Morgunblaðið - 28.10.2010, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. OKTÓBER 2010
Elsku amma.
Við geymum minn-
ingu um góða og ynd-
islega ömmu í hjörtum okkar alla
ævi og kveðjum þig með þessu fal-
lega ljóði:
Þú kvaddir þegar blómin fóru að
falla
og fölva haustsins sló á
sumarskraut.
Þú hafðir gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
Það syrtir að og söknuðurinn svíður,
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og tregablandin hinsta kveðjan
hljómar
svo hrygg við erum því við
söknum þín,
í hugum okkar stjarna lífs þíns
ljómar,
sem ljós á vegi í brjóstum okkar
skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar
lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri
heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir.)
Með saknaðarkveðju,
Jónína (Nína) og Ingi.
Ingunn amma er fallin frá. Þau
voru ansi mörg sumrin sem ég
eyddi á Hofstöðum í minni æsku.
Ég var sendur í sveit þar sem átti
að koma manni til manns. Í sveit-
inni hjá ömmu og afa var alltaf
yndislegt að vera og nóg að gera.
Það voru nú oft óhlýjar hugsanir
sem kviknuðu í kollinum á ungum
dreng þegar amma kom inní her-
bergið hjá okkur Ingvari til að
ræsa okkur eldsnemma á morgn-
ana til að sækja beljurnar. Þarna
var maður titlaður hinu virðulega
starfsheiti „kúasmali“ og var það
okkar ábyrgðamikla hlutverk að
koma beljunum í fjósið svo að hægt
væri að mjólka og svo var það okk-
ar að reka þær aftur niður eftir.
Þetta voru skemmtilegir tímar.
Það var endalaust hægt að finna
sér eitthvað til dundurs í sveitinni
hjá ömmu og afa og mikill æv-
intýraheimur fyrir lítinn pjakk eins
og mig.
Hjá ömmu var alltaf yndislegt að
vera. Hún sá til þess að maður yrði
ekki svangur í sveitinni … reyndar
kom það nú fyrir einu sinni að það
var verið að elda grásleppu, þá var
okkur strákunum ekki til setunnar
boðið heldur stungum við af, og
lengst í burtu og létum ekki sjá
okkur aftur fyrr en seint og síðar
meir. Það var held ég í eina skiptið
sem að maður þurfti að stelast í
búrið eftir einhverju góðgæti.
Í seinni tíð eftir að maður komst
til manns og heimsótti ömmu á
Hofstöðum þá var það alltaf fallega
brosið, krúttlegi hláturinn og glað-
lega viðmótið sem tók á móti
manni. Ávallt var manni svo boðið í
eldhúsið í eitthvert sætabrauð og
með því. Ef maður spurði hana
frétta af sér þá var það undantekn-
ingalaust að svarið sem maður fékk
var „allt ljómandi gott, þakka þér
Ingunn Sigríður
Ingvarsdóttir
✝ Ingunn SigríðurIngvarsdóttir
fæddist í Selhaga í
Stafholtstungum 19.
september 1933. Hún
lést á sjúkrahúsi
Akraness 13. október
2010.
Útför Ingunnar fór
fram í Reykholts-
kirkju 23. október
2010.
fyrir“. Amma var
þannig að hún vildi
alls ekki láta hafa
áhyggjur af sér,
sama hvað bjátaði á.
Jafnvel eftir að hún
veiktist og var mikið
kvalin þá mátti alls
ekki hafa áhyggjur af
henni. Meira að segja
í síðasta skiptið sem
ég heimsótti hana
ömmu mína rétt áður
en hún kvaddi þenn-
an heim, þá sat hún á
sjúkrarúminu bros-
andi til okkar og vildi nú alls ekki
láta hafa neitt fyrir sér.
Þannig minnist ég ömmu minnar
sem nú er fallin frá. Hún var
sterk, glaðleg, gríðarlega um-
hyggjusöm og umfram allt ynd-
isleg amma. Það eru óteljandi fal-
legar minningar sem koma upp í
kollinn á mér þegar ég hugsa til
baka. Það verður leiðinlegt að fá
ekki símtal frá þér á afmælinu
mínu eftir nokkra daga en það var
eitt af því sem hægt var að stóla á,
að þegar maður átti afmæli þá
hringdi hún amma alltaf í mann.
Einnig átti Rúna, konan mín, og
Kristján Freyr, sonur okkar, ein-
staklega góð kynni af henni ömmu.
Kristjáni fannst mjög spennandi
að skoða kindurnar með langömmu
í sveitinni. Alltaf var tekið á móti
okkur með opnum örmum á Hof-
stöðum. Ég á eftir að sakna þín
mikið amma mín en ég veit að nú
ertu komin til nafna afa aftur.
Tómas Freyr Kristjánsson,
Guðrún Jóna Jósepsdóttir
og Kristján Freyr Tóm-
asson.
Konan í sveitinni. Hún Ingunn
frænka okkar er dáin. Mikið á
maður nú bágt með að trúa þessu.
Konan sem maður gat leitað til,
sem aldrei bognaði heldur stóð í
fæturna sama á hverju gekk. Nú
hugga okkur allar góðu minning-
arnar sem lifa í hjörtum okkar alla
ævi. Til dæmis þegar við Ingunn
löbbuðum saman suður að Hvítá til
að reka hesta sem ekki voru á sín-
um stað. Við gengum lengi og sett-
umst loks niður, horfðum á ána og
töluðum mikið saman. Eftir stutta
stund sáum við stóran lax stökkva.
Mikið fannst okkur þetta nú flott.
Eða þegar við gengum út í fjárhús
til að líta eftir nýfæddu lömbunum,
ógleymanlegt. Það var alltaf nóg á
boðstólum þegar við komum í
heimsókn til þín. Góðu kleinurnar,
hjónabandssælan yndislega og
æðislegu terturnar. Þetta var al-
veg guðdómlegt. Þessar minningar
og margar aðrar hugga okkur nú
þegar við kveðjum þig í hinsta
sinn.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín
– yndislega sveitin mín! –
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
(Sigurður Jónsson)
Elsku Ingunn okkar, við elskum
þig og söknum þín.
Hvíl þú í friði.
Þínar frænkur,
Sóldís Birta og
Kolfinna Bjarney.
Ingunn Ingvarsdóttir húsfreyja
á Hofsstöðum í Stafholtstungum í
Borgarfirði er látin eftir erfið veik-
indi.
Ljúft er okkur hjónunum og
skylt að minnast hennar nokkrum
orðum þó ekki væri nema til að
þakka henni fyrir samveruna og
nágrennið í næstum fjörutíu ár.
Samskipti okkar við það Hofs-
staðafólk, eftir komu okkar í Staf-
holt rigningarsumarið 1969, urðu
brátt æði mikil ekki síst eftir að
við Ingvar faðir hennar hófum
samvinnubúskap í Stafholti um all-
mörg ár. Gekk sá búskapur ágæt-
lega og höfðum báðir gaman af.
Þótti Ingvari það eitt upp á vanta
að ég lærði að taka í nefið.
Þau Ingunn og maður hennar,
Tómas Helgason, stofnuðu nýbýli á
Hofsstöðum og nefndu Tómasar-
haga. Það nafn festi sig raunar
aldrei í sessi. Eftir lát Tómasar
1992, langt fyrir aldur fram, bjó
Ingunn á Hofsstöðum með börnum
sínum og tengdabörnum. Og hún
var mikil búkona, bóndi af lífi og
sál, land og jörð, tún og ræktun,
kýr og kindur og aðrar skepnur,
það var hennar heimur og hennar
líf. Þó held ég að kindur hafi eink-
um átt hug hennar. Sauðburður að
vori, réttir að hausti, að raga í fé,
það var ekki vinna, það var
skemmtun.
Eftir að fjölskyldan flutti frá
Haukagili að Hofsstöðum árið 1950
fóru þær mæðgur Ingunn og Sig-
rún móðir hennar að syngja í
kirkjukórnum í Stafholti. Eftir það
söng Ingunn millirödd í kórnum og
gerði það ekki endasleppt því að
árin urðu milli 50 og 60. Og þær
urðu ekki margar messurnar eða
kirkjulegar athafnir þar sem hún
lét sig vanta. Kæmi það fyrir fór
hún óðara að afsaka sig þegar mað-
ur hitti hana næst.
Það er svona fólk sem heldur
uppi félagsstarfi í hinum dreifðu
byggðum og gerir tilbreytingu í
amstur daganna.
En allt hverfur og allt fer sína
leið. En minningin lifir – minningar
um þessa góðu nágranna á Hofs-
stöðum. Við þökkum fyrir vinátt-
una og hjálpsemina öll þessi ár.
Vertu svo kært kvödd og Guði
falin.
Áslaug og Brynjólfur.
Kveðja frá kirkjukór
Stafholtskirkju
Með örfáum orðum vil ég, fyrir
hönd kirkjukórs Stafholtskirkju,
þakka Ingunni Sigríði Ingvarsdótt-
ur frá Hofsstöðum fyrir hennar
óeigingjarna og mikilvæga starf í
þágu kórsins og kirkjunnar sinnar.
Það eru rétt tíu ár síðan ég kom
í fyrsta sinn á æfingu hjá kirkjukór
Stafholtskirkju. Ekki kom á óvart
að ég var sett í millirödd. Þar
kynntist ég fyrir alvöru þeirri
mætu konu sem Ingunn var. Hún
hafði þá sungið millirödd í kórnum
í hartnær fimmtíu ár. Það var ekki
í kot vísað að lenda við hlið hennar.
Engu skipti þótt nótur lægju ekki
á lausu, Ingunn kunni milliröddina
í öllum þeim sálmum sem sungnir
höfðu verið í kirkjunni þessi ár.
Nóg var að halla sér ögn nær
henni og elta bara. Fyrir þann sem
aldrei hafði sungið í kirkjukór áður
var þetta ómetanlegt.
Eins öruggt og að dagur rennur
á eftir nóttu mátti treysta því að
Ingunn mætti á æfingar. Ég man
einungis eftir einu skipti sem hún
ekki mætti. Þá var mjöðmin að
stríða henni og tröppurnar erfiðar.
Jafnvel eftir að veikindin voru far-
in að gera vart við sig mætti Ing-
unn á meðan kraftar leyfðu. Nær-
vera hennar var þá sem ætíð
notaleg. Aldrei var lagt illt til neins
og nýliðar uppörvaðir.
Tilhlýðilegt er að kveðja Ingunni
Sigríði Ingvarsdóttur með hluta úr
ljóði eftir Guðmund Böðvarsson frá
Kirkjubóli sem hún söng oft í
kirkjunni og hélt mikið upp á:
Draumur um land bak við
hyldýpis höf
hjartanu þreyttu fær frelsunargjöf.
Farfugli villtum í veglausum geim,
vitinn hinn eini, er lýst’
honum heim.
Út yfir höf, út yfir gröf,
stormsins að strönd, stjarnlýstan
geim,
lífgjafans hönd megi leiða þig heim,
leiða þig heim, í sín hásumarlönd.
Að leiðarlokum er þakkað af al-
hug fyrir einstaka tryggð. Að-
standendum öllum sendar dýpstu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd kirkjukórs
Stafholtskirkju,
Birna G. Konráðsdóttir.
Elsku pabbi,
tengdapabbi og afi.
Takk fyrir allar
yndislegu stundirnar
sem við áttum saman.
Þær eru vel varðveitt-
ar í okkar minni. Við
kveðjum þig með þessum orðum:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Vald. Briem.)
Hvíl í friði.
Magnús, Nína, Guðrún Lilja
og Atli Páll.
Það er gott að fá að minnast
tengdapabba míns, Guðmundar Ást-
ráðssonar. Mikill öðlingur var hann,
traustur og heiðarlegur og hann á
farsælt líf að baki. Það hefur verið
ákaflega dýrmætt fyrir mig og Jó-
hannes minn að fá að eiga þennan
tíma með honum sem við áttum.
Fyrsta skiptið sem ég sá Guðmund
var árið 2004, við skáluðum í hvítvíni
á pallinum í fallegu sumarveðri hjá
Auði og Guðmundi og hann bauð
mig velkomna í fjölskylduna. Hann
var ekkert að skafa af því og yf-
irleitt sagði hann hlutina eins og
hann meinti þá. Hann tók mér og
Jóhannesi beint inn að hjarta sínu
og Jóhannes var frá fyrstu stundu
eitt af hans barnabarnabörnum. Við
áttum sömu afmælisdaga og héldum
upp á þá saman og þá var glatt á
hjalla, einnig var fastur siður að við
áttum jóladaginn saman.
Síðasta stundin með honum var
einstök, hann var sem táningur í sál-
inni, lék á als oddi fársjúkur mað-
urinn þó öllum væri ljóst að nú færi
að styttast í ferðalagið mikla. Hann
hefur sennilega verið farinn að
hlakka til, hann ætlaði að hitta hana
Lilju sína sem hann saknaði mikið.
Lilja var stóra ástin í hans lífi og fór
það aldrei á milli mála. Það er ekki
sorg þegar gamalt fólk fær að deyja
en það getur verið söknuður. Sökn-
uður og þakklæti er okkur efst í
huga í dag. Hvíl í friði, góði maður,
og blessuð er þín minning.
Hrefna.
Komið er að hinstu kveðju og
hugurinn reikar um tímann því
margs er að minnast nú þegar ég
kveð ástkæran tengdaföður minn,
Guðmund Ástráðsson.
Fyrir 35 árum kom ég inn í fjöl-
skyldu hans og tók hann mér ein-
staklega vel allt frá fyrsta degi.
Guðmundur var dæmigerður
karlmaður síns tíma. Sótti vinnu á
daginn og naut þess að láta stjana
við sig þegar heim var komið.
Hjónin Guðmundur og Lilja
bjuggu lengst af á Ægisgötu 26 sem
var dæmigert fjölskylduhús. Ragn-
heiður tengdamóðir hans bjó á mið-
hæðinnni ásamt Vigdísi systur sinni.
Lilja og Guðmundur bjuggu í risinu
ásamt sonum sínum en í kjallaran-
um bjuggu ávallt einhverjir sem
Guðmundur
Ástráðsson
✝ Guðmundur Ást-ráðsson f. 13. nóv-
ember 1922. Hann
lést 7. október sl.
Jarðarför Guð-
mundar fór fram frá
Dómkirkjunni 19.
október 2010.
tengdir voru fjöl-
skyldunni.
Guðmundur var
mikill fjölskyldumað-
ur og barnabörnin
hans voru honum afar
hugleikin. Þrátt fyrir
annríki gaf hann fjöl-
skyldu sinni góðan
tíma.
Minnisstæðar eru
ferðir þeirra Lilju til
okkar hjónanna þeg-
ar við bjuggum í
Uppsölum í Svíþjóð.
Hann naut þess að
fara með fjölskyldu sína niður í bæ.
Þá keyrði hann tvíburakerruna
stoltur þar sem sátu synir okkar
hjóna og við Lilja komum á eftir
með barnavagninn. Þar gekk stolt-
ur afi fyrir fríðum hópi.
Ég minnist þess hversu gjafmild-
ur maður hann var og hve gaman
hann hafði af því að velja sjálfur
jólagjafir barnabarnanna sem alltaf
vöktu mikla lukku. Ég minnist allra
símtalanna til okkar á laugardögum
þegar við bjuggum í Svíþjóð. Hann
vildi bara aðeins heyra í okkur
hljóðið. Einnig minnist ég allra
matarsendinganna til fjölskyldunn-
ar sem alltaf voru kærkomnar.
Þetta lýsir honum svo vel.
Guðmundur var alla tíð mikill
sjálfstæðismaður og vel inni í því
sem gerðist í heimi stjórnmálanna.
Tengdafaðir minn og ég vorum ekki
sammála um stjórnmálin og því oft
heitar umræður við matarborðið.
Þá var tekist á um landsmálin og
það sem var efst á baugi. Guðmund-
ur fylgdist vel með öllu því sem var
að gerast og hafði mjög ákveðnar
skoðanir. Því var alltaf gaman að
sitja og spjalla við hann um menn
og málefni, enda þekkti hann vel
sögu Reykjavíkur. Hann átti marg-
ar skemmtilegar sögur um málefni
borgarinnar hér á árum áður. Sög-
ur úr skátastarfinu og eins þegar
hann sat í stjórn Þjóðhátíðarnefnd-
ar.
Hann fylgdist vel með barna-
börnum sínum og var afar annt um
hag þeirra sem og fjölskyldunnar
allrar og stoltur af sínum hópi.
Hjónin áttu ákaflega fallegt
heimili við Ægisgötu og síðar við
Staðarbakka. Þegar Guðmundur
hætti störfum hjá Eimskipafélagi
Íslands áttu þau hjónin góðar
stundir saman þar til Lilja veiktist
af parkinsonssjúkdómnum. Þá var
það Guðmundur sem gekk í heim-
ilisstörfin og annaðist Lilju sína af
mikilli ástúð þar til yfir lauk.
Haustið 2009 fór hann í sambýlið
Skjólbrekku í Kópavogi. Starfsemin
fluttist öll í Dvalar- og hjúkrunar-
heimilið við Boðaþing á vegum
Hrafnistu nú í vor. Þar átti hann
góðan tíma og vilja aðstandendur
þakka þeim í Skjólbrekku og Boða-
þingi fyrir góða umönnun og hlý-
hug í hans garð. Komið er að hinstu
kveðju og fjölskyldan þakkar hon-
um samfylgdina. Við höfum kvatt
og algóður Guð tekur nú við. Bless-
uð sé minning hans.
Auður Inga Einarsdóttir
Elsku (lang)afi Guðmundur. Nú
eruð þið langamma Lilja saman aft-
ur á himni. Þú varst alltaf góður við
okkur og það var alltaf gaman að
hitta þig, bæði þegar við kíktum í
heimsókn til þín með mömmu og
þegar við hittum þig þegar við vor-
um í mat hjá afa Magnúsi og ömmu
Nínu. Við erum þakklát að hafa
fengið að kynnast þér.
Við fætur Jesú ég fæ mér sess
og finn í hjarta mér sælu þess.
Og meiri hamingja engin er
en einn að vera með Jesú hér.
Og eftir dálitla ævistund
fæ eg að sjá hann á lífsins grund.
Ég hitti Jesú í himins borg,
með honum stíg ég hin gullnu torg.
(Magnús Runólfsson.)
Magnús Garðar
og Nína Dögg.