Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 13

ALÞÝÐUBLAÐSINS
13
EMIL BÖNNELYCKE:
JÁRN
BRAUTAR
MANNA
JÁRNBRAUTARÞJÓNARN-
IR eiga ekki sjö dagana
sæla um jólin. Þá er stundum
mikið að gera, vagnarnir eru
fullir af farþegum og farangri.
Og enda þótt ekki sé lengi farið
milli Friðrikshafnar og Ála-
borgar, er það þó ekki eins og
í gamla daga, þegar farið var í
einum áfanga frá Árósum til
Kaupmannahafnar.
Einn af lestarstjórum hrað-
lestarinnar, sem gekk milli
Álaborgar og Friðrikshafnar,
Albertsen eimlestarstjóri, hafði
verið mjög taugaveiklaður upp
á síðkastið, og kom það í ljós
á þann hátt, að hann var mjög
önugur í skapi. Hann varð ön-
ugur og afundinn út af hverju
sem var. Hann bjó í Vonar-
stræti í Friðrikshöfn, í litlu
húsi, sem hann og Emilía og
börnin höfðu átt heima í um
mörg ár. Börnin voru nú upp
komin, gift og flogin út í busk-
ann. Sum voru í Ameríku. Hel-
muth var langt í burtu, vestur
í Seattle. Hann hafði verið fjar-
verandi í mörg ár og kom aldrei
heim. Og það er ekki gott að
vita, nema þeir, sem farnir eru
að heiman og láta ekkert til sín
heyra, séu dánir. Móðirin hugs-
aði um það angurmædd, að það
væri orðið langt síðan hún hefði
kveikt á jólatrénu fyrir börnin.
En einu sinni höfðu það verið
mestu ánægjustundir hennar og
Albertsens, þegar kveikt var á
jólatrénu. ,.Þá hafði maðurinn
hennar hvorki verið taúgaveikl-
aður né önugur í skapi. Það var
ótrúlegt hvað Albertsen hafði
getað lagt á sig fyrir jólin.
Hann keypti jólagjafir, skrif-
aði utan á jólakort, auk þess
sem hann stundaði vinnu sína
sem eimlestarstjóri.
En nú voru tímarnir breyttir.
Emilíu fannst maðurinn sinn
vera orðinn svo takmarkalaust
önugur í skapi. Einmitt þegar
Emilía var að hjálpa honum í
einkenniskápuna, var dyra-
bjöllunni hringt.
— Hvað gengur nú á? sagði
hann önugur og sneri sér að úti-
dyrunum.
— Mér sýnist þú hrökkva
við. Gengur nokkuð að þér?
spurði hún?
— Nei, en vittu hver er að
hringja.
Hún hlýddi honum og opnaði
hurðina. Það var Halvor Mik-
kelsen, pjátursmiðurinn með
reikning fyrir viðgerð á ofnin-
um í borðstofunni.
— Það er ekki heppilegt að
koma með reikninga á þessum
tíma, nöldraði Albertsen. Þegar
hann sá upphæðina hrópaði
hann. — Níu krónur fyrir að
gera við rörið. Það er hreint
ekki svo lítið. Hjá okkur
hreinsum við vélina tvisvar á
sólarhring, án þess að taka
aukalaun fyrir,
— En þið fáið starf ykkar
launað, sagði Mikkelsen. Við
hinir viljum líka fá eitthvað
fyrir okkar starf.
— Jæja, nóg um það nöldraði
gamli maðurinn. Ég hefði átt að
gera sjálfur við ofnirm, og þá
hefði ég sparað peningana.
Næst vilduð þér máske vera
svo vænn að koma með reikn-
inginn á einhverjum öðrum
tíma sólarhringsins.
Þegar pjátursmiðurinn var
farinn, var frakkinn í ólagi.
Hann komst ekki í hann. Emilía
ætlaði að hjálpa honum, en stóð
öfugu megin.
— Stattu hinum megin,
hreytti hann út úr sér.
Loks komst hann í frakkann.
Honum gramdist það, að
hún skyldi endilega vilja kyssa
hann að skilnaði.
— Jæja, jæja, ekki nú meira
af þessu.
— Heldurðu, að þú þurfir að
aka á aðfangadagskvöld? spurði
hún með hægð.
-— Það gét ég ekki sagt mn,
fyrr en ég sé, hvemig vinnunni
hefir verið skipt.
Vindurinn sveið í andlitið og
hafði nærri því feykt af honum
einkennishúfunni. Þetta bætti
nú ekki skapið. Á leiðinni til
jámbrautarstöðvarinnar hugs-
aði hann með sjálfum sér: —
Skyldi ég nú ekki fá að hvíla
mig um jólin? Ef ég á að fara
með lest númer 20, þá fæ ég að
eins tíma til þess að gleypa í
mig matinn. Það verða
skemmtileg jól eða hitt þá held-
ur.
Þegar inn á brautarstöðina
kom, sagði einn af yngri starfs-
bræðrum hans við hann:
— Jæja, Albertsen, þú færð
að hvíla þig um jólin.
— Svo nöldraði gamli mað-
urinn:
— Já, þú átt að fara með
lest númer 20 á aðfangadags-
kvöld og kemur aftur með lest
númer 25 frá Álaborg.
— Kallarðu það, að maður
fái að hvíla sig. Ef allt geng-
ur vel, verð ég ekki kominn
heim fyrr en klukkan hálf. tíu.