Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 6

JÓLABLAÐ
standa fram úr ermum og seldi
málverk Jörgen Lindes. Hún
hækkaði verðið. Og í febrúar-
mánuði hafði hún selt öll mál-
verkin hans.
Lengi hafði Jörgen Linde
beðið eftir bréfi frá henni. Rétt
eftir að hann kom til Florens
hafði hann fengið stutt bréf frá
henni, en síðan ekki söguna
meir. Skyldi hún hafa gleymt
honum? Skyldi hún aðeins
yppta öxlum með meðaumkun,
þegar hún hugsaði til hans?
Þá kom bréf einn morguninn.
„Nú er ég búin að selja allar
myndimar yðar. (Pabbi keypti
tvær.) Ég hækkaði yerðið. Hér
fylgir ávísun á upphæðina. Ég
veit, að þér verðið glaður, en
þér megið trúa því, að ég er
ekki síður glöð.“ Svo var langt
mál um jólin, þegar hann hafði
dvalið á heimili þeirra. Jú, hún
mundi eftir öllu, hún hafði ekki
gleymt honum.
Eftir þetta skrifuðust þau oft
á. Og smám saman urðu bréfin
innilegri.
Og svo kom blessað vorið.
Kvöld nokkurt 1 maímánuði,
þegar Gerða sat heima hjá sér,
tók hún ákvörðun sína.
— Pabbi og mamma! Ég þarf
að biðja ykkur bónar. Ykkur
finnst ég máske dálítið bama-
leg. Ég get fengið átta daga
leyfistíma. Mig langar til að
skreppa til Florens og sækja
Jörgen.
— En, hvað áttu við, vina
mín? sagði faðir hennar. — Ég
man, hvað þú sagðir um jólin,
en hvað áttu við?
— Ég á við það, að ég ætla
að giftast honum, þegar hann
er kominn heim.
— En hefir hann þá beðið
þín? spurði móðir hennar.
— Beðið mín? Nei, mamma,
það hefir hann ekki gert, sagði
Gerða og brosti. — Ég held að
ungir piltar geri það ekki nú á
dögum.
— En ætlar þú þá að biðja
hans? sagði faðir hennar bros-
andi. — Ætlarðu að fara til
Florens og biðja hans? Það er
óneitanlega ekki vel viðeigandi.
En Gerða horfði róleg á föð-
ur sinn.
— Nei, ég ætla ekki að biðja
hans. Ég ætla bara að koma,
eins og ég hefi lofað.
— En ef hann vill þig nú
ekki?
— Mamma mín, sagði Gerða
og kyssti móður sína. — Ef
möguleiki væri á því, að slíkt
gæti komið fyrir, myndi ég
auðvitað ekki fara.
Það varð þögn.
— Hvað segir þú um þetta,
Utan við vígvöllinn.
A efri myndinni sjást hermenn á sjúkrahúsi á Englandi, þegar hjúkrunarkonan kemur með
póstinn til þeirra. Á neðri myndinni hollenzkir hérmenn að aka burtu tundurdufli, sem rekið hefir
á Hollandsströnd. Á undan er tundurduflið gert óskaðlegt.
góði minn? sagði frú Halsted
við mann sinn.
Þá stóð Halsted læknir á fæt-
ur, gekk til dóttur sinnar og
kyssti Lana á kinnina.
— Farðu þá, vina mín, og
sæktu unnusta þinn.
NDKKRUM dögum seinna
fór Gerða til Florens. Hún
kom þangað síðla dags, þegar
borgin var böðuð gylltu ljósi
vorsólarinnar. Hiarta hennar
sló ört, þegar hún ók til litlu
íbúðarinnar hans. Húsmóðirin
opnaði. — Herra Linde. Hún
hristi höfuðið. Þær áttu örðugt
með að skilja hvor aðra. Herra
Linde var farinn til Rómaborg-
ar. Hún vissi .ekki, hve lengi
hann ætlaði sér að dvelja þar.
En hafði hún þá ekki heimilis-
fang hans? Nei, því miður, það
var mjög leiðinlegt, en hún
hafði ekki heimilisfang hans.
Gerða fór. Hún gekk fram og
aftur um þrönga götuna. Átti
hún að fara heim? Það var víst
ekki um annað að ræða. Hún
varð að fara heim.
í örvæntingu sinni gekk hún
fram og aftur um götuna. Hún
varð víst að fara heim. Hún
gekk út á torgið, kom auga á
litla veitingastofu og settist þar
inn. Hún bað um kaffi, en snerti
þó ekki á því. Hún bara sat
þarna vonsvikin. En þá datt
henni í hug bóksalinn, sem
hafði bent henni á hann sem
leiðsögumann. Hún mundi hvar
Frh. á 25. sí&u.