Félagsbréf - 01.07.1957, Side 53

FELAGSBREF
51
fellur ofan í fljótið aftur, og þá „lýsist kvöldsins rauða skikkja
og hrynur“, eins og rómverska menningin.
Hann hefur aldrei látið frá sér fara neitt rusl. Hvar sem er
leitað held ég ekki sé til nokkur ,,ljót“ vísa eftir hann. Þetta
álít ég vera aðalmennsku listarinnar. Hann yrkir oft svo, að
erfitt er að skilja hann til hlítar. Yrkisefnin verða yfirleitt risa-
vaxin í höndum hans. Það er eins og hann vilji koma alheim-
inum inn í eitt kvæði, sem er 3—4 síður. Mér sýnist ekki unnt
að þýða nema fáein af kvæðunum á útlendar tungur. Islenzkan
er sá afburða fjörhestur, sem enginn útlendingur situr. Einar
Benediktsson minnir mig helzt á Ossian, sem ávallt er lagður
út á lesmáli. Ég hef séð tilraunir til að stæla Einar Benedikts-
son, en aldrei held ég, að hann myndi skóla í ljóðagerð vorrf,
því sá, sem ætti að vera lærisveinn hans, yrði að geta fleygt
sér til sunds í kvöldroðanum, án þess að detta niður á jöi'ð
eða haf.
Indriði Einarsson.
Mikil ósköp — alþjóð metur
andann hæst; þó kæmi oss betur
stundarhvíld á leiti lágu,
lægri þys af flugi háu.
En þroski lýðsins þín var stefna,
því var aldrei flökt að nefna.
Vægðarlaust frá vefstri smáu,
vatztu oss fram í sýnin háu.
Jakob Thorarensen.
Fyrsta skipti er við mættumst í hinum stóra heimi, var ég-
fákunnandi, — ég var að leita að gæfunni — og að læra að sjá,
en þú varst mér strax vinur. Jafnan síðan hefur þú haft gát
á mér, eins og strangur fóstri.
Með ótal bendingum og dómum, hefur þú örvað lund mína
f*l sóknar á listabraut.