RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Síða 70

RM
PER E. RUNDQUIST
kreisti liönd liennar, seni liann
hafði falið í lófa sínum.
Hún hristi höfuðið og horfði út
á hafið. Það var kolsvart, rétt eins
og á bik sæi! Stakar stjörnur gægð-
ust fram úr skýjarofi, svolitlar
blaktandi ljóstýrur yfir þessu
dauðadimma liafi. Það setti að
henni uggvænan grun um, að liann
hefði af ásettu ráði lokkað hana
út í eitthvað og að hún ætti ekki
afturkvæmt. — Já, hún átti ekki
afturkvæmt, hún dó ytra, mundi
hann segja. Já, það var hræði-
legt, en það voru engin tök á að
bjarga lienni . ..
Hann þrýsti hönd liennar, og
hún galt í sömu mynt og þokaði
sér nær honum. Um leið reyndi
hún að greina andlit hans í myrkr-
inu til að sjá, hver hann væri, og
hún brosti framan í hann, svo að
hann skyldi sjá, að hún hafði
brosað.
— Þú ert glöð, lítil, sagði liann.
Og liamingjusöm? bætti hann við.
Segðu, að þú sért hamingjusöm —
eða ertu það ekki? Mig langar,
sjáðu, helzt til að dansa liér um
og syngja, sagði hann. Og hann
fór að raula eitthvert sjómanns-
ljóð, en golan bar orð lians burt
frá henni út yfir auðnina svörtu,
en hið dökka djúp var alls ekki
óttalegt lengur, og hún yppti öxl-
um, því að hann var svo skelfing
barnalegur.
Henni leiddist, að hann skyldi
alltaf segja: Mig langar, sjáðu,
helzt til að dansa liér um og
syngja! Það kom svo hlægilegur
svipur á þetta stóra, feita andlit,
er liann sagði þetta. Og þegar þau
dönsuðu í raun og veru, var hann
vanur að glápa á liana án afláts,
unz hún varla vissi, hvað hiin átti
af sér að gera. Og svo þessi vani
að strjúka henni alltaf svolítið
á bakinu með hendinni! Og ef hún
væri nú með bert bak . . . Hana
hryllti við, er lienni varð til þess
hugsað.
— En er nú víst, að þér sé ekki
kalt, lítil? Er nú ekki bezt, að við
förum niður?
— Nei, góði, við skulum ekki
fara alveg strax, sagði hún. Mér
finnst svo dásamlegt liérna. Þú
skilur, hélt liún áfram og var sjálf
liissa á ákefðinni í rödd sinni, að
ég elska liafið! Já, ég hef aldrei
fyrr verið á hafi úti, en þú hefur
sagt mér öll ósköp um það, og,
bætti hún við og þrýsti hönd hans,
ég verð að játa, að þú liefur ekki
ofsögum af því sagt.
Hún fann, að hann galt í sömu
mynt. Handtak hans var langt,
þýðlegt og um leið dálítið yfir-
lætislegt, og hann varð eilítið stór-
stígari og fetti sig.
— Já, sagði hann, hafið er sér-
kennilegt, — og svo þetta myrkur,
þegar maður lieyrir niðinn, en sér
ekkert nema þessar hvítu blikur
úti í nóttinni. En seinna, sagði
hann, og liún fann, að lionum var
hlátur í hug, en seinna skaltu fó
64