Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐ
I J
ó
L
4
R
Sm
w
o
s
SKÓLAKENNARANUM
fórst vissulega vel að
tala. Hendur hans voru hvítar
og óþreyttar. Þær höfðu víst
aldrei lyft þyngri hlut en
pennastöng. Frúin hans notaði
hvítan blúndukraga, jafnvel á
virkum dögum, og hafði ekkert
annað að gera en að laga bylgj-
urnar í hárinu. Og það var sagt,
að börnin þeirra tvö — lítil
stúlka og önnur dálítið stærri,
fengju epli eða appelsínu á
hverjum degi. Já, skólakennar-
anum fórst vissulega að tala,
hugsaði Marta frá Bjölluási.
Hvað hafði hann nú sagt í
dag? Jú, að það fylgdi því eng-
in hamingja að vera ríkur. Til
áð byrja með væri ef til vill
mjög gaman að eiga mikla pen-
inga, en eftir nokkurn tíma væri
ekkert til, sem gæti gert mann
ánægðan.
Hugsið aftur á móti um þá,
sagði hann, sem varla eiga fyrir
daglegu brauði, hugsið um, hve
lítið þarf til þess að gera þá
himinglaða. Margir ágætustu
menn heimsins hafa verið fá-
tækir og sá ánægðasti af þeim
öllum hafði búið í tómri tunnu
og ekki klæðst öðru en eins
konar mittisskýlu, hafði kenn-
.arinn sagt.
Það var á heimleiðínni úr
skólanum, sem Marta fékk tíma
til þess að hugsa um þetta. Hún
átti langa leið heim. Til að
byrja með fylgdust mörg börn
að, stúlkurnar í einum hóp og
ídrengirnir í öðrum. En við
hvern bæ, sem þau komu að,
minkuðu hóparnir og að lokum
var Marta litla alein eftir. En
þá var líka aðeins eftir að
ganga upp Bjölluásinn. Öðru
hvoru varð hún þreytt af göng-
unni, og þá staðnæmdist hún
og hugsaði um viðburði dagsins
í skólanum.
Auðvitað gat vel verið, að
eitthvað væri rétt af því, sem
kennarinn hafði sagt, og það
fannst skólasystkinum hennar
víst líka, vegna þess, að ekkert
þeirra vissi, hvað fátækt er. —
Þau höfðu brauð með smjöri og
osti og mjólkurflösku með sér
í skólann. Já, sum höfðu jafnvel
sætar kökur. Stúlkurnar gengu
líka í kjólum, sem ekki voru
saumaðir upp úr gömlum flík-
um og engin þeirra gekk í
vansköþuðum skóm, sem þær
höfðu erft eftir gamla frænku.
— Hvað eigum við að borða
í dag? Svona spurðu þær
stundum hver aðra.
— Ó, ekki annað en kjöt-
stöppu........
Þá lét maginn í Mörtu finna
á sér, að þar kæmist fyrir mik-
ið af kjötstöppu.
Enginn spurði hana um þess
konar. Jú, einu sinni hafði Eva
spurt: — Hvað færð þú að
borða, þegar þú kemur heim,
Marta?
— Steik, svaraði Marta, stutt
í spuna.
Ó, Mörtu langaði svo mikið
til — aðeins stuttan tíma — að
reyna, hvernig það væri, að
geta keypt allt, sem hana lang-
aði til. Skyldi það vera skað-
legt fyrir sál og líkama, eins og
kennarinn sagði? Því skyldi
enginn ætla sér að láta hana
trúa. Og hún stóð lengi og
hugsaði um, hvað hún myndi
gera, ef hún yrði prinsessa. Þá
skyldi öllum í Bjölluási líða
vel. Pabbi og mamma skyldu
fá beztu jörðina í sveitinni og
þau skyldu öll fá dásamlegan
miðdegisverð. Við tilhugsunina
um mat komst hún skyndilega
aftur til veruleikans. Hún
fann, að hún var mjög svöng
og flýtti sér áfram heimleiðis.
TV/T ARTA var tólf ára og elzt
af átta systkinum. Hún
var lítil eftir aldri, föl og dökk-
hærð með tvær grannar hár-
fléttur. Engin önnur stúlka í
skólanum var dökkhærð né
hafði fléttur. Þær voru allar
ljóshærðar og stuttklipptar. Ein
skólasystir hennar sagði, að hún
gengi klædd í svört gluggatjöld
..... Ef til vill var það rétt,
sem sagt var, að faðir hennar
væri af tataraættum, en móðir
hennar var þó að minnsta kosti
frá eiriu smábýlinu í sveitinni.
Dag nokkurn kom kennarinn
til hennar og sagði, að hún
borðaði ekki nógu bætiefnaríka
fæðu, því að hún liti illa út. —
Þú átt að hafa ávalar og rjóðar
kinnar, ungi litli, sagði hann.
Marta svaraði ekki. Hann var
kennari, en engum kom það við,
þó að ekki væru bætiefni í kart-
öflunum og vatrisgrautnum á
Bjölluási! Já, látum hann bara
halda, að þar væri nóg til af
Eftir Marie Hansnn
sykri, kanel og bætiefnum, en
hún hefði bara fengið of lítið
af bætiefnunum upp á síðkastið.
í rauninni var kennarinn á-
kaflega góður: hann gaf henni
strax appelsínu. Og hann gætti
þess, að engin hinna sæi það.
En hún borðaði hana ekki. Hún
faldi hana í töskunni sinni og
fór með hana heim. Hún átti
fyrst og fremst að vera handa
Gunnari. Hann var hálfs þriðja
árs gamall og hafði aldrei séð
appelsínu. Þegar hún kom heim
úr skólanum, var hann vanur
að koma á móti henni út á eng-
ið, — í dag hafði hann beðið
lengi og faðmaði fagnandi hné
hennar með stuttu handleggj-
unum sínum þegar hún kom.
Ekkert af fötum hans hafði ver-
ið sniðið handa honum. Hann
var sveipaður í það, sem til var
af tuskum á heimilinu. Hann
var ánægður snáði og þegar
hann færi að ganga í skóla,
mundu klæðin batna, því að
mamma átti ættingja niðri í
sveitinni. Og þeir voru ekki
þannig stæðir, að þeir slitu föt-
um sínum til síðasta þráðar.
Og hvað mundi Túlla segja
um appelsínuna? Hún gerði
mest að því að skríða um gólf-
ið og var óhrein í andlitinu, en
tennurnar hennar voru eins og
sex hvítar perlur, sem ljómuðu,
þegar hún hló. Túlla var ann-
ars bezt kiædd af heimilisfólk-
inu, því að hún var klædd yzt