Félagsbréf - 01.07.1957, Page 78

76
PÉLAGSBRÉF
D. H. Lawrence (1885—1930) er kunnari fyrir skáldsögur
sínar en ljóð. Eigi að síður hefur hann skapað sér varanlegan
sess meðal ljóðskálda. Ljóð hans eru ekki mikil að magni, en
þeim mun ríkari að lífskrafti og ástríðu. Lawrence var „spá-
maður hinna myrku afla“ blóðsins; hann skrifaði um elda lík-
amans, baráttuna, dauðann og upprisu hins krossfesta holds;
um þjáninguna og fullnæging-
una; um ófrjósemi nútíma-
mannsins, þrælkun hans í
hræsni þjóðfélagsins, vanmátt
hans og styrk gagnvart harð-
stjórn vélmenningar og „mennt-
unar“.
Barátta Lawrence fyrir
„frelsun kynhvatanna“ var hat-
römm og vakti hneykslun borg-
aranna. Bækur hans voru sum-
ar bannaðar, flestar fordæmd-
ar, en hann hélt áfram ótrauð-
ur og er nú lesinn af öllum.
Ljóð hans eru afar misjöfn
að gæðum; sum þeirra tjá
þreytta og grama sál, sem
heimska heimsins er að gera
út af við; en þegar honum tekit upp, eru ljóð hans þrungin lífs-
þorsta og næmri skynjan f jarðneskum gæðum.
Síðustu árin þjáðist Lawrence af berklum, sem að lokum drógu
hann til grafar. .Á þessum árum var viðskilnaðurinn við jörðina
helzta yrkisefni hans, o-> eru mörg beztu kvæði hans ort í skugga
dauðans. Lawrence var af fátækum námumönnum kominn, en
sem skáld var hann einhver einarðasti einstaklingshyggjumaður,
sem öldin ól. Hann stóð ætíð einn og sér, óháður stefnum og
skólum.