Þjóðlíf - 01.11.1986, Blaðsíða 29

sonarins. Hann hefur verið á heimili
þeirra síðan, en móðirin og stjúpfað-
irinn eiga tvö börn saman.
Huld hélt út á land í fiskvinnu, en
var engan veginn í stakk búin til þess
að stunda vinnu eða sjá um sig sjálf,
hvorki andlega né líkamlega. Hún
segist hafa iagst í sex vikna drykkju,
en farið síðan til frændfólks síns úti á
landi þar sem hún reyndi að stunda
nám og vinnu næstu þrjú árin. Þetta
voru mjög erfið ár og drykkja og
strákastand voru áberandi hluti af lífi
hennar. Hún reyndi að fremja sjálfs-
morð fyrir átta árum, tók inn fullt
glas af sterkum verkjapillum, og var í
viku að ná sér. Síðan kom hún
„heim“ og kynntist þá manninum sín-
um. Stjúpi hennar réðst á hana dag-
inn eftir að hún kom á heimilið, kýldi
hana og barði þannig að hún átti
fótum fjör að launa. Síðan hefur hún
haldið sig eins fjarri heimili móður
sinnar og stjúpa og henni hefur verið
unnt.
Hún segist margoft hafa reynt að
ræða þetta mál við móður sína, en
það sé eins og að tala við vegg. Hún
segist ekki skilja afstöðu hennar,
hvernig sem hún reyni. „Ég held að
mamma sé ekki eina mamman, sem
breiðir yfir svona hluti,“ segir hún
með beiskju í röddinni. „Ég þekki að
minnsta kosti fleiri dæmi mínu lík.“
Hún segist að vonum vera afskap-
lega ósátt við móður sína. „Hún varð
reið út í mig þegar ég ætlaði að fara
að ræða þetta við hana fyrst og sagði,
að ég hefði tælt hann! Ég sem var
eins og beinagrind og örugglega ljót-
asta stelpan í bænum! En það þýðir
ekki fyrir mig að ræða þetta mál við
hana, eða önnur tilfinningamál. Hún
lokar eyrunum fyrir öllu slíku.“
Sárindin sitja í Huld — og munu
örugglega sitja þar alla ævi. Fram-
koma stjúpans, afstaða móðurinnar,
það að hún skyldi þurfa að fara að
heiman eins og sakamanneskja og
þurfa að skilja drenginn eftir og vita
af honum hjá stjúpanum! Sárin eru
djúp, - og þau blæða enn í sál
Huldar.
Hún segist ekki hafa getað talað
um þetta við nokkra manneskju á
sínum tíma. Hún hafi hins vegar
skrifað hugrenningar sínar í stílabæk-
ur, ótal margar bækur, sem hún hafi
því miður glatað. Hún sagði þó
manninum sínum frá þessu þegar þau
kynntust, til þess að hann frétti þetta
ekki annars staðar. En hann vissi þá
af þessu. Stjúpinn hafði nefnilega
gortað af „afreki“ sínu víða um bæ-
inn.
Hún segist vart afbera tilhugsunina
um að drengurinn sé hjá stjúpa henn-
ar. „Ég þoli þaö ekki,“ segir hún.
Hún vill þó ekkert gera í því drengs-
ins vegna, því honum líði vel hjá
móður hennar og vel sé hugsað um
hann.
„Maður þarf að hafa húmor, bæði
fyrir sjálfum sér og öðrum,“ segir
hún um sjálfa sig og líðan sína. „Og
vera STERK. Ég reyni að hugsa ekki
um þetta, hræra ekki upp í þessu því
það brjótast svo margar tilfinningar
fram þegar ég geri það. Niðurlæging
mín var algjör. Manni er algjörlega
misboðið sem einstaklingi með
þessu. Ég var mjög geðill í mörg ár
og æst, reyndi að fela vanmáttinn og
sektarkenndina með gassalátum.
Mér fannst, að öllum stæði á sama
um mig, enda stóð þeim heima alveg
á sama. Þetta hafði lamandi áhrif á
tilfinningar mtnar. Nú finn ég hins
vegar, að ég er að skríða inn í sjálfa
mig, en ég hef alltaf passað að það
gerðist ekki. En ég ræð ekki við þetta
lengur. Mér finnst, að ég eigi eftir að
vinna heilmikið í þessu, sérstaklega
gagnvart mömmu. Mér fannst hún
svíkja mig hrottalega. Mér fannst ég
ekki eiga að þurfa að ganga af heimil-
inu. ÉG VAR EKKI SEK!“
Huld á þrjú börn með manni sín-
um, það yngsta innan við ársgamalt.
Hún segir, að á ýmsu hafi gengið í
samlífinu og þetta hefði aldrei gengið
nema vegna þolinmæði hans. Hún
hafi fyrst kynnst því fyrir fjórum
árum, að kynlíf var ekki ljótt og
leiðinlegt, eins og hún hafði haldið
fram til þess tíma, heldur eitthvað
sem hún gæti notið. En þótt sambúð-
in sé kannski ekki það sem hún allra
helst vildi, dettur henni ekki í hug að
skilja eða taka saman við annan karl-
mann. „Hann er faðir barnanna
minna og mér dettur ekki í hug að fá
stjúpföður inn á mitt heimili! Það
skal aldrei verða!“
Ég veit ekki hvort Huld leið eitt-
hvað betur eftir þetta samtal en áður.
Hún hafði fáum trúað fyrir þessu
máli áður, bitið á jaxlinn og borið
vanmáttinn og sektarkenndina ein og
óstudd gegnum h'fið. Nú er hins vegar
greinilega komið að uppgjöri í sál
hennar, þótt hún viti það kannski
ekki sjálf nema óljóst ennþá. Hún fer
nú orðið sjaldan í bæinn, finnst fólk
stara á sig, og þótt hún viti að þetta er
ímyndun ræður hún ekki við þessa
tilfinningu. Henni líður illa innan um
margt fólk og vill helst halda sig
heima.
Vonandi tekst Huld fyrr eða síðar
að komast á réttan kjöl og lifa sem
heilsteypt manneskja, sátt við sjálfa
sig og umhverfi sitt. Vonandi tekst
okkur líka að uppræta það skelfilega
athæfi sem lagði líf Huldar og ótal
annarra í rúst, helst með öllu. En það
gerum við ekki með því að loka
augunum fyrir staðreyndum, jafnvel
neita að trúa að þessir hlutir séu til
staðar.
ÞJÓÐLÍF þakkar Huld fyrir kjark
hennar og óskar henni innilega vel-
farnaðar á kontandi árum. Hún á
ekki annað skilið, - því hún hefur
ekkert rangt gert.
ÞJÓÐLIF 29