Félagsbréf - 01.07.1957, Síða 11
FELAGSBREF
9
Jakobs, og skyldleiki hans og aldamótaskáldanna er auðsær. Sög-
urnar bera mörg sömu einkenni og ljóð hans. Þar kemur fram
rík kímni, íslenzk og forn í sniðum, nokkuð stirðleg sums stað-
ar og ekki með öllu græskulaus alls staðar, því að höfundurinn
er háðfugl, sem beitir kímninni víða í ádeiluskyni, þótt fjarri
fari því, að svo sé alltaf. Hann á sér persónulegan frásagnarhátt,
og er sögumaður góður, traust-
ur og nokkuð drjúgur með sig.
Söguefni sín dregur hann víðs
vegar að og búmannlega, og
honum er umhugað að eitthvað
gerist í sögunni. Hann lætur
sér annt um sögupersónur sín-
ar og hefur yfirleitt samúð
með þeim; sérstakt dálæti hef-
ur hann á ramíslenzkum, traust-
um körlum, sem harðnaðir eru
í hretviðrum lífsins og hákarla-
legum. Þetta eru geðfelldir og
kumpánlegir karlar, sem ekki
vilja eiga neitt hjá neinum,
drekka brennivín og gilja kon-
ur, þegar færi býðst milli harð-
ræðanna, án þess þó að bíða til
muna tjón á sálu sinni eða líkama. Af þessari gerð eru þeir
allir: Jón gamli Stígsson í Helfró, Eymundur í Aflandsvindi,
Þorbergur í Forboðnu eplunum, Valgarður í Kölkun og Þor-
brandur í Víða liggja vegamót, og fleii'i. Óneitanlega eru þeir
nokkuð líkir í fasi og yfirbragði; persónusafn J. Th. er ekki ýkja
fjölbreytt. En höfundareinkenni hans eru traust og farsæl og
sögurnar hans flestar eða allar skemmtilegar, — og er það ekki
nokkurs virði?
Höfundi er allmjög í nöp við tízkuræfla og dusilmenni, sem
hann dregur gjarnan upp sem andstæður kjarnakarla sinna,
án þess þó að gera þessa menn að neinum óþokkum og ómenn-
um eða níðast á þeim á nokkurn hátt. Dæmi þess háttar manna