Tíminn - 06.03.1964, Síða 18

CLEMENTINE
Þá beygði lögregluþjónninn sig
yfir mig og spurði mig að heiti.
'Winston Churchill,’ svaraði ég og
fivo fannst mér rétt og skylt að
baeta við “Hans hávelborinheit
Winston Churchill frá Englandi.
“Hvað eruð þér gamall?” spurði
lögregluþjónninn. “Fimmtíu og
sjö,” svaraði ég og um leið gat
ég ekki varizt þeirri hugsun, að
ég væri of gamall' til að vera efe
inn niður af bíl. Það mundu verða
litlar líkur á að ég næði méi
aftur.
Lögregluþjónninn hélt áfram
að spyrja út í ýmis atriði slys-
ins og bæði hugur minn og tunga
virðast hafa skilað sínu hiklaust
og ég sagði:
“Þetta er allt mín sök, skellið
allri skuldinni á mig.” Annar lög-
regluþjónn spurði “Hafið þér
kæru á nokkurn?” og ég
svaraði “Eg hef ekki við neinn að
sakast.” Þegar Winston kom á
sjúkrahúsið bað hann um að fá
að hringja til Waldorf Astoria
til þess að geta sagt Clemmie
sjálfur, að hvað sem komið hefði
fyrir, mundi honum batna aftur.
Þá var honum sagt, að hún væri
á leiðinni til sjúkrahússins.
Clementine sat hjá honum um
nóttina. Hún sneri ekki aftur til
gistihússins, fyrr en læknarnir
höfðu fullvissað hana um, að
hann væri úr allri hættu og allt
gengi sinn rétta gang. Hún var
þá glaðari í bragði, þó að hún
væri þreytt eftir áreynsluna.
Fréttin barst til Bretlands og
símarnir þögnuðu ekki vegna fólks
sem vildi sýna samúð sína og
spyrjast fyrir. Randolp hringdi
reglulega til móður sinnar til að
spyrja um líðan föður síns. Næsta
kvöld veiktist Winston af brjóst-
himnubólgu, sem stafaði frá högg
inu á brjóstið, og áhyggjurnar um
líðan hans jukust, Enn dvaldi
Clementine við rúm hans. Loks
fékk Randolph skeyti, þar sem
stóð stott og laggott: “Líðan prýði
leg”. Winston var aftur á góðum
batavegi.
Eitt af þeim skeytum, sem
Clementine barst á Waldorf
Astoria var frá vini þeirra “proff-
anum”, — þ. e. prófessor Linde-
mann (síðar Cherwell lávarður),
en hann var ráðgjafi Winstons í
raunvísindum og hagfræði. Próf-
essor Lindemann leit á slysið frá
stærðfræðilegu sjónarmiði og sím
sendi eftirfarandi skeyti:
“Var að fá skeytið himinglað-
ur góðum fréttum stop Slys sama
sem falla þrjátíu fet niður á gang
stétt eða sex þúsund fetpunda
kraftur sama sem stanza tíu ’punda
múrstein fallandi sex hundruð fet
eða tvö byssuskot i beinni stefnu
stop Höggið sennilega í sama
hlutfalli og yfirfærð orka stop
Mælist í öfugu hlutfalli við mass
ann umhverfis beinagrindina og
ummálið stop Jafnað niður á senti
metra yfirfærði líkami þinn átta
þúsund hestöfl stop Samfagna
hve myndarlegan massa þú hefur
eignazt og hæfni að taka höggum
Kveðjur til allra Lindemann
Hótel Continental Nizza.”
Þessa erfiðu daga var aðeins
einn maður auk Winstons, sem
varð athygli Clementine aðnjót-
andi. Það var Mario Constansio,
bifreiðarstjórinn, sem hafði ekið
á hann. Mario hringdi á hverjum
degi, fullur samvizkubits og á-
hyggjum til að spyrja um líðan
sjúklingsins. Þegar Clementine
heyrði þetta bauð hún honum að
líta inn á gistihúsinu. Hann var
mjög órólegur, þegar honum var
vísað inn í íbúð hennar á Waldorf
Astoria.
Clementine var sem ætíð hinn
fullkomni gestgjafi og róaði hann
fljótlega og bauð honum te.
“Mig langar til að fullvissa yð-
ur um, að maðurinn minn telur
sjálfan sig eiga alla sök á slys-
inu,” sagði hún við Mario. “Mér
skilst að þér séuð atvinnulaus.
Hefur fréttin um slysið orðið yð-
ur til trafala við tilraunir yðar
til að fá atvinnu?”
“Það hefur a.m.k. ekki hjálpað
til”, svaraði hann.
“Munduð þér vilja þiggja pen-
ingagreiðslu af okkur?” spurði
hún kurteislega, en Mario afþakk-
aði. “Nú ef svo er,” sagði hún þá.
“munduð þér vilja heilsa upp á
bónda minn?” Mario var himin-
lifandi yfir uppástungu hennar og
yfir loforði hennar um,að hann
fengi að koma, strax og leyft
yrði.
Viku síðar sögðu læknarnir
henni, að góðar batahorfur sjúkl-
ingsins gerðu honum kleift að
flytja úr sjúkrahúsinu, en hann
þyrfti enn á fullkominni hvíld að
halda og honum mundi ekki vera
fært, að halda áfram fvrirlestra-
ferð sinni strax.
Winston flutti því af sjúkra-
húsinu “sár en ekki sigraður”,
eins og hann orðaði það, í fylgd
tveggja hjúkrunarkvenna. Hann
hafði í hyggju að eyða jólunum á
hótelinu í mestu rósemd með
þeim Clementine og Díönu, en áð-
ur en þetta varð, stóð Clementine
við loforð það, sem hún hafði gef
ið Mario. Honum var boðið inn í
sjúkrastofu Winstons, þar sem
Churchillhjónin buðu honum te
og fullvissuðu hann enn frekar
um, að hann bæri enga sök á slys-
inu.
Bílstjórinn, fórnardýrið og
eiginkona fórnardýrsins ræddu
saman í um það bil hálftima.
“Mér er ljóst,” sagði Winston,
“að ég hafi naumlega sloppið úr
greipum dauðans, en það var ein-
kennilegt, að ég skyldi aldrei
missa meðvitund. Eg fylgdist
gerla með öllu, sem gerðist í
kringum mig alveg frá þeirri
stundu, að ég fékk höggið. Slysið
varð vegna andartaksgleymsku
minnar á umferðarreglum þeim,
sem gilda hér í Bandaríkjunum.”
“Eg vil ekki snerta á bíl fram-
ar,” sagði Mario. Winston og
Clementine reyndu að fá hann
ofan af þessari ákvörðun sinni, og
þegar hann var í þann veginn að
fara, tók hún bók út úr náttborð-
inu við rúmið og sagði:
“Við héldum kannski, að þér
munduð vilja eiga þetta til minja,’
Þetta var áritað eintak af síðustu
bók Churchills — “The Unknown
War”.
28
Ethel Barrymore heimsótti
hann á hótelið, strax og hann var
kominn af sjúkrahúsinu, og þau
væddu um örlögin og hve heppinn
hann hefði verið að sleppa svo
naumlega og þá sagði Winston:
“Þú veizt, Ethel, ég hef ægilega
fortíð.” Bæði Ethel og Clemen-
tine skellihlógu
“Eg held, að hann hafi verið að
hugsa um þann tíma, sem hann
var í Frjélslynda flokknum, eftir
að hafa sagt skilið við íhalds-
flokkinn.” sagði ungfrú Barry-
more síðar. “Hann setti alltaf
ofan í við sjálfan sig á þennan
hátt — meira eða minna í gamni."
Winston dvaldi á hótelherbergi
sínu og hresstist óðum, og þá
barst honum eitt sinn óvænt boð
um frekari hressingu. Síðdegi
nokkurt var hringt dyrabjöllunni.
Clementine opnaði dyrnar og úti
fyrir stóð ungur maður, sem rétti
henni nafnspjald sitt. Maðurinn
var tungulipur og snyrtilega
klæddur, en virtist ekki fallast á
réttmæti bannreglnanna, sem þá
giltu í Bandaríkjunum, og komu
í veg fyrir, að ChurchiII gæti
fengið að njóta viskíglass. Þess
vegna bauðst hann til að útvega
eins mikið af áfengi og hvaða teg-
und, sem um væri beðið. Hann
sagði jafnframt, að birgðimar
væru reglulega “fiskaðar upp úr
sjónum.”
Clementine afþakkaði boðið kurt
eislega og fallega og þakkaði
jafnframt hugulsemina. Næsta
dag barst samt sem áður sending
“með beztu kveðjum og ámaðar-
óskum“ af kampavínsflöskum og
ágætu skozku viskíi. Pakkningin
um kampavínsflöskumar var í
rauninni lituð af sjávarseltu.
33
Hún hafði hengt upp hreinar gard
ínur, loftað út úr öllum skápum,
purrkað ryk og fágað húsgögnin.
Eftir langan og annasaman dag
í Barnaheimilinu var notalegt
að koma heim til sín og fá mát
íramborinn. Borðið var skreytt
blómum og frú Groom hafði sett
iram bakka með sérrí og glösum
á
Livvy hafði fiutt í gestaherberg
ið, hennar eigið svefnherbergi
rúmaði alltof margar minningar
um Clive. Stundum hugsaði hún
tii hans, þegar hún var þar inní.
Fjarskalega hafði hann verið kald
lyndur og eigingjarn maður; Hann
hafði komið fram við hana, eins
og hún væri eitt af húsgögnunum,
hann hafði gagnrýnt hana, hæðzt
að henni af því að hún hjálpaði
á Barnaheimilinu. Hann vildi bara
hafa hana til sýnis. Sjáið þið, hvað
ég á fallegt heimili og glæsilega
konu. Hún var hvorki fugl né
fiskur þegar ég hitti hana, en sjá
ið bara, hvað mér hefur tekizt
vel! Clive — bann hafði verið
hjartalaus-
Þegar hún hafði snyrt sig og
klaett sig í annan kjól opnaði hún
litla skartgripaskrínið sitt og tók
íram eyrnalokka. Hún rak augun
í hrioginn með græna steininum,
sem frú Starr hafði talið sig sjá,
þegar eidingarnar lýstu upp kvöld
ið sem Clive var myrtur- Livvy
tók hringinn upp og sneri honum
mijli fingra sér.
Meðan Clive var á lífi var hún
vön að bera hringinn nær því
dag hvern, því að henni þótti
hringurinn sérstaklega fallegur.
Hún minntist þess, að þegar lög
reglan kom á gestaheimilið „Syngj
cndi svanur“ til að tilkynna henni
sð Clive væri dáinn hafði hún haft
hringinn. Hún hafði þá ekki vit-
að, að hann mundi ef til vill dæma
hana, — og mundi ef til vill gera
það, ef lögreglan gæti afsannað
fjarvistarsönnun þá, sem Bíll
Cray hafði gefið henni . . .
Livvy hafði alveg gleymt, að
Barnaheimilið átti þriggja ára af-
mæli næsta sunnudag, en var af
tilviljun minnt á það um eftir-
miðdaginn á laugardag. Hún hafði
lofað þeim gjöf, borðbúnaði frá
fyrirtækinu, sem hún hafði sjálf
valið handa því. Hún varð að ná
í það sama kvöld, því að hún
vildi sjálf afhenda gjöfina.
Klukkan var að verða sex og
allt var lokað og læst á verksmiðj-
unni, en hún hafði fyrir löngu
gefið fyrirmæli um, að búið yrði
um pakkann fyrir hana, og hún
ætlaði að sækja hann.
Rétt áður en hún lagði af stað
heimleiðis frá Barnaheimilinu
fékk hún boð um, að það væri sím
inn til hennar. Hún vissi ekki,
hvers vegna henni datt fyrst Mar-
tin lögregluforingi í hug og hún
dró andann léttar, þegar hún
heyrði rödd Simonar.
— Þú vinnur svei mér lengi
fram eftir, Livvy. Eg hélt ef til
vill að þú gætir komið og borðað
kvöldverð hjá mér á eftir?
Hún hikaði við og reyndi að
finna einhverja afsökun. En hann
sagði:
— Gerðu það fyrir mig að koma,
ég heiti því ég skal ekki tala um
neitt það, sem þér fellur ekki. Þú
færð að velja umræðuefni. Þú
skilur, hvað ég á við.
Hún skildi það, samt sagði hún:
— Simon, ég held ekki...
— Nú ertu að reyna að komast
undan því. Gerðu það ekki. Get-
um við ekki orðið góðir vinir eins
og við vorum? Ef þú vilt ekkert
meira sem stendur, skal ég sam-
þykkja það, þótt mér líki það
ekki. Ertu ánægð með það?
í SKUGCA ÓTTANS
KATHRINE TROY
— Já, en ég get ekki komið fyrr
en seint, sagði hún dræmlega. —
Eg hef nefnilega lofað Adrienne
að sækja grænmeti fyrir hana,
auk þess þarf ég að ná í böggla
í verksmiðjuna. Hún útskýrði,
hvað til stæði og bætti við:
— Þess vegna verður kannski
orðið of seint að koma til kvöld-
verðar. En ég get komið við og
fengið kaffisopa með þér á eftir.
— Alls ekki. Eg get beðið eins
lengi og þörf er. Komdu bara þeg-
ar þú getur.
Það hafði sjálfsagt verið fljót-
jfærni að þiggja boð Simonar. En
hana langaði til að þau yrðu vin-
ir aftur, og hún vildi gjarnan trúa
því, að misskilningurinn út af
stjórnarfundinum sæla hefði ver-
ið frá símadömunni kominn, hana
langaði svo mjög til að geta
treyst honum aftur.
Livvy ók fyrst að sækja græn-
metið handa Adrienne og á leið-
inni frá garðyrkjumanninum fór
hún fram hjá húsi Maggie. Maggie
var að vökva blóm í garðinum,
þegar hún heyrði bílinn koma.
Livvy nam staðar, opnaði hurðina
og spurði:
— Hverpig líður Keith?
— Honum fer fram. Honum
tókst að hreyfa alla fingurna í
dag — bara örlítið, en það var þó
nokkuð. Þú ert seint á ferð í
kvöld. Maggie var komin að bíln-
um.
Livvy sagði henni frá afmælis-
I fagnaðinum á Barnaheimilinu
daginn eftir.
— Eg ætla að sækja borðbúnað
í verksmiðjuna í kvöld og síðan
borða kvöldmat hjá Simoni, sagði
hún til skýringar.
Köld, brún augu Maggie horfu
rannsakandi á hana.
— Vissir þú, að Rorke hefur tal
að um, að fara aftur til London?
spurði hún.
— Nei, ég hélt að hann ætlaði
að vera hér um hríð ... sagði
Livvy án þess að láta sér bregða.
— Það á ekki við Rorke að flækj
ast um aðgerðarlaus, sagði Magg-
ie stuttlega. — Hann er alltof dug
legur blaðamaður til þess.
— Hann sagðist mundu verða
hér, þangað til málið er upplýst..
hann sagðist vera tilneyddur,
fyrst honum hefði verið flækt í
málið með þessu símskeyti.
— Eg held að þú gerir of mikið
úr því.
— Já, fyrst þú segir það er það
sjálfsagt rétt, svaraði Livvy ró-
lega.
Maggie lagði höndina á glugga
karminn Hún leit á græna lín-
draktina sem Livvy var klædd
í.
— Þú ert ekki í sorgarklæðum,
sagði hún
Þessi óvænta spurning kom
Livvy hálfvegis úr jafnvægi Hún
leit hissa á fötin sín og sagði:
— Nei. bara við jarðarförina
. .CLive hataði að sjá fólk í sorg
arklæðum — hattn sagði mér það
sjálfur, þegar Jennifer frænka
þín dó.
— Og auk þess... eru aðstæð-
urnar ekki slíkar að ...
— Að hvað...? spurði Liwy,
henni leið óþægilega undir köldu
augnaráði Maggie.
— Nei, ég meina nú bara hvort
maður klæðist sorgarklæðum
vegna manns, sem ... maður hat-
aði..
— Þér finnst gaman að nola
þetta orð, Maggie! Eg var ekki
hamingjusöm með Clive, en ég
hataði hann ekki. Og það mundi
ekki stoða neitt, þótt ég
bæri sorgarklæði.
— Og ekki heldur mundi það
stoða til að halda Rorke hér kyrr-
um, sagði Maggie reiðilega.—
Hélztu að hann mundi vera hér
um kyrrt. eftir að þú varst orðin
ekkja?
Hélztu. að þú þyrftir bara að
veifa litla fingri, þá kæmi hann
þjótandi . .
— Heldur ÞÚ að þér leyfist að
segja hvað sem þér þóknast við
mig? spurði Livvy kuldalega.
— Eg held að ég hafi rétt til að
vera hreinskilin . og því ekki
það? Hvers vegna skyldi ég taka
tillit til þín og þinna tilfinninga.
Þú hefur eyðilagt svo mikið fyrir
okkur
— Fyrst bú hefur svona margt
á móti mér, hvers vegna sagðir þú
við mig daginn, sem dómurinn
féll að það væri hyggilegra af
mér að vera um kyrrt en fara frá
18
T f M I N N, fösfudagurinn 6. marz 1964. —