Félagsbréf - 01.07.1957, Side 68

66
FÉLAGSBRÉF
nútímaljóðlist örugglega grundvölluð, að enginn einn þáttur henn-
ar væri ræktur á kostnað annarra. Þar fyrir var hreyfingin
ómetanleg enskri ljóðlist að svo miklu leyti sem hún vakti menn
til vitundar og skilnings á mikilvægi nýrra forma, nýrra tákn-
mynda, nýrrar hrynjandi. Flest Ijóðskáld síðari ára í hinum
enskumælandi heimi standa í mikilli þakkarskuld við Ezra Pound
og „imagistana“.
* *
*
Á árunum 1917 og 1918 komu fram tvö Ijóðskáld, sem voru
ekki áhangendur þessarar hreyfingar, en hafa eigi að síður mark-
að dýpri spor í enska ljóðlist þessarar aldar en flestir aðrir.
Annar þessara manna, T. S. Eliot, var Bandaríkjamaður og
hafði setzt að í Bretlandi. Hann var undir sterkum áhrifum frá
landa sínum Pound, en varð aldrei áhangandi „imagista“. Hinn
var Gerhard Manley Hopkins (1844—1889), og var hann löngu
látinn, þegar Ijóð hans birtust á prenti.
Hopkins var langt á undan samtíð sinni og sígilt dæmi um
það, að listamenn þurfa ekki að vera börn síns tíma í þeim skiln-
ingi, að verk þeirra séu háð þeim þjóðfélagsástæðum, sem þau
eru sköpuð undir. Hopkins var af góðum ættum; faðir hans var
kunnur rithöfundur. Hann fór til Oxford og lagði þar stund á
heimspeki undir leiðsögn Walters Paters, en sneri sér síðan að
guðfræði, snerist til rómversks siðar og gerðist Jesúíti. Lengst
af síðan var hann kennari í grísku við háskólann í Dublin. Líf
hans var þannig harla viðburðasnautt á ytra borðinu, en fáir
munu hafa átt auðugra og æsilegra innra líf, ef dæma má af
skáldskap hans. Bréf hans veita mikla innsýn í þessa óvenju-
legu sál og þykja bera af flestu sinnar tegundar á enskri tungu.
Dagbókum hans hefur verið jafnað til dagbóka Leonardo da
Vinci. Hopkins var mikið skáld, en jafnframt mikill vísinda-
maður; það sanna rannsóknir hans á gróðri og dýralífi. Þá fékkst
hann og við tónlist og listmálun.
Hopkins sendi ljóð sín til ensku skáldanna Robert Bridges
og Richard Watson Dixon, en þeir álitu, að ekki væri tímabært