gera! Petta var í maí.
í ágúst sama ár heyri ég uppi á lofti í húsi okkar, úr tifa, og
fer að athuga, hvað í ósköpunum þetta sé. Þarna á loftinu er
geymsla, og engin klukka, auðvitað. Hljóðið kemur úr
bréfpoka, sem sódi var í, nýkominn úr kaupstað. Þegar ég er
að athuga þetta, fellur annað úr inn í; hljóðið virtist koma úr
blikkbauk, sem sódi var líka í. Svo fór það þriðja og f jórða að
tifa, hvert í kapp við annað, og urðu æ liðugri og liðugri í
ganginum, eftir því sem þau gengu lengur. Ég hleyp ofan og
kalla fyrst á Steindór — svo heitir miðillinn — bið hann að
koma, en segi honum ekkert. ,,Hvaða úr eru þetta“, spyr
hann, og hlustar. „Nú veit ekki ég“, svaraði ég og sótti
bóndann minn, og svo hvern af öðrum, og sagði engum neitt,
en allir heyrðu það sama, sex alls. Og nú voru þessi ílát
dregin út á gólf og gagnskoðuð, hvort engin blekking væri
gerð, en úrin tifuðu eftir sem áður, þangað til einn
mannanna, sem fremur var mótfallinn því að láta gabba sig
né blekkja, stingur hendi ofan í sódann; þá slokknar lífið í
þessu, en við heyrum samstundis að stór, þunglamaleg
klukka er farin að ganga niðri á þili í smíðahúsi bónda míns,
þar sem engin klukka var sýnileg. Við aðgætum þetta, þrjú,
og heyrum öll það sama og bendum á blettinn, þar sem hún
heyrist hanga. En jafnframt gengur nú mesti urmull af vasa-
úrum um allt loftið uppi. Og með það fara allir út til verka
sinna, sem ég. Frá því um miðjan ágúst þangað til seint í
september gengu úrin í horninu sínu á loftinu, daglega, en ég
12