Kópavogsblaðið - 01.12.2007, Blaðsíða 4

Í hlíðarfætinum á Hlíðarvegin-
um í Kópavogi beint ofan Digra-
neskirkju stendur timburhús
sem hefur yfir sér reisn og vissa
kyrrð sem oft fylgir gömlum
timburhúsum.
Að Hlíðarvegi 61 hafa hjónin
Rannveig Guðmundsdóttir, fyrr-
verandi bæjarfulltrúi, alþingis-
maður og ráðherra og Sverrir
Jónsson tæknifræðingur búið
sl. 30 og hyggjast vera þar svo
lengi sem Guð lofar. Þau eru
bæði Ísfirðingar, Sverrir ættað-
ur frá Dýrafirði og Ingjaldssandi
en Rannveig úr Sléttuhreppi í
báðar ættir enda finnst þeim að
þau séu að koma heim að vissu
marki þegar Ísafjörður er heim-
sóttur. Sverrir er elstur 9 systk-
ina en Rannveig næstyngst 9
systkina svo það er mikill ætt-
bogi.
Rannveig segir að þau Sverrir
hafi vitað af hvort öðru alla tíð,
gengu saman í barnaskóla og
gagnfræðaskóla. Foreldrar Rann-
veigar voru Guðmundur Kristján
Guðmundsson skipstjóri og Sigur-
jóna Jónasdóttir húsmóðir en for-
eldrar Sverris Jón H. Guðmunds-
son kennari og síðar skólastjóri
og Sigríður Jóhannesdóttir. Faðir
Sverris varð síðan fyrsti skóla-
stjóri Digranesskóla en þá höfðu
þau Rannveig ruglað saman sín-
um reitum, giftu sig á Ísafirði og
eignuðust þar sitt fyrsta barn, Sig-
urjónu. Á þeim tíma fannst þeim
ekkert annað koma til greina en
að lifa og deyja á Ísafirði, enda
bæði innfæddir Ísfirðingar. Sverrir
ákveður að fara í undirbúnings-
deild fyrir tæknifræðinám við Vél-
skólann og ári síðar fara þau til
Noregs með elsta barnið þar sem
Sverrir nam tæknifræði. Það þótti
nokkurt áræði á þeim tíma, ekki
miklar möguleikar á lánum til að
framfleyta sér svo Sverrir þurfti
að vinna mikið á sumrin á náms-
árunum í Noregi til að framfleyta
sér og fjölskyldunni yfir vetrartím-
ann. Eftir námið réði Sverrir sig
til norsks ráðgjafafyrirtækis sem
var með nokkur umsvif hérlendis
og því komu þau hingað á þess
vegum, en eftir tvö ár voru seglin
dregin saman og því héldu þau aft-
ur til Noregs, þar sem ekki var um
auðugan garð á gresja hérlendis á
vinnumarkaðnum þeim tíma fyrir
tæknifræðinga. Á árunum milli tví-
tugs og þrítugs voru þau því mik-
ið í Noregi og á þeim tíma fæddist
næsta barn þeirra, Eyjólfur Orri.
Yngsta barnið, Jón Einar, er fædd-
ur hérlendis eftir að þau flutti í
Kópavog.
- Var ætlunin að flytja til Ísafjarð-
ar eftir að þið komuð frá Noregi í
seinna skiptið árið 1971?
Því svarar Sverrir játandi, en
segir að örlögin hafi hagað því
þannig til að hann hafi strax feng-
ið vinnu í Reykjavík hjá keramik-
fyrirtækinu Glit og var þar í 4 ár.
Þegar þau fóru fyrst út voru þau
ekkert að velta vöngum yfir því
hvort það væri einhver framtíð
fyrir ungan tæknifræðing vestur á
Ísafirði. Ísafjörður var “heima” og
þau stóðu bæði í þeirri trú að svo
yrði um aldur og ævi.
“Síðan réði ég mig sem kennara
við Iðnskólann og kenndi þar í 10
ár eða þar til ég hafði ekki efni á
að kenna lengur! Launin voru þá
orðin svo léleg. En ég hafði alltaf
unnið eitthvað með kennslunni,
m.a. fyrir Iðnaðarbankann, en það
kom að því að Iðnaðarbankinn
þurfti tæknimann til að sinna þess-
um störfum allan daginn sem ég
hafði verið að sinna í hjáverkum.
Síðan hef ég verið í bankageiran-
um, síðast hjá Íslandsbanka, en
fór á eftirlaun fyrir liðlega tveimur
árum síðan.”
- Fluttuð þið strax í Kópavoginn
eftir heimkomu frá Noregi?
“Við vorum tæp tvö ár í Hlíðun-
um í Reykjavík eftir heimkomuna,”
segir Rannveig. Foreldrar Sverris
bjuggu á Álftröð í Kópavogi og
mörg hans systkina í nágrenninu
svo þau voru mjög tengd þeirri
fjölskyldu á þeim árum en systk-
ini Rannveigar voru hins dreifð-
ari um landið. Þau Rannveig og
Sverrir höfðu því þá sýn að flytja í
Kópavoginn.
“Við ákváðum að fara að leita
að einhverju fokheldu og skapa
okkar framtíðarheimili en þá var
ég farinn að vinna á tölvudeild
Loftleiða þar sem ég var í 4 ár. Ég
tók námskeið í tölvufræðum í Nor-
egi sem ekki var mikið þekkt hér-
lendis, var hið nýja fag sem var
að ryðja sér til rúms. Þá var eng-
inn farinn að útskrifast úr háskóla
hérlendis í tölvunarfræðum og þá
voru aðeins tvær konur á Íslandi
sem unnu við tölvumál, ég hjá
Loftleiðum og önnur kona hjá
Sláturfélagi Suðurlands. Yngsta
barnið fæddist 1976 og þá áttum
við strák í barnaskóla og stelpu í
menntaskóla svo við ákváðum að
ég yrði heima hjá þessum börn-
um okkar á ólíkum aldri.
Kvöld eitt kom Sverrir heim og
sagðist hafa farið að skoða gamalt
hús í Kópavogi en ég tók því fjarri
í fyrstu, við ætluðum að kaupa
nýtt hús, fasteignasalinn hefði
misskilið okkar óskir. Það fór þó
svo að við fórum hingað milli jóla
og nýjárs á yndislega fögrum vetr-
ardegi og stóðum hér á pallinum
við húsið og horfðum yfir landið.
Þá voru tveir íþróttavellir í daln-
um ásamt Smárahvammsbænum
og Fífuhvammsbænum, ekkert
annað. Reykjanesið var hulið þun-
nri snjóslæðu sem mér finnst allaf
síðan að sé fegurst.
Við féllum þá bæði fyrir þessum
stað og höfum verið hér á fjórða
áratug og eigum mýmörg hand-
tök í þessu húsi. Okkur finnst líka
gaman að því að barnabörnunum
finnst að þetta sé “Húsið” í lífi
þeirra, líka þeim þremur barna-
börnum okkar sem búa á Ítalíu.
Þeim finnst óhugsandi að sjá afa
og ömmu í öðru húsi en þessu
húsi okkar á Hlíðarveginum,
finnst svo dýrmætt að koma til
okkar hingað. Nýlega lýsti næst-
elsta barnabarnið yfir því í gleði
sinni hvað honum þætti vænt
um að frændsystkinin sem búa
á Ítalíu verða hér um jólin og við
yrðum hér öll saman á jólunum.
Það væru stærstu jólin að öll fjöl-
skyldan væri hér saman á aðfanga-
dagskvöld. Auðvitað þykir okkur
Sverri einnig vænt um það.”
Í bæjarpólitíkina
Árið 1978 er Rannveig heima-
vinnandi en þá byrjuðu hennar
fyrstu afskipti af stjórnmálum.
Hún segir það hafa verið algjöra
tilviljun, hún hafi ekki verið að
starfa í pólitískum flokki heldur
starfað í kvenfélagi sem mágkona
hennar hafði endurreist.
“Það var búið að ákveða að hafa
prófkjör fyrir bæjarstjórnarkosn-
ingarnar og eftir miklar vangavelt-
ur var ég spurð hvort ég væri
ekki tilbúin til að taka þátt í próf-
kjörinu þar sem allir aðrir þátt-
takendur voru karlmenn. Flokk-
urinn minn, Alþýðuflokkurinn,
átti þá bara einn fulltrúa í bæjar-
stjórn, og ég taldi mér trú um að
þetta yrði stutt prófkjörsbarátta.
Ég skipaði 2. sæti listans og var
viss um að ég næði ekki kjöri, en
þetta átti að vera mitt framlag í
kvennapólitíkinni.
En ég næ kjöri og minn flokkur
myndaði meirihluta með Alþýðu-
bandalaginu og Framsóknarflokkn-
um sem stóð í þrjú kjörtímabil.
Það var mikill uppgangstími í
Kópavogi, ekki síst í félagslegum
málum. Ég var á þessum árum
forseti bæjarstjórnar, formaður
bæjarráðs, formaður félagsmála-
ráðs um skeið en fjölskyldumál
áttu stóran sess hjá þessum
meirihluta. 1988 fer ég eitt ár sem
aðstoðarmaður Jóhönnu Sigurð-
ardóttur félagsmálaráðherra, en
árið 1987 skipaði ég 3. sætið á
lista til Alþingis, en á miðju kjör-
tímabili hætti Kjartan Jóhanns-
son og ég því skyndilega komin á
Alþingi árið 1989. Bæjarmálin áttu
hug minn allan þessi þrjú kjör-
tímabil, fannst það mjög heillandi
að vera í sveitastjórnarpólitík, þar
voru hlutirnir að gerast strax, and-
stætt því sem er stundum að ger-
ast á Alþingi. Við gerðum stórátak
í uppbyggingu leikskóla og fórum
út á þá braut að kaupa tilbúin ein-
ingarhús, ekki vegna þess að það
voru bestu húsin, heldur vegna
þess að uppsetning þeirra gekk
mjög hratt fyrir sig og það var
hægt að gera breytingar á þeim,
gerðist þess þörf. Við vorum frum-
kvöðlar að dægradvöl í skólunum,
gerðum ýmislegt í málaflokki fatl-
aðra. Ég gerðist formaður Örva,
verndaðs vinnustaðar, og fannst
það strax mikilvægt að finna verk-
efni sem væri alvöru verkefni fyr-
ir fatlaða, ekki verkefni fyrir fólk
með skerta starfsorku til að dútla
við. Það var því engin tilviljun að
á þessum tíma fékk Kópavogur
viðurnefnið félagsmálabærinn
vegna þess að í þessum meiri-
hluta var verið að búa til alhliða
fjölskyldupólitík. Í Kópavogi kvikn-
aði margt á þessum árum í félags-
málum sem mörgum finnst sjálf-
sagt í dag, t.d. félagsmálalöggjöf
sem tekur mið af aðbúnaði heimil-
anna í landinu.”
Rannveig sat á Alþingi í 18 ár
og gengdi þar mörgum embætt-
um, formaður þingflokks margra
þingflokka, fyrst Alþýðuflokks, síð-
an í breyttum þingflokkum eins
og þingflokki Jafnaðarmanna sem
var Þjóðvaki og Alþýðuflokkur
eftir að klofningur varð í Alþýðu-
flokknum, þingflokki Alþýðu-
bandalags, Kvennalista og Jafnað-
armanna þar til boðið var undir
merkjum Samfylkingarinnar árið
1999. Rannveig varð félagsmála-
ráðherra í nokkra mánuði eftir
að Guðmundur Árni Stefánsson
sagði af sér og er eini stjórnmála-
maðurinn úr Kópavogi sem hefur
verið ráðherra.
“Ég fann til mikils samhugs með-
al Kópavogsbúa, langt út fyrir
raðir míns flokks og hvar sem ég
kom, þeim fannst það mikils virði
að þeirra maður væri ráðherra.
Mér finnst afar vænt um það sem
stjórnmálamanni úr Kópavogi, lík-
lega það sem mér finnst vænst
um.”
Frá pólitísku heimili
Sverrir segist vera mjög pólitísk-
ur en hafi aldrei dottið í hug að
falast eftir sæti á framboðslista en
þegar Rannveig fór í bæjarpólitík-
ina á sínum hafi einnig verið rætt
við hann. En líklega skiptir það
máli að þá var verið að leita að
konu á framboðslistann. Sverrir
kemur frá mjög pólitísku heimili
á Ísafirði, faðir hans var bæjarfull-
trúi í mörg á á Ísafirði fyrir Alþýðu-
flokkinn og alltaf í meirihluta í
“rauða bænum” eins og Ísafjörður
var kallaður á þeim árum. Þetta
var á velmektarárum Vilmundar
landlæknis, Finns Jónssonar og
síðar Hannibals Valdimarssonar.
Síðar komu “Skutulskennararnir”
sem voru Jón H. Guðmundsson
faðir Sverris og Björgvin Sighvats-
son, faðir Sighvats Björgvinsson-
ar, og síðar skólastjóri á Ísafirði.
Skutull var málgang Alþýðuflokks-
manna á Ísafirði. Sverrir elst því
upp á mjög pólitísku heimili
“Ég þekkti auk þess mína konu
og vissi að hún var miklu betri
stjórnmálamaður en ég. Ég hef
hins vegar tekið þátt í kosninga-
baráttu, verið í blaðaútgáfu bæði
fyrir pólitíkina og Skíðasamband-
ið og kunni orðið allt um punkta
og rasta!
En fyrst og fremst verið stuðn-
ingsmaður Rannveigar í prófkjör-
um og kosningum.”
Rannveig hefur ekki alveg skilið
við stjórnmálin því hún er formað-
ur framkvæmdastjórnar Samfylk-
ingarinnar. Þau Sverrir ætla að
halda áfram að starfa með flokks-
félaginu í Kópavogi, tóku fullan
þátt í kosningunum til Alþingis
sl.vor. Þau telja það mjög slæmt
ef fólk með langa pólitíska reynslu
hverfur af sjónarsviðinu strax og
það hverfur úr bæjarstjórn eða af
þingi. Mikilvægt sé að eiga aðgang
að reynslunni.
Rannveig og Sverrir eru mjög
sátt við að Samfylkingin fór í
ríkisstjórn, það sé nauðsynlegt
fyrir stjórnmálaflokk að komast
í ríkisstjórn eða meirahlutassam-
starf í bæjarstjórn. Samfylkingin
4 Kópavogsblaðið DESEMBER 2007
“Situr djúpt í sálinni að
hafa alist upp á Ísafirði”
Við húsið sem hefur verið heimili Rannveigar og Sverris í meira en 30 ár, og þau féllu bæði fyrir í skoðun-
arferð milli jóla og nýárs á sínum tíma. Með þeim á myndinni er yngsta barnabarnið, Rakel Eyjólfsdóttir,
og heimilishundurinn, Drífa.
“Ég varð félagsmálaráðherra í nokkra mánuði
eftir að Guðmundur Árni Stefánsson sagði af
sér og er eini stjórnmálamaðurinn úr Kópavogi
sem hefur verið ráðherra.
“Ég fann til mikils samhugs meðal Kópavogs-
búa, langt út fyrir raðir míns flokks og hvar
sem ég kom, þeim fannst það mikils virði að
þeirra maður væri ráðherra. Mér finnst afar
vænt um það sem stjórnmálamanni úr Kópa-
vogi, líklega það sem mér finnst vænst um.”
- segja þau Rannveig Guðmundsdóttir og Sverrir Jónsson.