Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 71

MORGUNN
HITT OG ANNAÐ
mínar um umganginn, því að hann hafði aldrei orðið neins
var, svo að ég hugsaði með mér, að nú skyldi hann þó fá að
sjá, hvort ég segði ekki satt. Ég ýtti því heldur óþyrmilega við
honum og sagði honum að vakna og sjá manninn, sem væri
hérna. Ég gætti þess á meðan að líta ekki af manninum við
borðið. En þegar ég sagði þetta, fór hann að hreyfast. Ég sá,
að hann leið ofurhægt meðfram borðinu og fram eftir gólfinu
aftur á bak, því að aldrei leit hann af mér, og að síðustu sá ég
hann leysast sundur eins og þoku.
Meðan þetta gerðist, hafði maðurinn minn vaknað. En
það var auðvitað ekki til neins, því að allt var horfið, þegar
hann var vaknaður að fullu, svo að hann sá ekki neitt. En
reyndar varð þetta til þess, að nú fór hann að trúa því, að
þetta væri ekki allt hugarburður.
Eftir þetta fór ég að hugsa með meiri meðaumkun um
þessa veru. Mér fannst ég finna, að maðurinn ætti bágt, og án
þess að ég hefði þá nokkuð lesið um slíkt, datt mér í hug, að
það eina, sem ég gæti gjört fyrir hann, væri að biðja fyrir
honum. Sú hugsun varð svo sterk, að mér fannst ég verða að
gjöra það.
Ég bað því fyrir aumingja þessum dag eftir dag langan tíma.
Og eftir það fór umgangurinn að smá minnka og síðast um
vorið varð ég þessa alls ekki vör.
(Morgutm 1920, 2.+3. hefti)
í tóttarbrotinu.
Sumarið 1917 um Jónsmessuleytið fór ég ásamt þremur
stúlkum í „útilegutúr“ upp í Grindavíkurhraun. Við bjugg-
um okkur út ferðamannlega og ætluðum að liggja úti og
hlökkuðum afskaplega til. Síðari hluta dags komum við upp
að hrauninu. Við hraunjaðarinn er stór tjörn, sem kölluð er
Seltjörn; lágar, grasivaxnar brekkur liggja að vatninu beggja
megin. Nú fórum við að svipast um eftir verustað. Okkur
69