Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 29

ALÞÝÐUBLAÐSINS
Gleðileg jól!
Tryggíngarstofnun
ríkisins.
GLEÐILEG JÓL!
JON SIGMUNDSSON
GLEÐILEG JÓL!
Nordals-íshús.
GLEÐILEG JÓL!
H.f. Ofnasmiðjan.

GLEÐILEG JOL!
Skóbúð Reykjavíkar.
GLEÐILEG JÓL!
\
Smjörhúsið Irma.
Óskum öllum
viðskiptavinum okkar
GLEÐILEGRA JÓLA
OG NÝJÁRS.
yERSANOT
W VWO*»F>CI»Ave»»5tfcWi ♦
29
Spurning í barnsaugum.
-----------♦
BJARNI litli sat á hné móður
sinnar og hann skríkti af
gleði þegar mamma hans gat
hossað honum hátt. Hún söng
við hann með sínu lagi: „Pabbi
kemur heim um jólin, pabbi
kemur heim um jólin.“
Þannig sátu þau saman allt-
af í rökkrinu og Bjami þreytt
ist aldrei á að spyrja: „Hvenær
koma jólin?“ Og hún svaraði
alltaf eins: „Þegar skipið hans
pabba kemur, þegar pabbi kem-
ur heim.“ En þá spurði Bjarni
aftur: ,.Og hvenær kemur skip-
ið hans pabba?“ En hún svar
aði: „Þegar jólin koma.“
Fyrst átti hún von á því að
pósturinn kæmi með bréf frá
pabba og hún stóð oft við
gluggann í þann mund er hún
bjóst við póstinum — og beið
eftir honum. En pósturinn kom
og fór og bréfið kom ekki.
Það hafði ekkert fréttzt af
„Bylgjunni“ í lengri tíma og
menn fóru að óttast um hana.
Og loks var hún talin af. En
Elín trúði því ekki. Það hafði
svo oft verið sagt að skip væri
talið af, en svo hafði það samt
komið og það gat ekki verið að
„Bylgjan“ kæmi ekki meir
heim. Tíminn leið og Elín varð
þögulli með hverjum deginum.
Bjarna litla fannst stundum
eins og hún horfði alls ekki á
hann og þó horfði hún á hann
og hann varð stundum að end-
urtaka spurningar sínar hvað
eftir annað áður en hann fekk
svar. Þá varð hann enn blíðari,
stakk litlu hendinni sinni í lófa
hennar og sagði: „Mamma, hve-
nær koma jólin?“ og þá svar
aði hún hægt og lágt: „Bráðum,
Bjarni minn, bráðum.“ „Kem-
ur pabbi þá ekki?“ „Jú, Bjarni
minn — vonandi.“
Þegar Bjarni litli er sofnaður
og hvílir höfuðið á koddanum,
sezt hún við gluggann, styður
hönd undir kinn og bíður, en
snjóflyksurnar líða fyrir glugg-
ann og falla tárhreinar til jarð-
ar. Allt er svo þögult.
Bjarni litli finnur það án
þess að skilja, að eitthvað er að,
ærslin hans verða ekki eins
hrjúf og kvabbið hans ekki eins
þrákelknislegt. Elín tekur þó
alls ekki eftir því, því að hug-
urinn er fullur af þrá og ótta og
þegar svo er, þá er eftirtektin
ekki næm.
Einn daginn grípur Bjami í
svuntuhornið á mömmu sinni
og segir: „Eigum við ekki að
koma út og sjá jólatrén og jóla-
sveinana?“ Elín horfir svolitla
stund inn í blíðu augun, sem
spyrja, og svo býr hún hann og
þau fara. Þau ganga um göturn-
ar. Hann er alltaf að spyrja og
hún svarar, en svörin virðast
ekki vera fullnægjandi, því að
hann spyr í þaula. Hún sér
varla fólkið og búðaskrautið.
Hugurinn er alls fjarri. En svo
staðnæmist Bjarni litli og tog-
ar í mömmu sína, hann horfir
upp á hana og höfuðið reigist
aftur á bak. Svo segir hann og
það er eins og varirnar titri:
„Mamma, ef pabbi kemur ekki
heim, þá hefi ég engan nema
þig og þú hefir engan nema
mig.“
Hún starir á hann. Það er
eins og nýr maður standi við
hlið hennar. Barnið hefir af eðl-
ishvöt sinni minnt hana á hlut-
verkið. Hún finnur máttinn
streyma um sig. Hún er ung og
sterk og það er glæsilegt hlut-
verk, sem bíður hennar, sem
hún verður nú að leysa ein. Hún
veit að hlutverkið getur orðið
erfitt, en maðurinn er aldrei
eins sterkur eins og í erfiðleik-
unum.
„Bjarni minn, nú byrjum við
með því að kaupa jólatré. Þeg-
ar við komum heim, þá skulum
við skreyta það saman.“
„Eru það jólin? Augun ljóma
af fögnuði. „Já, það eru jólin,“
og kinnar hennar verða heitar
í frostinu.
Þau kaupa tréð og ganga
heim. Hann trítlar við hlið
hennar og hún er léttstígari en
áður. — Það er starfið, við-
fangsefnið, sem hefir rekið ótt-
ann og sorgina burtu. A. A.
Maðurinn með fjögur augu.
Maður nokkur, Liu Min að
nafni, fæddist með fjögur augu.
Það má því búast við, að hann
hafi haft góða sjón, og ekki var
hin andlega sjónin ógleggri, því
að hann varð landstjóri í Shan-
si.
Maðurinn, sem horfði á
sólina.
Indverskur fakír einn hefir
setið í 40 ár samfleytt og star-
að á sólina. Auðvitað er hann
orðinn steinblindur fyrir löngu.
Á hverjum morgni bera fé-
lagar hans hann út, því að fæt-
ur hans eru fyrir löngu visnað-
ir, setja hann í sandinn og snúa
höfði hans í austurátt. Því næst