Morgunn - 01.06.1989, Qupperneq 35

MORGUNN
FYRSTI MIÐILL RAYMONDS
mánuði fóru að koma til hennar menn, sem vildu fá greini-
legar sannanir frá framliðnum mönnum. Pá bað Feda hana
að hætta við þessa „hringa“. Hún sagði, að skilyrðin væru
ekki ævinlega góð þar, sumir kæmu þangað í þeim erindum
einum að fá einhvern einskisverðan hégóma. Einu sinni
sagði hún henni, að daginn áður hefði piltur, sem fallið hefði
í ófriðinum, komið að hringnum og haft mjög mikinn hug á
að tala við móður sína, sem var þar viðstödd, en hann hefði
ekki getað það, af því að tveir fundarmenn hefðu spillt svo
skilyrðunum með léttúð sinni. Svo að hún hætti við
„hringana“. í stað þess fór hún að taka á móti mönnum
heima hjá sér, einum eða tveimur í einu, mönnum, sem voru
að leita ákveðins árangurs. Og þetta fór eins og áður er vikið
að — frúin hefir ekki getað veitt áheyrn nærri því öllum, sem
þess hafa leitað.
Um þessa tilbreytni kemst frúin svo að orði í viðtali við
enskan blaðamann, í byrjun ársins 1917: „Það var síðasta
daginn í október 1915, að ég hætti við almenningsfundina, af
því að Feda vildi láta mig verja öllum mínum tíma til þess að
hjálpa einstökum mönnum. Á einstaklingafundum sagðist
hún geta hagað sér miklu betur eftir þeim skilyrðum, sem
fyrir hendi væru. Síðan ófriðurinn hefði byrjað, þyrfti allt
aðra tegund funda en á venjulegum tímum, af því að svo
margir hefðu farið yfir um með sorglegum atvikum, og sér-
stök skilyrði væru nauðsynleg til þess að þeir gætu komið
skeytum greiðlega og með þeim hætti, að verulega sterkar
sannanir fengjust. Mér var líka sagt, að skilyrðin fyrir sálar-
rannsóknum væru ekki eins góð á ófriðartímum, af því að
sveiflur, sem ófriðurinn ylli, væru svo ofsafengnar.
Þeir menn, sem komið hafa til mín á einstaklingafundi,
hafa nærri því allir misst nána ættingja í ófriðinum. Því hefur
verið haldið að mér að hjálpa þessum mönnum fremur en
nokkrum öðrum, og sannleikurinn er sá, að ég hef beðið
marga, sem áður komu til mín á ákveðnum tímum til þess að
ná sambandi við framliðna vini sína, að víkja fyrir þeim, sem
hafa þurft á bráðri huggun að halda. Mig langar til að taka
það fram, að margir menn hafa komið til mín, sem virtust
33