Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 92

90
FELAGSBREF
svo glatt, ekki jafn-auðveldlega og mennirnir, og aldrei oftar
en einu -sinni. Þess vegna verður maður að hafa eitthvað nýtt
á takteinum gegn henni“.
VII.
Við erum komin 10—15 faðma frá greninu.
Þetta gerist með þeim hætti, að erfitt er að trúa því, að það
hafi gerzt. Þórður bendir okkur að leggjast niður og fikrar sig
á hnjánum og höndunum nær og nær.
Og sjá. Þar er kvikt hjá gjótuopinu. Fyrst sjást tveir yrð-
lingar, svo sá þriðji. Nú fer Þórður að gefa frá sér torkenni-
leg hljóð, og tveir yrðlingar í viðbót gægjast upp úr opinu á
greninu, og nú komnir alveg út til hinna þriggja, sem farnir
eru að sækja í sig veðrið og koma rásandi í áttina að hljóðinu.
Og síðan eru þeir allir fimm komnir í hnapp, snuðrandi og þef-
andi. Þórður linnir ekki á þessum eftirlíktu tófuhljóðum .. .
dekurhljóðum ... en svo nefnast þau ,... lífið er líka stundum
tómt plat, hafði hann sagt, eins og tófuveiðar. Og yrðlingarnir,
nú hafandi færzt í aukana, þar koma þessi litlu loðnu dýr með
glefsandi skoltana, ýlfrandi eins og útburðir, og renna á dekur-
hljóðin, sem þeir kjánarnir að tarna halda, að komi úr mömmu
sinni, og nú komnir í gripsfæri frá skýttunni. Og svo skjótt,
að auga naumast á festir, er einn þarna þrifinn í hnakkadrambið
af hramminum Þórðar og honum stungið emjandi eins og brenndu
barni undir handarjaðar hans.
Við gáum ekki að okkur og hreyfum okkur, þó ekki mikið,
en nóg til þess, að við það styggjast hinir og hörfa til baka.
Að öðrum kosti hefði hann hremmt þá alla. En Þórður heldur
áfram að vera tófan og mjakar sig á eftir þeim.
„Nú er um seinan að ná hinum lifandi", hvíslar hann, „ég
gleymdi að segja ykkur, að þið megið ekki einu sinni bæra
varirnar, þegar svona stendur á“.
Síðan biður hann mig að rétta sér tvíhleypinginn.
Þeir eru að hverfa ofan í gjótuna. Tveir eru horfnir, en tveir
eru að því komnir, er Þórður lyftir byssunni og miðar. Skotið
kveður við svo hátt, að það er viðlíka og jörðin hefði rifnað