Ljóðormur - 01.03.1987, Síða 43

Gyrðir ástundar það iðulega að svipta þetta fjölmiðla-
efni dauðadæmdu yfirborðshlutverkinu og ljá því nærtæk-
ara dramatískt gildi, eins og við sjáum í ljóðinu hér að
ofan, þegar við skyggnumst eitt augnablik í hug leikarans
sem er að láta sig falla. Jafnframt sýnir Gyrðir að í af-
þreyingunni, einkum svonefndu "spennuefni", speglast iðulega
hrollvekjur okkar tíma: háski þessa heims orðinn að
skemmtiefni sem blindar okkur um leið og við lítum það
augum. Ljóðmælandi Gyrðis þjáist ósjaldan af ofskynjun-
um eða einhvers konar "fóbíum" sem eiga rætur sínar í
"skemmtiefni"; í kvæðinu "Klippa úr fóbíusafninu" forðast
mælandinn kvikmyndahús því hann óttast að á meðan hann
horfi á myndina "bregði / vitfirringurinn í sætinu fyrir /
aftan mig hvínandi stálsnúrunni / á loft/" I titilljóðinu
"Bak við maríuglerið" les mælandinn framhaldssögu í tíma-
riti, sviðið er erlent, lest með einn farþega rennur inn á
brautarstöð, "Skammt frá hampar gálgi / manni.."
frh. í næsta blaði og hér legg ég
frá mér blaðið og augun aftur -
hugsanir brjótast aftur fram
velta steininum frá gröfinni
Á bylgjum hrollvekjunnar
Það er fyrst þegar sá lasarus, sem þetta efni er, vaknar
til lífsins og yfirgefur afþreyingargröfina, að hin raun-
verulega hrollvekja hefst. Hún kviknar í huga mælandans
og fer sínu sjónarspili fram að baki augnlokunum: nú er
hann sjálfur um borð í lestinni (stofunni) og "sendiboðinn
að handan" réttir honum farmiða,
þykist ekki heyra þegar ég
spyr hvort hann gildi ekki fram
og
til
baka
Ekki kemur því á óvart að þetta atriði úr lesinni
41
LJOÐORMUR