Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 23

ALÞÝÐUBLAÐSINS
23
Jnlrmnpinninn hnðínn npiknminn.
Jólasveinninn sankti Nikulás er boðinn velkominn um hver jól á hafnarbakkanum í Amsterdam.
Fulltrúar borgarbúa ganga á móti honum pg hei.sa honum.
Morgunverður i Ijónabúrinu.
Nokkrir rithöfundar fengu sér nýlega morgunverð í ljónabúri einu í Vínarborg. Á myndinni sést
einn „húsráðandinn“ og virðist ekki vera sérlega hrifinn af samkundunni.
og innst af sjálfu saumafélagi
sveitarinnar.
Þegar Marta sýndi litlu syst-
kinum sínum appelsínuna.
komst heldur en ekki líf í tusk-
urnar. Gunnar vildi sízt af öllu
trúa, að hægt væri að borða
þessa gulu kúlu, hann hélt víst
að þetta væri leikhnöttur. Þeg-
ar Marta hafði afhýtt appelsín-
una, gleymdi hann alveg að
loka munninum. Hann stóð og
starði frá sér numinn af undr-
un.
Það var dálítið stykki handa
hverju systkinanna. En, hugs-
aði Marta, hefði hún nú verið
prinsessa og getað gefið hverju
þeirra heila appelsínu!
NÝLEGA var komið dálítið
nýtt og æsandi inn í líf
Mörtu. Hún lá á kvöldin í rúm-
inu og hlustaði á samtal pabba
og mömmu. Það var efalaust
ekki fallegt, já, jafnvel mjög
Ijótt, að láta sem hún svæfi, en
vera samt glaðvakandi. Af til-
viljun hafði hún legið vakandi
eitt kvöldið, meðan pabbi og
mamma voru á fótum. Og þá
komst hún að svo mörgu, sem
hún hafði ekki vitað áður. Síðan
hafði hún reynt að vaka, meðan
hún heyrði mömmu og pabba
tala lágt og áhyggjufullt
frammi í eldhúsi. Þau töluðu
um skuldir og atvinnuleysi,
hvort nokkur bjargarleið væri
til, þó að raunverulega væri
engin bjargarleið til.........
— Við verðum að selja kúna!
sagði pabbi eitt kvöldið. Hún
á að bera rétt fyrir jól, svo að
við fáum hana vel borgaða.
Marta fékk óttalegan hjart-
slátt. Það lá við, að hún kæmi
upp um sig. Að selja „Jólarós"!
Allur bústofninn á Bjölluási var
hún og kálfurinn hennar frá því
í fyrra. Mamma sagði: — Það
megum við ekki gera. Við höf-
um notað sírópsvatn í grautinn
í þrjár vikur. Það er syndsam-
legt gagnvart börnunum. Það
eru hálf jólin fyrir þau, að þau
fái mjólk aftur.
— Ég veit það, svaraði
pabbi og andvarpaði, en hvað
eigum við að gera ? Hann verður
að fá peninga núna, annars fá-
um við ekki einn einasta mat-
arbita í verzluninni.
Marta lá grafkyr og hlustaði
æst, en fleira var ekki sagt.
Hann — það er faðir Evu, —
þurfti að fá peningana strax. En
Eva átti marga kjóla, rauða,
bláa og rósótta. Hún átti nýja,
bláa kápu með skinnkraga og
notaði skóhlífar, þegar færið
var slæmt. Skólanestið hennar
var það Ijúffengasta, sem hægt
var að hugsa sér. Eva átti líka
margar brúður. Nokkrar stúlk-
ur úr skólanum höfðu séð þær.
Á leiðinni í skólann var hún oft
með brjóstsykur og gaf skóla-
systrum sínum, líka Mörtu.
Hún var stærrí en Marta og
nokkrum siainum hafði móðir
hennar, kaupmannsfrúin, sent
notaða kjóla af Evu upp til
Bjölluáss. Þeir voru eins og ný-
ir. en það var alls ekki hægt að
fá Mörtu til þess að fara í skól-
ann í þessum fallegu kjólum. Þá
fékk Sunna, sem var áð aldri
til næst Mörtu, kjólana. Og
Marta hélt áfram að ganga í
kjólnum, sem var saumaður
upp úr kjól af Olgu frænku.
'Alf ARTA heyrði ekki meira
•*■*■*• um „Jólarós", hversu
mikið sem hún reyndi að hlusta
á kvöldin. En dag nokkurn, þeg-
ar hún kom heim úr skolanum,
var allt svo hljótt og undarlegt
heima. Enginn hló eða gerði að