Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1939, Blaðsíða 14

14
JÓLABLAÐ
GLEÐILEG JðL!
Satrtbanet csl. savnviniiufélaga.
Albertsen leit skyndilega á
starfsbróður sinn:
— Það er hræðilegt tóbak,
sem þú reykir, maður.
Maðurinn leit á hann og
hugsaði: En hvað hann er ön-
ugur. Ef hann er alltaf í svona
illu skapi út af smámunum, þá
öfunda ég engan af að umgang-
ast hann.
Þannig var mál með vexti,
að Albertsen var veikur. Það
var eitthvað innvortis. — Það
er slæmt að vera veikur og vita
ekki, hvað að manni gengur,'
hugsaði hann.
A AÐFAN GADAGSKV ÖLD
kom gamli maðurinn á
réttum tíma, til þess að aka lest
nr. 20, hraðlestinni frá Álaborg.
Þegar hann gekk inn á stöð-
ina, mætti hann stöðvarstjór-
anum. Hann var þungur á
brúnina.
— Gott kvöld, Albertsen.
— Gott kvöld, sagði gamli
maðurinn stuttaralega og ætlaði
að halda áfram.
— Mortensen er dáinn.
— Hvað? Er Mortensen dá-
inn?
Það var eimlestarstjóri á
aldur við Albertsen.
—- Hvenær dó hann? spurði
Albertsen.
— í morgun. Hann var ný-
kominn með lest númer 95. —
Þegar hann steig niður af lest-
inni hneig hann niður og var
dáinn.
— Einmitt það, sagði Albert-
sen og varð einkennilega við.
Hann varð þögull.
— Ég veit það vel, Albertsen,
að yður hefir langað til að geta
hvílt yður um jólin, en ég get
ekki skipt vinnunni betur en
þetta.
— Það er ágætt, það er ágætt,
sagði Albertsen, eins og utan
við sig og hvorki stöðvarstjór-
inn né Albertsen skildi upp né
niður í því, hvers vegna hann
varð allt í einu svona mildur í
skapi.
Hann hélt áfram. Gat ekki
skipt vinnunni betur? En þetta
var ágætt. Það var ekki hægt
að óska sér betra. Jæja, svo að
Mortensen var dáinn. Félagi
hans og starfsbróðir um mörg
ár. Hann var ékki lengur á
lífi. Hann hai'ði þó komizt alla
leið með lestina sína, ef til vili
eftir miklar tafir, í vondu veðri,
hafði gengið frá öllu, eins og
hans var vandi, stigið út úr
lestinni og dottið niður dauður.
Ef til vill hafði Mortensen ver-
ið veikur, en ekki viljað hætta
fyrr en í fulla hnefana.
Albertsen nam staðar við
vagnþrepið, utan við sig, ringl-
aður. En hvað þetta er undar-
legt, hugsaði hann. Svona
sveittur hefi ég aldrei verið á
enninu fyrr.
Larsen kyndarinn hans, kom
nú, í samfestingi með tvist í
hendinni og derhúfuna aftur á
hnakka.
— Gott kvöld, sagði hann.
— Mér líður illa, Larsen,
sagði gamli maðurinn með
hægð.
— Hvað, eruð þér veikur?
Albertsen leit á klukkuna.
— Við verðum að leggja af
stað.
— Ef þér eruð ekki heil-
brigður, þá getið þér ekki farið,
sagði kyndarinn ákveðinn.
— Hjá því verður nú samt
ekki komist. Komið þér, Lar-
sen, er allt í lagi?
— Já.
— Gott, þá leggjum við af
stað.
Þeir stigu upp í lestina.
TT RAÐLESTIN lagði nú af
* stað. Albertsen hafði stóra
lest. Marga vagna. Margir
þurftu að ferðast um jólin. —
Gamli maðurinn ók með mikl-
um hraða, til þess að forðast
tafir. Fyrst var undanhald, en
svo kom brekkan upp að
Tolne stöðinni. Hann ætlaði
ekki að tefjast í þetta sinn.
Gæti hann bara farið með 80
km. hraða gegnum Tolne. þá
skyldi hann „slá 1“ og fara með
100 km. hraða inn á Sindal-
stöðina. Dáinn? Var Mortensen
gamli dáinn? Hann hafði geng-
ið frá öllu samkvæmt venju,
stigið út úr lestinni og hnigið
dauður niður. Svona, nú var
hann farinn að hugsa um þetta
aftur.
Lestin fór eins og elding gegn
um Tolne.
Sko, þarna úti á enginu gekk
Mortensen. Hann gekk þvert
fyrir lestina og yfir teinana. Al-
bertsen ætlaði að kalla á hann.
Gættu að þér, Mortensen,
farðu ekki fyrir lestina. Þvætt-
ingur! sagði hann svo við sjálf-
an sig. Er ég með óráði eða
hvað? Ætli ég hefði ekki heldur
átt að vera heima.
— Jæja, svo að Mortensen
var dáinn.
Lestin fór nú með geysihraða
í áttina til Sindal.
Allt í einu fór skjálfti um
Albertsen og hann greip um
hemlana. Það ýskraði í hjólun-
um.
— Ég fer ekki lengra, hvísl-
aði Albertsen.
— Hvað er að, lestarstjóri,
hrópaði Larsen, lagði frá sér