Morgunn - 01.06.1989, Qupperneq 67

MORGUNN
HITT OG ANNAÐ
Svipir
Framliðna stúlkan, sem vildi leika sér.
Þegar ég var lítil, bjuggu foreldrar mínir á bæ í tvíbýli. í
austurbænum var telpa, sem ég lék mér oft með, ásamt fleiri
börnum; telpan var víst mjög mikill andlegur vesalingur. Ég
man eftir því að hún talaði óskýrt og illa, lærði það víst aldrei,
og útlit hennar bar víst mikinn vott þess, að hún var aumingi.
Þegar hún var 14 ára, lagðist hún í heilabólgu, þjáðist
mikið og varð síðan alveg meðvitundarlaus um nokkurn
tíma. Ég var þá eitthvað um 7 ára gömul. Oft kom ég inn til
hennar, meðan hún lá, og vissi það, að ekki mundi henni lífs
auðið.
Einn dag var móðir mín beðin að koma út til hennar, og
sagt um leið, að hún mundi vera að skilja við. Ég fór með
mömmu. Veðrið var kalt og farið að dimma. En mikið
furðaði mig, þegar ég kom inn í fátæklegu baðstofuna, á
þeirri birtu, sem ég sá þar. Mér fannst ég vera komin í
einhvern helgidóm, þar sem englarnir hefðu aðsetur sitt. Ég
sá skínandi hvítar verur umhverfis rúmið, og mér sýndist
ekki betur en að líkami stúlkunnar væri orðinn að undurfal-
legum engli; breytingin var stórkostleg. Mér sýndist andlitið
lýsa eins og skært ljós.
Ég settist út í eitt hornið á baðstofunni, utan við mig af
lotningu, meðan mamma hagræddi líkamanum, sem telpan
hafði nú yfirgefið. Allt fannst mér þetta dásamlegt og jafn-
framt eðlilegt. Mamma hafði sagt mér að allir, sem dæju,
færu til guðs. Mér fannst ég þess vegna svo ósköp vel geta
skilið, að guð hefði sent engla sína eftir litlu stúlkunni, og að
hún hefði þá um leið orðið að engli.
Ég leit því á þetta með mestu lotningu og var ekki hið
minnsta hrædd.
Þetta sama kvöld, þegar ég var nýsofnuð, vaknaði ég við
að þrifið var í mig. Ég hálfreis upp, og þá sá ég telpuna,
nýdánu, standa fyrir framan rúmið mitt; hún var klædd eins
og hún hafði verið hversdagslega. Hún var áfjáð á svip, og ég
65