Félagsbréf - 01.12.1958, Qupperneq 49

PELAGSBREP
47
uppáhaldsorðasafni Stalintíma-
bilsins dundi á honum, hann var
sagður svikari og þjóðarfjandmað-
ur, í skipulögðum liópsamkundum
mótmæltu Sovétbúar efni skáld-
sögu, sem óhugsandi er, að þeir
hafi lesið, einliver æskulýðsruddi
fékk við almennan fögnuð áheyr-
enda sinna að ropa eitthvað um
„andrúmsloft“, sem Pasternak
hefði „eitrað“ og sem þessi æsku-
lýðsmaður vildi „ekki lengur anda
að sér“, rithöfundasambandið
krafðist opinherlega, að Pasternak
væri sviptur borgararéttindum, og
á þessari stundu, er línur þessar
fara á prent, hefur Nikita Krúst-
joff ekki enn svarað hinu átakan-
lega (og átakanlega virðulega)
bónarbréfi liins allt að því sjötuga
manns — að honum yrði að
minnsta kosti lilíft við þessari síð-
ustu og liörðustu ráðstöfun, því að
hún jafngilti dauða hans —.
En kvíðum engu, svo bölvað
verður það víst ekki. Yið munum
framvegis klappa Bolschoj-ballett-
flokknum lof í lófa og munum
ekki láta innantóma kjaftaska og
friðarspilla hindra okkur í því að
halda áfram menningartengslum
við Austrið, munum mitt á meðal
vor vernda framvegis og dekra
við „kafbáta“ og andlega liand-
langara þessarar siðleysingja-
stjórnar, og hver veit, ef til vill
sýnir Sovétstjómin skilning og
leyfir mesta núlifandi skáldi sínu
að halda lífi. Hún er ekki svo
bölvuð.
Carl von Ossietzky harðist sam-
kvæmt stefnuskrá fyrir friði. Hetj-
ur ungversku byltingarinnar börð-
ust fyrir friði samkvæmt stefnu-
skrá. Rússneska skáldið Boris
Pasternak er hvorugt — og livort
tveggja í senn: En ekki samkvæmt
stefnuskrá, heldur samkvæmt
verki sínu, skáldverkum sínum,
þar sem hann sver sig til liins ei-
lífa Rússlands og til liinna eilífu
verðmæta mannkynsins. Eilíf
skömm hinna sovézku valdhafa er
og verður, að þeir kunna ekki að
bregðast öðruvísi við þessu verki
og jútningu þess heldur en Hitler
gerði gagnvart Ossietzky og þeir
sjálfir gagnvart uppreisninni í
Búdapest. Það eitt bítur höfuðið
af skömminni, að til eru menn á
Vesturlöndum, sem eru þess al-
búnir, að mæta einnig þessu með
skilningi.