Félagsbréf - 01.07.1957, Side 120

HALLDÓR ÞORSTEINSSON
Um lelkárið, sem leið,
og sitthvað fleira
gFTIR flestum leikdómum stærstu blaðanna að dæma gætu
ókunnugir ætlað, að á því herrans leikári 1956—57 hefðu
gerzt stórmerki og undur mikil í leikmenningarlífi höfuðstaðar-
ins. Gullhamrar hafa verið slegnir svo óspart af þekktustu gagn-
rýnendum, að ætla mætti, að góðæri væri nýliðið eða jafnvel
að öld glæsilegra listsigra væri loks runnin upp fyrir okkur,
mörlandana. Ekkert væri að vísu æskilegra, en því miður er það
sannleikanum býsna fjarskylt.
„Listgagnrýni er ekki starf, sem hæfir séntilmönnum", sagði
B. Sha’w, sem var þó listdómari sjálfur um nokkurra ára skeið.
Honum þótti ekki mikið spunnið í þá manntegund, sem
kennir sig við séntilmenn. Séntilmaður segir ekki sannleikann
um náungann, því að það væri ókurteisi og skortur á velsæmi.
Hann sneiðir hjá snöggum blettum og vill ekki fyrir sitt litla
líf koma við sáran fót. Engum segir hann til .syndanna, því
að það væri alvarlegt brot á siðareglum hans. Séntilmenn ættu
ekki að skrifa gagnrýni um listir, af því að þeir leggja meira upp
úr siðareglum en sannleikanum og hæla öllu fyrir kurteisissakir.
Skrif slíkra manna eru skaðleg, því að þeir hrósa því sem hálfkar-
að er og lofa það sem lélegt er. Slíka menn á að kveða niður, því að
þeir gera meiri óskunda en gagn. Ég er ekki frá því, að meðal ís-
lenzkra leikdómara sé að finna helzt til mikla séntilmenn, og
legg ég þá sömu merkingu í orðið og Shaw.
Af þeim átta árum, sem liðin eru síðan Þjóðleikhúsið var
stofnað, hafa sjö verið mögur ár, að vísu nokkuð misjafnlega
mögur og aðeins eitt góðæri, þar sem er leikárið 1953—4, en
síðasta ár er aftur á móti það magrasta þessara sjö mögru ára,
og er þá mikið sagt. Á sama tímabili hefur hlutur Leikfélags