Vikan - 11.01.1990, Qupperneq 20

VIKAN í RÓM
Spariklædd fjölskylda á hátíðisdegi, en kofinn sem hún hírist í er ekki glæsilegur.
Mörg barnanna eru þjálfuð í betli og ránum frá því þau eru fær um að ganga óstudd
og halda út á götur borgarinnar.
Ekki eru húsvagnamir glæsilegri að innan en kofamir.
Höfðinginn segist heita Sergio. En það
er ítalskt nafh, hvái ég, ekki eruð þið
ítölsk?
Nei, hann hefúr þetta bara svona, tekur
sér innlent nafn hvar sem hann kemur.
Það er auðveldara. í rauninni heitir hann
Fahid. Það var sennilegra því hann og þau
öll eru múhameðstrúarmenn. Og fjöl-
kvænismenn, hann á þrjár konur og níu
börn. En, segir hann, ég er ungur og það
rætist vonandi úr barnafæðinni.
Ég gýt augum á drenginn sem pissaði á
okkur og vona að manninum verði ekki
fleiri barna auðið ef þetta er það besta sem
hann getur gert. Drengurinn er með svo
til hvítt hár og ekki að sjá neinn holdlegan
skyldleika með honum og foreldrum hans.
Hann er líka, án þess ég geti greint það
vegna skorts á sérþekkingu, þungt haldinn
einhverjum geðsjúkdómi.
Fahid segir mér að þau komi frá Júgó-
slavíu en séu upprunnin í Egyptalandi.
Hann leggur áherslu á að þau séu ekta
sígaunar. Ég læt sem ég trúi því. Ljós-
myndadrengurinn filmar.
Upp úr því verður viðtalið endasleppt
Tennumar em skjannahvítar og svo
virðist sem gylling sé lítið mál, þrátt fyrir
fátækt...
því höfðinginn þarf að fara á fund með
sendinefhd frá borginni. Svo dettur hon-
um í hug að bjóða okkur með, þá getum
við sjálf séð óréttlætið sem þau eru beitt
og skilningsleysið sem þau eiga við að
stríða. Fundurinn er haldinn í samkomu-
tjaldinu og á hann mæta þrír erindrekar
borgarinnar í jakkafötum með skjalamöpp-
ur og fjórir flakkarar, þokkalega klæddir en
ekki í jakkafötum.
Hattu mér, slepptu mér
Það kemur í ljós að hinar frjálsu náttúru-
verur eiga í útistöðum við borgaryfirvöld
og innfædda. Innfæddir vilja þá burt af
smávægilegum ástæðum eins og rupli og
rusli en þeir krefjast þess að fá rafmagns-
línur í kampinn, rennandi vatn og að borg-
in sjái þeim fyrir átta herraklósettum og
átta dömuklósettum.
Sendinefridin útskýrir af þolinmæði að
þeir geti fengið kósettin, eða r.s. kamrana,
en til að hægt sé að tæma þá verði til þess
gerðar biffeiðar borgarinnar að geta kom-
ist að þeim. Sem sagt, þau geta ekki staðið
þar sem notendur vilja hafa þau og enn-
fremur er þessi þjónusta háð því að sorpið
verði fjarlægt og það samstundis og að
hinir ffjálsbornu geti vanið sig á að nota
sorpgáma borgarinnar.
Einn sígaunanna stendur upp og sveiflar
höndunum mikinn á meðan hann trúir
sendinefndinni fyrir því „ ... að allt þetta
rusl kemur frá þessum flækingum hinum
megin við brúna. Það fólk er okkur óvið-
komandi, annar þjóðflokkur. Ég er margoft
búinn að fara yflr og tala við þau. Ég segi:
Það eru lítil börn hérna og þau verða veik
og deyja ef sorpið liggur svona um allt;
segi ég. Þau neita að taka sorpið sitt. Þið
verðið að tala við þau. Og það er ekki rétt
að neita okkur um vatn, rafmagn og klós-
ett bara af því að það er vont fólk hinum
megin við brúna.“
Gasalega lúmskt, fólkið hinum megin
við brúna, að geta læðst heilan kíiómetra
með á að giska þrjú tonn af sorpi og komið
því fyrir við svefhherbergisglugga annarra
án þess að þeir veiti nokkra mótspyrnu.
Sendinefndin gefst upp og fer eftir að
hafa lofað að gera sitt besta en eygir litla
von. Höfðinginn rjátlar í hjólhýsi sitt til að
hvíla sig effir fundarstörfin og er búinn að
missa áhugann á okkur. Enda koma ekki
fleiri 50 þúsund líru seðlar upp úr vösum
drengsins.
En svona hundrað aðrir fá áhuga á okkur
í staðinn. Höfðinginn skipar þeim að vera
samvinnuþýðum áður en hann hverfur inn
til sín.
20 VIKAN l.TBL.1990