Morgunblaðið - 28.10.2010, Qupperneq 29

ná meiri tökum á honum þó að áhug-
inn væri sá sami og áður.
Við þökkum Guðjóni samfylgdina
og minnumst hans með þökk og virð-
ingu. Ykkur, kæra fjölskylda, sendum
við innilegar samúðarkveðjur. Minn-
ing um góðan dreng lifir.
Örn og Brynja, Hofi.
Margur mun sakna vinar í stað við
fráfall þitt góði vinur. Traustið, hóg-
værðin og góðvildin sem einkenndi
þig sem samferðamann var einstök.
Leiðir okkar Guðjóns lágu fyrst
saman haustið 1967 er við mættum til
náms á Hólaskóla í Hjaltadal. Það
kom strax í ljós hvern mann Guðjón
hafði að geyma, og allir báru virðingu
fyrir þessum hógværa og dagfar-
sprúða pilti. Hann var virkur þátttak-
andi í félagslífi skólans og á þeim ár-
um var ekki sú afþreying í boði sem
nú er og því reyndi meira á slíkt en nú
gerir. Mér eru enn í fersku minni
kvöldstundirnar þar sem við sátum
saman í herbergi Guðjóns, Rúnars og
Þórðar og hlustuðum af athygli á sög-
urnar úr Öræfunum; af smala-
mennskum á Skeiðarársandi, selveið-
inni og fleiru. Við leik og nám leið
þessi vetur og hópurinn sem lauk bú-
fræðinámi á Hólum 1968 hélt út í lífið.
Rúmum tuttugu árum síðar endur-
nýjuðum við kynni skólaáranna er ég
kom til starfa hér í Austur-Skafta-
fellssýslu. Guðjón bjó þá góðu búi
með foreldrum sínum, heiðurshjón-
unum Þorsteini og Sigrúnu, í Svína-
felli. Þangað var gott að koma og
margoft naut ég gestrisni þess mynd-
arheimilis. Fyrir kom að Guðjón gisti
hjá okkur hér á Hlíðarbergi ef hann
var við vinnu hér eystra. Þá var oft
setið og spjallað lengi kvölds og þá
gjarnan um skólaárin og skólafélag-
ana.
Það var áberandi hve vel hann
hafði fylgst með sínum gömlu skóla-
félögum og rækt við þá vináttu skóla-
áranna, en þannig var hann Guðjón
trúr vinum sínum og lét sér annt um
þá. Börnin okkar nutu samvista við
hann þegar hann dvaldi hér. Hann
sagði þeim frá sveitinni sinni og þá
sátu harðsvíruðustu ærslakálfar eins
og kórdrengir, hljóðir og prúðir. Enn
minnist fjölskyldan þessara stunda
með hlýhug og þökk.
Fyrir réttu ári kom Guðjón í sína
síðustu heimsókn hingað. Þá var hann
við störf sem kjötmatsmaður á Höfn.
Að venju var tekin yfirferð yfir hagi
gömlu skólafélaganna og samferða-
mennina frá skólaárunum. Skömmu
síðar kvaddi sá vágestur dyra sem að
lokum hafði betur. Nokkrum sinnum
hittumst við á förnum vegi á næstu
mánuðum. Alltaf var Guðjón vongóð-
ur um bata og gerði fremur lítið úr
veikindum sínum. Það var honum líkt
að æðrast ekki og halda ótrauður
áfram.
Við leiðarlok, kæri vinur, vil ég
færa þér alúðarþakkir frá mér og fjöl-
skyldunni fyrir tryggð þína og vin-
áttu. Það munum við geyma með okk-
ur og aldrei gleyma.
Fjölskyldunum í Svínafelli sendum
við samúðarkveðjur, vissulega er
ykkar missir mestur.
Reynir og fjölskylda Hlíðarbergi.
Bændur í Austur-Skaftafellsýslu
sjá á bak góðum og traustum liðs-
manni við fráfall Guðjóns Þorsteins-
sonar í Svínafelli. Guðjón starfaði um
árabil í samtökum bænda heima í
Hofshreppi, en sat einnig í stjórn
Búnaðarsambandsins og fleiri sam-
taka bænda. Það duldist engum að
þar fór traustur liðsmaður íslenskrar
bændamenningar, hógvær en stefnu-
fastur ef á þurfti að halda.
Guðjón rak sauðfjárbú á föðurleifð
sinni Svínafelli ásamt fjölskyldunni af
miklum myndarskap og náði eftir-
tektarverðum árangri í sauðfjárrækt.
Samhliða búskap á Svínafelli starfaði
hann einnig sem kjötmatsmaður,
fyrst í sláturhúsinu á Fagurhólsmýri
og síðar á Höfn. Undirritaður naut
þeirrar ánægju að starfa með Guðjóni
í stjórn Búnaðarsambandsins um
nokkurt skeið. Þar komu í ljós hans
miklu mannkostir. Við alla ákvarð-
anatöku var honum tamara að horfa
til hagsmuna heildarinnar en sér-
hagsmuna fárra og þegar hann hafði
myndað sér skoðun þá var hún vand-
lega yfirveguð og rökstudd.
Guðjón var félagslyndur og naut
þess að vera í góðra vina hópi. Þar var
hann léttur og gamansamur, en gætti
þess þó jafnan að haga orðum sínum
þannig að engum sviði og aldrei var
gamansemi hans þannig fram sett að
hún væri á annarra kostnað.
Allir sem í Svínafell komu nutu ein-
stakrar gestrisni fjölskyldnanna og
þó heimilin væru þrjú þá var maður í
raun að heimsækja eina stóra og sam-
henta fjölskyldu. Þess nutum við oft.
Viku fyrir andlát hans heimsótti ég
hann á Landspítalann. Honum var of-
ar í huga hvernig búskapur gengi,
smalamennska og þvíumlíkt en um-
ræða um eigin veikindi.
Það var fastmælum bundið að hitt-
ast fyrir austan næst. Sá fundur verð-
ur víst aldrei haldinn en eftir lifir
minning um einstakan öðling og góð-
an dreng. Fjölskyldunum í Svínafelli
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Bjarni og Finndís, Dilksnesi.
Hið fornkveðna „að bregða hvorki
við sár né bana“ á sannarlega við um
frænda minn, Guðjón Þorsteinsson í
Svínafelli. Andlegt jafnvægi hans til
hinstu stundar var hetjulegt. Ég var
ekki meðal þeirra sem umgengust
hann síðustu dagana en skilst að hann
hafi getað gert að gamni sínu nánast
fram í andlátið. Það hjálpar þeim sem
eftir standa þó að söknuðurinn sé sár.
Þegar ég hitti Guðjón í miðri geisla-
meðferð vegna meins sem hjó nærri
lífi hans á þeim tíma, mætti hann mér
með bros á vör. Það virtist ekkert ná
að hagga honum. Við Guðjón vorum
náskyld og vissum hvort af öðru frá
barnæsku. Skrifuðumst meira að
segja á þegar við vorum nýbyrjuð að
draga til stafs og sendum bréfin með
póstbílnum á milli bæja. Þar miðluð-
um við hvort öðru helstu fréttum af
húsdýrunum. Kindurnar voru í uppá-
haldi og bæði vorum við stoltir fjár-
eigendur. Ég man alltaf hvað prent-
stafirnir voru jafnir og fallegir hjá
Guðjóni. Samgangur var stopull enda
um 25 kílómetrar á milli bæjanna og
mynd sem til er af okkur fimm til sex
ára sýnir að við vorum dauðfeimin
hvort við annað þegar við hittumst. Á
henni er okkur stillt upp við vegg og
við látin haldast í hendur. Hann rjóð-
ur og niðurlútur en ég flissandi og
verulega vandræðaleg á svipinn. Síð-
ar urðum við skólasystkini í Hofs-
skóla þar sem faðir hans var læri-
meistarinn. Guðjón var hrekklaus og
góður félagi og þannig var hann alla
tíð, traustur, skyldurækinn og heið-
arlegur, með húmorinn á réttum stað.
Fyrir nokkrum árum fór ég um Suð-
urland undir leiðsögn fræðimannsins
Jóns Böðvarssonar, ásamt hópi fólks
sem hafði setið Njálunámskeið hjá
honum. Endastöðin var Svínafell. Þar
sneri hópurinn við og hélt til gistingar
á Klaustri en ég og samferðamaður
kusum að dvelja um kvöldið í Öræfum
enda bauðst Guðjón til að skutla okk-
ur út að Klaustri næsta morgun. Í
þeirri ferð komst ég að því að hann
kunni Njálu utan að og hafði
ákveðnar skoðanir á sögupersónun-
um. Hann bjó ekki á setri Flosa fyrir
ekki neitt. Guðjón var virkur í fé-
lagsmálum í sveitinni og sat í stjórn-
um ungmennafélags, búnaðarfélags,
sauðfjárræktarfélags og slysavarna-
deildar. Hann var bóndi af bestu gerð
og sístarfandi eins og margir í hans
stétt. Ég fylgdi honum og Jóhanni,
bróður hans, í fjárhúsin í vor þegar
sauðburður var langt kominn. Allt var
þar með ró og spekt. Væntumþykja
til kindanna leyndi sér ekki hjá Guð-
jóni og þær báru óskorað traust til
hans. Þarna rifjaðist upp byggingar-
saga útihúsanna en þeir bræður
höfðu ungir átt þátt í stækkun hlöð-
unnar. Þetta var skemmtileg stund.
Er við komum út litum við yfir skjól-
sælar brekkurnar í Svínafelli þar sem
lambféð dreifði sér og Sandaærnar
höfðu sérstakt hólf með útsýni til
sumarlandsins. Guðjón skilur eftir sig
stórt skarð hjá fjölskyldu, ættingjum
og vinum. Fráfall hans minnir okkur
á hversu hverfult og ósanngjarnt lífið
er á köflum. Öræfin eru ekki söm án
hans og allra síst Svínafell. Ég votta
ástvinum hans einlæga samúð og bið
Guð að styrkja þá. Kæran frænda
kveð ég með söknuði. Blessuð sé
minning hans.
Gunnþóra Gunnarsdóttir.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. OKTÓBER 2010
Þegar ég fékk sím-
tal um það að afi minn
væri orðinn veikur og
ekki talið líklegt að hann myndi ná
sér, þá var ég ótrúlega óviðbúin því
að afi minn, sem var ekki einu sinni
byrjaður að gleyma, væri orðinn
nógu gamall til að kveðja þennan
heim af eðlilegum orsökum. Ég flaug
til landsins daginn eftir til þess eins
að fá að tala við hann í síðasta sinn.
Þeirri stund mun ég aldrei gleyma
og er ég mjög fegin að hafa fengið
tækifæri til þess.
Við erum samheldin fjölskylda og
eyddi ég mörgum góðum stundum
með honum og ömmu. Við höfum
verið saman nánast öll jól, ég gisti
þar oft um helgar þegar ég var barn
og svo fórum við oft saman í ferðalög
og veiðiferðir. Á sunnudögum hitt-
umst við fjölskyldan svo í kaffi þar
sem vikan var rædd. Síðasta árið hef
ég því miður ekki hitt hann og fjöl-
skylduna jafnoft og áður þar sem ég
flutti til Danmerkur.
Eins og áður sagði þá gleymdi afi
engu og var hann þar af leiðandi
mikill viskubrunnur. Það var margt
sem hann var með á hreinu sem fáir
eða enginn annar gat munað eða
hafði reynt að leggja á minnið. Hann
til að mynda þekkti öll skipanöfn og
ekki einungis núverandi skipanöfn
heldur gat hann tengt skipanúmer
við gömul nöfn sem skipið hafði áður
haft. Þetta hefur mér alltaf þótt
ótrúlega merkilegt en svo tala ég
ekki um „símaskrárminnið“ sem
hann hafði en alltaf þegar ný síma-
skrá kom út fletti hann í gegnum
hana og tók þá eftir því ef hinn eða
þessi hafði flutt heimilisfangið sitt
eða bætt titli aftan við nafnið sitt.
Það hefði verið mjög gott á háskóla-
árunum ef ég hefði haft jafngott ljós-
myndaminni og hann.
Eitt mun alltaf fá mig til að brosa
þegar ég hugsa um afa og það er til-
hneiging hans til að segja manni vís-
ur þegar sáust kossar eða ástaratriði
á sjónvarpsskjánum. Ég man það vel
að það var stundum ekki nokkur leið
Engilbert Þórarinsson
✝ Engilbert Þór-arinsson fæddist á
Stokkseyri 4. ágúst
1922. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands, Ljós-
heimum, 15. október
2010.
Útför Engilberts
fór fram frá Selfoss-
kirkju 23. október
2010.
að einbeita sér að bíó-
mynd þegar ástarat-
riði byrjuðu því þá
byrjaði hann að prófa
mig í þekkingu á vís-
um og stökum sem ég
á þessum tíma hafði
lítinn áhuga á og vildi
miklu frekar sjá fólk
kyssast á sjónvarps-
skjánum en að læra
vísu. Honum hefur þá
eflaust þótt ég heldur
ung til að horfa á
svona sjónvarpsefni
og reyndi með þess-
um hætti að fá mig til að horfa ekki á
það sem upphófst á skjánum.
Afi, þú munt alltaf vera í huga
mínum og ég mun sakna þín óskap-
lega mikið. Þitt barnabarn,
Bylgja.
Elsku afi, ég er varla ennþá búin
að átta mig á að þú sért farinn. Það
situr enginn afi í stólnum sínum
þegar maður kemur í heimsókn á
„Sunnó“, hann er tómur. Um hug-
ann reika ótal minningar. Þau voru
ófá skiptin sem við systurnar kom-
um í helgarheimsókn á Sunnuveg-
inn og gistum á röndóttu beddunum,
fengum sveskjugraut í morgunmat,
kíktum með þér á ömmu í vinnuna
og fengum ísblóm. Það var líka
mesta sportið að fá að sitja í þínum
stól í sjónvarpsherberginu og skoða
hluti með stækkunarglerinu þínu.
Við fórum líka í veiði með þér,
ömmu og Siggu frænku og skemmt-
um okkur alltaf jafn vel, þótt veiðin
væri stundum dræm hjá okkur
systrum. Við Steinar reyndum líka
alltaf að kíkja við í kaffi þegar við
áttum leið hjá og það var alltaf jafn
gaman að koma við á sunnudögum,
því oftar en ekki hitti maður þá fyrir
fleira fólk. Það var líka alltaf eitt-
hvert góðgæti á boðstólum sem
amma galdraði fram án mikillar fyr-
irhafnar. Það var alltaf jafngott að
koma í heimsókn til ykkar og
spjalla.
Þú varst yndislegur við langafa-
börnin þín og Þorgeiri fannst ekki
leiðinlegt að sitja hjá afa sínum og
kúra. Hann tók líka ástfóstri við
rauða stafinn þinn úti á Kanarí og
var alltaf fljótur að finna hann þegar
við kíktum í heimsókn. Það var ynd-
islegt þegar þið komuð heim frá
Kanarí í vetur og komuð við og kíkt-
uð í heimsókn að líta á nýja afkom-
andann. Bríeti fannst nú líka gott að
sitja í afafangi og alveg merkilegt
hvað börnin voru alltaf róleg þegar
þau sátu hjá langafa sínum.
Elsku amma, hugur okkar er hjá
þér.
Þín verður sárt saknað, elsku afi.
Hvíldu í friði.
Irma Rán, Steinar Freyr
og börn.
Margar skemmtilegar minningar
rifjast upp hjá okkur systkinunum
þegar við hugsum um afa. Eitt af því
fyrsta sem kemur upp í hugann þeg-
ar við hugsum til baka eru minningar
tengdar veiði eða veiðiferðum en afi
var sá sem kenndi okkur öllum að
veiða á stöng. Hann, amma og Sigga
frænka höfðu öll svo gaman af því að
veiða og við ekki síður gaman af því
að fara með þeim í veiði. Afi hafði
líka gaman af því að fara í útilegu,
eins og líklega öll fjölskyldan. Margt
skemmtilegt var brallað og er okkur
sérstaklega minnisstætt 80 ára af-
mælið hans sem hann hélt upp á með
því að fara með ættingjum og vinum
í útilegu í Þrastalund.
Fjölskyldan okkar hefur alltaf hist
á jóladag heima hjá ömmu og afa en
þá var afi alltaf búinn að moka inn-
keyrsluna að húsinu á Sunnuvegin-
um og hálfa götuna svo öruggt væri
að allir fengju góð bílastæði. Það
verður skrýtið að hitta hann ekki á
jóladag. Hann var einstaklega hand-
laginn og fannst gaman að dunda sér
við að laga hluti. Ef við báðum hann
um að laga eitthvað fyrir okkur þá
gafst hann aldrei upp fyrr en verkinu
var lokið.
Hann kenndi okkur að keyra bíl og
leyfði okkur alltaf að keyra ef við
vorum farþegar hjá honum í bíl. Eft-
ir að hann hætti að vinna var hann
alltaf til í að keyra okkur systurnar
heim frá Selfossi ef við nenntum ekki
að bíða eftir rútunni. Afi fylgdist vel
með öllum ættingjum og vinum.
Þegar Harpa bjó í Róm skrifaðist
afi á við hana og sagði frá því helsta
sem var að gerast hjá fjölskyldunni
og á Suðurlandi. Þetta eru dýrmæt
bréf.
Takk, elsku afi, fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman. Þín
er sárt saknað.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Reynir, Harpa og Hrönn
Guðfinnsbörn.
Siggi Jökull eða
Jökullinn eins og
hann var oft kallaður
er farinn yfir móðuna
og það er svolítið síð-
an. Ég hélt að ég gæti sloppið við
að skrifa grein um karlinn en þetta
leitar endalaust á mig og nú skal
það koma.
Sigga hitti ég fyrst á sundnám-
skeiði á Eiðum um 1980, svo liðu ár-
in og við hittumst ekki mikið, hann
fór á vertíðir á Hornafjörð, var í
Þýskalandi um tíma og vann á
Gunnólfsvíkurfjalli með öðrum
hörkumönnum og gerði það gott en
Siggi drakk og það ekki lítið en
hann hafði skrokkinn og manndóm-
inn til að gera það. Alltaf hitti mað-
ur Sigga af og til á skemmtunum og
mannamótum og ævinlega urðu þar
fagnaðarfundir og félagi Bakkus
Sigurður Jökull
Stefánsson
✝ Sigurður JökullStefánsson fædd-
ist á Egilsstöðum 21.
september 1967.
Hann lést 25. nóv-
ember 2009.
Útför Sigurðar fór
fram frá Egilsstaða-
kirkju 5. desember
2009.
oftast með í för.
Siggi talaði eins og
flest hans fólk mjög,
og þá meina ég mjög,
kjarnyrta íslensku
með allskonar orðum
sem ekki koma oft
fyrir í daglegu tali og
hnýtti saman blóts-
yrðum eins og sá í
neðra væri í þann
mund að birtast, er
það ekki hafandi eftir
í grein sem þessari.
Nú líða árin og það
er eins og jörðin hafi
gleypt Jökulinn, en allt í einu 2004
dúkkar hann upp á sama vinnustað
og ég, stóru verktakafyrirtæki á
Egilsstöðum og er heldur svona
lágt á honum risið, hendurnar titr-
andi, augun flöktandi og karlinn ný-
kominn úr meðferð. En nú var ekki
til setunnar boðið, það þurfti að
virkja Kárahnjúka og byggja álver
á Reyðarfirði og það get ég fullyrt
að Sigurður Jökull átti stóran hlut
að máli. Meðfram öllu þessu var
hann með stærðar bú úti í Jökuls-
árhlíð með föður sínum, þeir unnu
mikið að því saman og tóku tarnir í
smalamennsku, heyskap og sauð-
burði og dró hvorugur af sér. Á
þessum árum tók Sigurður stakka-
skiptum, hann varð styrkari með
hverjum degi, reif stólpakjaft við
hvern sem var og var bara Sigurður
Jökull sjálfur. En það komu dagar
þar sem vinur minn gekk ekki heill
en þá fór hann aðeins í frí og fór í
sveitina, mokaði skít, hljóp á fjall og
horfði yfir sveitina sína. Þá var
hann góður lengi á eftir. Það kom
að kaflaskilum í lífinu eins og oft
gerist. Siggi hitti hana Þóreyju og
með þeim tókust góð kynni. Sjaldan
hef ég séð vin minn eins glaðan með
sína konu og börnin tvö sem hún
átti fyrir. Nú hætti hann að vinna
hjá verktökum, tók við búinu af föð-
ur sínum og settist að, gerði það
sem hann hafði alltaf dreymt um, að
búa með sauðfé. Hann undi glaður
við sitt, fjölgaði fénu, jók við kvót-
ann, baslaði við að byggja og var
kátur. En svo bilaði það sem átti
ekki að geta bilað miðað við það að
éta kjöt tvisvar til þrisvar á dag og
tilbrigðin voru saltket, hangiket og
nýtt ket. Eins og vinkona þín Ing-
unn Snædal sagði réttilega í grein
þá er ekki gott að setja smjör á
kleinurnar. Hvað um það, Sigurður
Jökull. Þú ert farinn og ekkert við
því að segja en þú fórst frá hálfklár-
uðu verki og það var ekki þinn stíll.
Þú ert vinsamlega beðinn að klára
dagsverkið hvernig sem þú ferð að
því og skila svo dagseðli vandlega
útfylltum og farðu svo vinur og
láttu ekki sjá þig.
Minningin lifir um góðan dreng.
Hlynur Bragason.