Ljóðormur - 01.03.1987, Síða 48

(í herbergi, úti á götu, í samfélagi)? Það er ekkert sem
sést. Jafnvel í líkamlegri snertingu geta verið margra
heima skil milli tveggja einstaklinga. I ljóðum Gyrðis
tákngerast þessi gegnsæju skil einatt sem gler, sem með
sönnu má kalla "einangrunargler", því það afmarkar "inni-
veru" maelandans, í tvíþættri merkingu þess orðs (og er á
sína vísu jafnframt "hlífðarskæni"). Annars vegar er
mannshöfðinu lýst sem glerkúlu (spákúlu?) sem horft er út
um; hún er greinilega brothætt, því í "Kastalavist B" segir,
"tek um glóðheitt höfuð mitt og finn að / glerið í kúpunni
er farið að springa". Hins vegar er gler í augum vistar-
verunnar: gluggar leika mikið hlutverk í bókum Gyrðis.
Æ ofan í æ er ljóðmælandinn staddur við glugga, eins
og í ljóðinu "2" hér að framan, og horfir út. I ljóðinu
"Daglega" er talað um "ferköntuð húsaugun", og þar sem
annars staðar má sjá að tvenndartengsl eru á milli glugga
og hýbýla annars vegar og augna og manns hins vegar:
augað verður gluggi og mannveran samsamast vistarveru
sinni. "Glugginn minn rammar inn", eins og segir í
Blindfugl/svartflug (1. 150), en það er misjafnt hversu
frjó sú innrömmun er; stundum kallar hún fram doða:
Hann starir út um gluggann að
morgni dags.á sjáöldrum hans er
einþrykk af veruleikanum .kámugt
og ógreinilegt... (1. 121-124)
Það sem séð er kemur alltaf að einhverju leyti að innan,
úr minningum og hugarflugi, og sé einnig horft þaðan
geta húsaugun orðið til að ramma inn mikið sjónarspil,
eins og vel sést í hinu stórgóða ljóði "9" í einskonar
höfuð/lausn. Sýn okkar verður jafnvel svo ný að "ég ný
augun" eins og Gyrðir segir með laglegum orðaleik í ljóðinu
"Auga fyrir glerauga" í Bakvið maríuglerið, en það hefst svo:
46
LJOÐORMUR