Morgunblaðið - 28.10.2010, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. OKTÓBER 2010
✝ Ragnheiður(Ragna) Svan-
laugsdóttir fæddist að
Syðri-Bægisá, Öng-
ulstaðahreppi 15. maí
1907. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 20. október 2010.
Foreldrar hennar
voru Svanlaugur Jón-
asson, bóndi og síðar
verkstjóri á Akureyri,
f. 4.11. 1882, d. 15.10.
1946 og Rósa Þor-
steinsdóttir frá Engi-
mýri, f. 23.11. 1882, d. 20.2. 1957.
Börn þeirra í aldursröð voru: Sig-
urlaug, Jenný, Jónasína Eva, Ragn-
heiður, Klara Guðbjörg, Hjalti Öxn-
dal, Garðar Öxndal, Hrefna, Baldur
Öxndal, Hulda Klara, Sigríður,
Anna, Þorsteinn Öxndal, Helga og
Baldur Öxndal. Ellefu þeirra náðu
fullorðinsaldri og eru tvær systur
Rögnu á lífi, hjúkrunarkonurnar
Hulda Klara og Helga.
Þann 7. nóv. 1942 giftist Ragna
Sveini Hallgrímssyni, f. 24.9. 1897,
d. 17.11. 1982, verkstjóra hjá
Kassagerð Reykjavíkur. Foreldrar
hans voru Hallgrímur Brynjólfsson,
f. 1.9. 1870 á Litlu-Heiði í Mýrdal, d.
Edda. B) Svanlaugur H., f. 25.1.
1947, byggingatæknifræðingur,
kvæntur Freyju Guðlaugsdóttur,
skólaliða, f. 26.1. 1947. Eiga þau
þrjú börn: 1) Jón Gunnar, blikk-
smiður, f. 10.7. 1966, kvæntur Ingi-
björgu Bjarnarsdóttur, þau skildu.
Börn þeirra eru: a) Kristín Bára, b)
Freyja Dís, c) Bjarnar Þór. 2) Ragn-
ar Sveinn, rafvirkjameistari, f. 3.2.
1970, kvæntur Rúnu Sigríði Örlygs-
dóttur. Börn þeirra eru: a) Bjarki
Freyr, b) Alma Brá, c) Harpa Líf. 3)
Hrafnhildur Ásta, vélaverkfræð-
ingur, f. 14.6. 1983. Sambýlismaður,
Ólafur Magnús Ólafsson, vélaverk-
fræðingur.
Ragna ólst upp í Öxnadalnum, en
fluttist 1919 með foreldrum sínum
frá Þverá til Akureyrar, en hleypti
síðan heimdraganum eftir ferm-
ingu. Stundaði hún nám í Köng-
lýðháskólanum á Fjóni 1929, í garð-
yrkjuskóla í Óðinsvéum 1930 og síð-
an í Hjúkrunarskóla Íslands
1931-1934. Framhaldsnám í rönt-
gen- og skurðstofuhjúkrun við
sjúkrahúsið í Birmingham á Bret-
landi 1936-1937. Ragnheiður starf-
aði á Landspítalanum 1934-1936 og
síðan til ársloka 1942. Hún hóf
hjúkrunarstörf að nýju upp úr 1960
og vann síðustu árin við vaktavinnu
á Hvítabandinu, þá tæplega áttræð
að aldri.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 28. október
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
24.7. 1937 og kona
hans Sigurveig
Sveinsdótir, f. 1.9.
1872 á Miðeyj-
arhólmi, Rang-
árvallasýslu, d. 19.4.
1955. Bjuggu þau að
Felli í Mýrdal og síðar
í Vestmannaeyjum.
Ragna og Sveinn
eignuðust tvo syni,
þeir eru:
A) Þórarinn E., f.
11.11. 1943, yfir-
læknir á krabba-
meinsdeild LSH, kvæntur Hildi
Bernhöft, fulltrúa, f. 15.7. 1944.
Eiga þau þrjár dætur:
1) Hildur Edda, dýralæknir, f.
18.12. 1963, gift Guðmundi S, Pét-
urssyni, vélatæknifræðingi. Börn
þeira eru: a) Sveinn Flóki, b) Rósa
Stella og c) Sverrir Geir. 2) Ragn-
heiður Inga, aðstoðarorkumála-
stjóri, gift Ólafi Pétri Pálssyni, pró-
fessor, deildarforseta við HÍ. Börn
þeirra: a) Helga Kristín, b) Hildur
Þóra, c) Katrín Unnur, d) Karl Há-
kon. 3) Brynja Kristín, barnalækn-
ir, f. 10.11. 1973, gift Oddi Stein-
arssyni, heimilislækni. Börn þeirra
eru: a) Anna Valgerður, b) Þórunn
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína Rögnu Svan-
laugsdóttur eftir langt og farsælt
líf, en hún lést á Hjúkrunarheim-
ilinu Eir hinn 20. október sl. á 104.
aldursári.
Ragna fæddist á Syðri-Bægisá
og ólst síðan upp í Öxnadalnum til
tólf ára aldurs, en flutti þá með
fjölskyldu sinni til Akureyrar. Var
hún fjórða elst fimmtán systkina,
en ellefu þeirra náðu fullorðinsaldri
og lifa tvær systur hennar hana,
þær Hulda Klara og Helga. Hús-
næðið í Norðurgötu var þröngt fyr-
ir þennan stóra hóp, enda varð
reyndin sú að elstu börnin hleyptu
heimdraganum fljótt eftir fermingu
og sáu sér sjálf farborða eftir það.
Ragna réð sig í vist til Dalvíkur á
fermingarári og dvaldi eftir það að-
eins sem gestur á æskuheimili sínu.
Rúmlega tvítug að aldri hélt hún
til Danmerkur, þar sem hún stund-
aði nám við Köng-lýðháskólann á
Fjóni og síðan í Garðyrkjuskóla í
Óðinsvéum. Eftir heimkomu hóf
hún nám við Hjúkrunarskóla Ís-
lands og lauk því 1934. Starfaði síð-
an við Landspítalann, en á árunum
1936-1937 dvaldi hún í Bretlandi,
þar sem hún stundaði framhalds-
nám í röntgen- og skurðstofuhjúkr-
un við Aðalsjúkrahúsið í Birming-
ham. Að því námi loknu starfaði
hún á röntgendeild Lsp. en hætti
störfum þar þegar hún giftist eig-
inmanni sínum, Sveini Hallgríms-
syni. Helgaði hún heimilinu starfs-
krafta sína, en fór aftur að vinna
við hjúkrun upp úr 1960. Lauk hún
starfsferli sínum á Hvítabandinu,
þá áttræð að aldri.
Ung að árum kom ég á heimili
Rögnu og hennar góða eiginmanns,
Sveins Hallgrímssonar, er kynni
tókust með mér og syni þeirra. Var
mér strax tekið opnum örmum og
dekruðu þau við mig frá fyrstu tíð.
Mikil reglusemi ríkti á heimilinu og
voru þau hjónin samhent í öllu sem
gert var. Eftir að við Þórarinn
stofnuðum eigið heimili var hún
alltaf fljót til aðstoðar ef eitthvað
vantaði. Sem dæmi um það má
nefna, að á dvalarárum okkar í
Danmörku frétti hún af því að ég
hefði fengið lánaða saumavél og var
þá ekki að sökum að spyrja, ný
Husquarna-saumavél var send með
næstu ferð Gullfoss til Hafnar.
Ragna var alla tíð ung í anda og
leið hvergi betur en með okkar vin-
um og þaðan af yngra fólki. Á ní-
ræðisaldri heimsótti hún endurtek-
ið barnabörn sín til Danmerkur og
aðstoðaði þau m.a. við barnapöss-
un, eins og þörf krafði hverju sinni.
Við andlát eiginmanns hennar
árið 1982 gekkst hún fyrir gróð-
ursetningu skógarlundar, „Sveins-
lundar“, á æskustöðvum hans á
Felli í Mýrdal, þar sem fjölskyldan
hafði sumaraðstöðu. Var það í
reynd undanfari skógræktar í
Fellslandi.
Árið 2001 flutti Ragna á Hjúkr-
unarheimilið Eir og dvaldi þar til
dauðadags.
Naut hún þar góðrar aðhlynn-
ingar, en síðustu þrjú ár ævi sinnar
var hún rúmliggjandi.
Fjölskyldan þakkar starfsfólki
Eirar frábæra umönnun í veikind-
um hennar.
Góð kona er gengin.
Þakka ég henni samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
Hildur Bernhöft.
Elsku amma. Það er skrítið að
skrifa minningargrein um þig,
elsku amman mín, svona í öðru
landi. Það er einnig skrítið vegna
þess að þú hefur eiginlega ekki ver-
ið í mínu lífi í meira en tvö ár. Mér
finnst svo langt síðan ég í raun
missti þig. Þær stundir sem ég
heimsótti þig á elliheimilið Eir hafa
verið mér erfiðar, sjá þig svona
veikburða, á fljótandi fæði og gast
varla opnað augun. Ekki getur
maður kallað þetta mikið líf sem þú
hefur lifað síðustu tvö árin og því
held ég að þér líði betur þar sem
þú ert núna.
Sú manneskja sem ég heimsótti
á elliheimilið Eir er ekki amman
sem ég man eftir, og mun ekki vera
sú sem ég man eftir. Amman sem
ég man eftir er sterk, ákveðin og
alltaf til í að gera allt, sérstaklega
fara í ferðalög. Þér fannst svo gam-
an að ferðast að jafnvel þótt lík-
aminn segði nei, að hann gæti ekki
farið í ferðalag, þá var hugurinn
alltaf sterkari og sagði já. Þú hafðir
alltaf eitthvað fyrir stafni. Þú varst
einnig sú eina sem spilaðir við mig
af líkama og sál.
Já við erum svolítið líkar að því
leytinu til að við erum báðar með
það sem mamma mín kallar fyrstu
veikina, viljum alltaf vera fyrstar
eða vinna. Jafnvel þótt ég hafi ekki
verið eldri en sjö ára og þú áttræð
var ekkert gefið eftir og er það lík-
legast ástæðan fyrir því hversu
gaman mér þótti að spila við þig.
Það er svo margt sem fær mig til
að brosa þegar ég hugsa til þín. Ég
brosi þegar ég minnist þess að þú
borðaðir alltaf restina af matnum
mínum sem ég vildi ekki eftir að
pabbi var búinn að segja við mig að
ég færi ekki frá matarborðinu fyrr
en ég væri búin með allan matinn,
og þetta var alltaf gert í laumi svo
að pabbi héldi nú að ég hefði klárað
matinn minn sjálf. Allt saman þér
að þakka. Ef þú varst ekki í heim-
sókn hjá okkur á matartíma þá
óskaði ég þess nú oft að þú værir
hjá okkur að klára matinn minn.
Önnur minning sem er mér of-
arlega í huga er þegar þú kynntist
honum Óla kærastanum mínum.
Þegar þú kynntist honum varstu
komin inn á Eir og minnið ekki upp
á sitt besta, en engu að síður virt-
istu alltaf muna eftir honum Óla
mínum. Í hvert sinn sem þú sást
hann þuldirðu upp „Ólafur muður
ætlarðu suður“ og spurðir hvort
hann ætlaði nú ekki að fara að
klippa sig. Jafnvel þótt fleiri Ólar
séu í ættinni okkar var það bara
Ólinn minn sem vakti þessa runu
hjá þér. Þótti okkur báðum virki-
lega vænt um það að þú virtist allt-
af muna eftir honum.
Þessar minningar eru nú bara
brotabrot af öllum þeim minningum
sem ég á um þig en þær munu allar
ávallt lifa með mér.
Elsku amma, ég kemst ekki í
jarðarförina þína en ég ætla að
kveikja á kerti heima hjá mér og
hugsa til þín í staðinn, ég verð með
þér í anda. Mér þykir vænt um þig
og ég er þakklát fyrir allar þær
samverustundir sem ég hef átt með
þér. Ég ætla ekki að hafa kveðjuna
lengri því ég veit að við munum
hittast einhvern tímann aftur.
Kveðja,
Hrafnhildur og Ólafur
í Danmörku.
Margar góðar minningar koma
fram í hugann nú þegar amma okk-
ar hefur kvatt, 103 ára að aldri.
Lífsgleði hennar og dugnaður hefur
ávallt verið okkur góð fyrirmynd.
Amma Ragna sýndi í verki að með
jákvæðum huga, vandvirkni og
vinnusemi væri allt mögulegt. Hún
sagði almennt já við því sem í boði
var og var alltaf tilbúin til ævintýra
með engum fyrirvara. Bauð þessi
lífssýn hennar upp á mörg eftir-
minnileg og skemmtileg atvik. Hún
fór með okkur í útilegur, fjallgöng-
ur og flugferðir og var alltaf virkur
þátttakandi. Hún vann sem hjúkr-
unarfræðingur þar til á áttræðisaf-
mæli sínu þegar hún ákvað að
hætta þar sem henni þótti varla
hæfa að vera að vinna við umönnun
aldraðra sjálf komin á níræðisald-
ur. Í staðinn tók hún til við að
passa barnabarnabörnin og 82 ára
flutti hún til Danmerkur sem
au-pair. Varð hún þar hluti af hópi
unga fólksins, tók þátt í stúdenta-
skemmtunum og hljóp með okkur
til að missa ekki af strætó eða lest-
um.
Amma ólst upp í stórum systk-
inahópi í ofanverðum Öxnadal og
var mikill kærleikur og samband
þeirra á milli. Hún fór ung að
heiman eins og tíðkaðist gjarnan
þá. Stundaði nám í lýðháskóla og
garðyrkju í Danmörku og lauk síð-
an námi í hjúkrun, auk framhalds-
náms í röntgen- og skurðstofu-
hjúkrun i Birmingham. Amma var
lagin í höndunum, málaði myndir
og keramik, prjónaði og saumaði,
stundaði smíðar og bókband. Hún
hafði einnig gaman af að spila bæði
bridge og félagsvist, auk þess sem
hún unni ferðalögum innanlands
sem og til útlanda.
Amma og afi voru nægjusöm og
nýtni var þeim í blóð borin. Gjaf-
mildi þeirra var þó mikil þegar
kom að afkomendum og fjölskyldu.
Þau gáfu sér einnig góðan tíma til
að sinna hverjum og einum, höfðu
áhuga á því sem við vorum að fást
við á hverjum tíma og reyndu af
kostgæfni að styðja við það.
Við þökkum ömmu fyrir sam-
fylgdina og munum við geyma vel
allt það góða sem hún kenndi okk-
ur og koma heilbrigðri lífssýn
hennar og kærleika áfram til af-
komenda okkar.
Ragnheiður og Brynja.
Elsku amma mín. Við erum rík
að hafa átt samleið með þér amma
Ragna, þú varst góð fyrirmynd.
Það er ekki hægt að hugsa sér
betri ömmu en þig.
Það var mikil samheldni í stóra
systkinahópnum þínum, þótt ung
færuð að heiman. Systkinabörnin
þekkjast því vel og hafa haldið
þorrablót árlega frá því ég man eft-
ir mér. Ættarmót eru haldin á
fimm ára fresti og við barnabörnin
erum einnig farin að hittast með
þorrablót.
Við eigum fallegar minningar.
Ég gisti oft hjá ykkur afa Sveini og
fékk að sofa á milli ykkar. Þú eld-
aðir rúsínugraut og afi sagði sög-
una af Búkollu. Það var ævintýri að
fylgjast með þér pakka upp úr
ferðatöskum, en þá birtust ótrúleg-
ustu hlutir, t.d. jarðarber í plast-
flöskum, kuðungar í sokkum og alls
kyns góðgæti handa okkur krökk-
unum. Við fórum oft að Felli í Mýr-
dal, sem var æskuheimili afa, og
vorum mikið úti í náttúrunni. Þú
hafðir yndi af útivist og gróðursett-
ir með fjölskyldunni fallegan
Sveinslund á Felli í minningu afa.
Amma, þú hefur alltaf verið mik-
ill gleðigjafi og þátttakandi í okkar
lífi. Þið afi voruð nýtin og að sama
skapi gjafmild. Fermingargjafir
okkar barnabarnanna voru stórar.
Ég fékk hryssu með folaldi, reið-
tygi og reiðnámskeið.
Þú varst alltaf til í ævintýri og
eftir að þið Ragnheiður systir vor-
uð búnar að heimsækja Brynju á
skátamót í Viðey komuð þið fljúg-
andi með Húsafellsbræðrum að
Húsafelli á fögrum sumardegi. Á
leiðinni voruð þið spurðar hvernig
ykkur litist á flugferðina. Amma,
þú svaraðir: „Það er allt í lagi með
mig, það er verra með Ragnheiði,
hún er svo ung.“
Á Húsafelli varð vinskapur með
ykkur Ástu. Við fórum saman í fal-
legan útreiðartúr og þú baðst um
góðan hest, en þetta sumar unnum
við Þóra vinkona í hestaleigunni á
Húsafelli. Fyrir valinu varð dún-
mjúkur töltari, sem þú hafðir gott
lag á, enda vön hestum frá barn-
æsku.
Nokkrum árum seinna fórum við
í eftirminnilega hringferð um land-
ið þú, mamma og ég. Í Lónssveit
heimsóttum við vinkonu þína frá
námsárunum og voru um 50 ár liðin
frá ykkar síðustu endurfundum.
Þessi stund var dýrmæt og var vel
tekið á móti okkur. Við kölluðum
ferðalagið fjórar kynslóðir á ferð
og vorum einungis hálfnaðar með
hringinn þegar Sveinn Flóki fædd-
ist, þremur vikum fyrir tímann, á
Norðfirði. Veturinn eftir varst þú
hjá okkur í Danmörku og hjálpaðir
okkur með Svein Flóka. Það var
góður tími. Þegar mér síðan bauðst
vinna á Blönduósi komst þú 86 ára
og passaðir einnig Rósu Stellu frá
tveggja mánaða aldri.
Takk fyrir allt elsku amma.
Þín
Edda.
Ragna, eins og hún var jafnan
kölluð, var kona stórlát og sterkur
persónuleiki. Hún hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og mátti ekki vamm sitt vita. Það
gustaði af henni. Hún fór ótroðnar
slóðir, m.a. sótti hún nám til út-
landa á fyrri hluta síðustu aldar,
fyrst í lýðháskóla, síðan í garðyrkju
og að lokum sérfræðinám í hjúkr-
un.
Æðruleysi, velvild og hlýja var
sú hlið skaphafnar þeirra hjóna,
hennar og Sveins Hallgrímssonar,
sem að okkur vinum sona þeirra
sneri. Við vorum nokkrir félagar og
jafnaldrar í Miðtúni sem vorum
heimagangar hver hjá öðrum og
sórumst ungir í fóstbræðralag með
eldri syninum Þórarni. Það fóst-
bræðralag endist enn og traustari
vinur þekkist ekki. Eitt lærðist
okkur félögum fljótt og höfðum til
marks um festu Rögnu. Okkur tjó-
aði ekki að knýja dyra og spyrja
eftir Tóta eins og við kölluðum
hann jafnan. Svar Rögnu var að á
heimilinu byggi enginn sem svo
héti.
Gestrisin og frændrækin voru
þau hjón bæði. Var þó í mörg horn
að líta, því að systkinahópar beggja
voru stórir, börn foreldra hennar
voru fimmtán en systkini Sveins
tólf. Bæði voru þau úr sveit – hún
úr Öxnadal en hann úr Mýrdal.
Leiðir þeirra lágu saman í Reykja-
vík eftir að hún kom heim frá fram-
haldsnámi í röntgen- og skurð-
stofuhjúkrun við sjúkrahúsið í
Birmingham í Englandi. Fyrir nám
í Hjúkrunarskóla Íslands hafði
Ragna einnig stundað nám í lýðhá-
skóla og síðar í garðyrkjuskóla í
Danmörku.
Ragna starfaði við hjúkrun á
Landspítalanum lengst af starfs-
ævinni. Hún tók sér hlé frá störfum
þegar synirnir voru að vaxa úr
grasi en hóf störf að nýju 1960 og
vann við hjúkrun til áttræðisaldurs,
síðustu árin á Hvítabandinu. Henni
var ekki aðeins gefið langlífi heldur
líka hreysti og vinnuþrek langt
fram eftir aldri og hún vildi nýta
það til að gera gagn.
Ragna var trúkona og sá til þess
að synirnir færu með bænir og vers
og tileinkuðu sér þann boðskap
sem þau geyma. Rögnu og Sveini
má lýsa sem kjarngóðu fólki eins
og það gerist best. Nú þegar
Ragna er öll rifjast upp góðvildin
og hlýjan í fasi þeirra. Arfleifð
þeirra er slík að á betra verður
vart kosið. Ást og umhyggja sona,
tengdadætra og afkomenda voru
þau laun sem Ragna verðskuldaði
og uppskar. Þeim öllum sendum við
Helga samúðarkveðjur.
Helgi H. Jónsson.
Ragnheiður
Svanlaugsdóttir
Jóhann Árnason og
Dagbjört Þóra Tryggvadóttir,
létust af slysförum 20. október sl.
Útför þeirra fer fram frá Ytri Njarðvíkurkirkju
þriðjudaginn 2. nóvember kl. 14:00.
Daníel Ernir Jóhannsson,
Árni Ingi Stefánsson, Halldóra Húnbogadóttir,
Tryggvi Þór Guðmundsson, Rósa Harðardóttir
og aðrir aðstandendur.
Okkar ástkæru,