Vísir - 24.12.1931, Blaðsíða 4

VÍSIR
STJARNAN.
Eftir Aimée Blech.
IJau sátu og héldust í hendur
.... Þau J)ögðu, því mikil gleði
er þögul, eins og mikil sorg ..
.. eins róleg og slilt, eins og
þau væri í musteri; þvi það er
satt, að aðskilnaðurinn helgar
þá ást, sem er trygg og lirein.
Hurðin var opin inn í slórt,
bjart lierbergi; i þvi miðju stóð
stórt jólalré, upplýst með mörg-
um, mislitum ljósurn og efst í
toppnum var fögur, gylt stjama.
Glaður hlátur og söngur bam-
anna lieyrðist kringum tréð. ..
I>að var ekkert, sem truflaði
frið og hamingju ungu elskend-
anna, sem voru himinlifandi, af
þvi að hittast aftur eftir langan,
langan skilnað.
Oliver, ungur sjóliðsl'oringi,
var nýkominn til Frákklands,
eftir langa sjóferð til fjarlægx*a
landa og Noélle, unnusta hans,
lagði bönd á óþolinmæði sína,
hafði lofað að liitta hann í fyrsta
sinn á aðfangadagskveldið, —
kveldið fyrir „Noél“,* sem var
tuttugasti afxnælisdagur liennar
. . hamingjusamir endurfundir
eftir nxikinn grát og angist.
„Olivei-, líttxi á mig,“ sagði
Noélle, sem loksins rauf þögh-
ina, sem hafði verið full af
hugsununx og tilfinningum, scm
vovii of hátíðlegar til þess að
láta þær í Ijós.
Ungi maðux-inn hlýddi og No-
élle liélí áfram.
„Mér finst þú svo breyttur,
Oliver. Það er eitthvað í aug-
iinum á þér, senx eg liefi aldrei
séð fyr .. einliver óvanalegur
friður og birta .. lxún gagntek-
txr sál mína .. mér finst eg
unna þér enn heitara en áður.
Oliver, þú getur ekki neitað þvi,
að eitthvað hefir komið fyrir
þig, sem eg veit ekki; það er
ómögulégt, að mér skjátlist i
þessu.“
„Eg ætla ekki að reyna að
neila því, elsku Noélle,“ svar-
aði Oliver alvarlega. „Það, sem
fyrir mig hefir komið, er þann-
ig vaxið, að það kastar nýju
Ijósi yfir alt lífið, breytir þvi
algerlega. Eg hefi verið að bíða
þangað til núna, með að segja
þér söguna, Noélle. Þegar eg
fór í síðustu sjófei'ð mína,
komum við tvisvar við í merki-
legu landi austur í heimi; eg
ætla ekki að segja frá, lxvað
það lieitir. Fyrst þegar við koxn-
um þar, gisti eg' hjá vini min-
um, sem bjó i indælu liúsi, senx
var búið öllum þægindtun og
prýði. Eg skal sanxt játa það,
að á þessum stað, var alt }>etta
ski'aut ekki viðeigandi; það átti
alís ekki við umhverfið. Vinur
minn, sem átti marga hesta, lét
mig liafa einn jxcirra til afnota
og þctta notaði eg' til að rann-
saka landið .. stói’kostlega fag-
urt land. Einn dag komst eg of
langt, viltist og lenti í myrkri ..
. . Eg leitaði árangurslaust að
veginum; langt burtu, fram
imdan mér, var klettóttur f jalla-
hringiir; f>T*ir aftan mig voru
óþektir skógar. Eg reið fyrst í
skógarjaðrinum, en j-firgaf
hann .... Það var nxesta vit-
lcysa af mér. Nxi var eg kom-
inn í öngþveiti og sá enga leið
xit úr því, þvi tunglið skein ekki
þetta kveld.
Hugsjúkur stöðvaði eg hest-
inn minn og fór að hugsa mig
* Jólin heita Noél á frönsku,
þar af er dregið nafn stúlk-
unnar.
um, þegar einkennilegt atvik
kom fyrir. A himninum, rétt
fyrir ofan sjóndeildarlxringinn,
sá eg stjörnu, sem stafaði silfur-
geislum og sýndist flytja sig að
ákveðnu marki. Mér datt strax
i hug; — „Sjarnan, stjaman í
austri“.
Þetta var tuttugasta og fjórða
desember. Hiklaust beindi eg
hestinum mínum i sömu átt og
stjarnan fór.
Eg vissi elcki hvert eg var að
fara .. en hvað gerði það til!
Hesturimi minn hnaut við og
við, en hélt þó áfram, án þess
að hika. Eg var hissa á því, að
sjá, að eg fór eftir nokkui'S kon-
ar götu, senx var troðin í slétt-
una og lá vafalaust upp að ein-
hverjum af þessunx hömrum,
sem eg sá ógi'einilega í fjar-
lægð. . . Nú leið einn klukku-
tími, kannske það liafi jafnvel
verið leugx'a. . . Alt í einu sýnd-
ist stjarnan, sem eg hoi'fði stöð-
ugt á, lækka á lofti og standa
kyr ú vissum bletti.
Þegar eg koinst þangað, undr-
aðist eg, því eg var kominn að
helli, sem var liögginn úl í
klettinn. . . Skyldi þetta vera
bæli einhvers villidýrs?
Nei, við hið dapra ljós stjörn-
unnar, sá eg mann, en það var
ekki hægt að sjá, lxvorl hann
var ungur eða gamall. Hin
virðulega framkoma hans sýndi
að hann var af göfugum ætl-
um, þótt hann væi'i klæddur i
óbrotinn einsetumannsbúning.
„Þú mátt koma inn, vinur,“
sagði hann, sem svar upp á
þegjandi bæn mína. „Hér get-
urðu fengið næturskýli og fæðu
handa líkanxa og sál.“
„Þakka jnér fyrir,“ svaraði eg
þakldátur. „En hvað eigum við
að gei’a við hestinn minn? A eg
að binda liaiin við eitt af trján-
um fyrir framan hellinn?“
„Þess þarf ekki, vinur,“ svar-
aði ókunni maðurinn. „Haun
fer ekkert í burtU. Komdu inn
og vertu velkominn."
Æði hissa fór eg inn, án þess
að segia nxeira. Ókunni maðui’-
inn gaf mér skál af nijólk, sexxx
cg drakk með áfergju; siðan
benti hann nxér á sæti, sem var
eins og trjástofn í laginu.
„Sestu þama,“ sagði liajtin
með brosi, sem eg fremur fanix
en sá, þvi ljósið i hellinum var
nxjög dauft. „Nú, þegar þú hef-
ir fullnægt þörfum þinum, þá
segðu mér, hvernig þú rakst á
þenna stað, senx má heita óþekt-
ur og ókleifur öllum mönnunx.
Eg sagði frá æfintýri minu;
að nóttin hafi skollið á, svo eg
hafi ekki getað fundið leiðina
heinx aftur og svo frá þessari
dularfullu stjömu, sem hafði
vísað mér veg, beint að hellin-
um. Síðan bar eg hálfhikandi
fram spumingu, því ókunni
maðurinn vakti lxiá nxér hálf-
gerðan ótta! Skyldu þetta hafa
verið sjónhverfingar? Gat hann
xxtskýrt þetta fyrir mér?
Það leit ekki út fyrir, að liann
yrði Irissa á spurningu minni,
jxó að hann svaraði henni ekki
beinlínis:
„Seinna munt þú, vinur minn,
skilia margt, sem lögmál ykk-
ar mannanna geta ekki útskýrt".
Eg varð óttasleginn og órór
yfir því, sem eg hafði séð og
hevrði nú. Ókunni maðurinn tók
auðsjáanlega eftir kviða mín-
um, jxvi hann fór að tala ósköp
rólcga og nxeð mestu ástúð, eins
og hann mundi hafa gert við
vin sinn, en setti sig jxó í mín
í>por og gerði mig rólegan, án
þess að setja á sig nokkuni
hefðarsvip. Hann sýndist vita
alt, nxér viðvikjandi og geta séð
líf mitt og lundemi. Þegar haxux
var búinn að friða mig, talaði
liann við mig um dýpstu leynd-
ai’dóma lífsins og sálarinnar og
komst inn á heilagan visdóm,
sem var mér algerlega ókunnur.
Eg fekk svo mikinn áliuga fyr-
ir þessu, að eg' spurði lxami
margra spurninga, sem hann
svaraði oftast með stuttum setn-
ingum, senx voru svo liagsýnar !
og upplýsandi, að þær festust :
djúpl í minni minu. |
Við sátum nokkura klukku-
tíma og töluðum nxeðan myrkr-
ið datt á. — — Eg hændist
meira og meira að þessum
ókunna manni, jxótt eg sæi and-
lit lians að eins á lilið og mætti
til að gera mér útlit hans x hug- |
arlund. Eg lxafði ekki hugmyxid
unx við hvers konar mann eg
átti eða af livaða flokki nxanna j
lxann var, en hann vakti lijá
mér virðingu og samúð.
Þegar hann sá að svefninn
sigraði mig, benti hann nxér á
hvílu sem var í hominu á liell-
inum.
„Sofðu, vinur“, sagði Jiann
brosandi.
„Áður cn eg fer til jxess“,
sagði eg og herti upp hugann,
„langar mig að spyrja þig,
hver ]xú ert, Ixvi eg vildi giai’nan
nefna nafn ])itt með jxakldátu
hjarta, þegár eg bugsa til Jxín.“
„Nei, nafn mitt er lítils vii'ði.
— — Það sem er alls uin vert
er ]>að að jxxi lifir mínu lífi. —
Láttu kærleik og auðmýkt vaxa
innra með þér. Komdu svo
lxhigað aftur og jxá skal eg segia
I>ér nafn mitt.“ Eg jxorði ekki
að ganga á lxann lengur og kast-
aði nxér á legubekkinn og sofn-
aði fast.
1 •gar eg vaknaði um moi’g-
iminn, undraðist eg er eg sá
hellinn tómann og að því er
sýndist óbygðan. Eg .leitaði
árangux’slaust i nágrenninu. Eg
gat ekki séð nein merki framar
eftir einsetumanninn. Hestui'-
inn mixm var þar samt rétt hjá
og var að bíta þennan rýi-a gróð-
ur í kring.
Það var ekki íyrirhafnarlaust
að finna götuna, en eg komst
til bústaðar vinar mins, þar senx
mér var tekið með miklunx
fögnuði, því hann var orðinn
hræddur um mig.
Sagan unx æfintýii initt vakti
mikla undrun. Fólkið fullvissaði
nxig um, að jxað væri livorki
hellir eða einbúi þar neinstað-
ar nálægt. Næsta dag fómnx við
út að leita staðarins, cg var leið-
sögumaður, en leitin varð
árangurslaus.
Eg fór um borð i skipið 'niitt,
án jxess að hafa leyst gátuna. En
eg gleymdi samt ekki atvikinu;
orð einsetumannsins voru mér
föst í minni og cg lofaði sjálf-
um mér, að fylgja ráðum hans
og kappkosta kærleika, jxolgæði
og auðmýkt, sem eg fann að
mig skorti svo mikið. Alt af
fanst mér ósýnileg stjarna leiða
mig 1 áttina að einliverju nýju
og ójxeklu. Eftir því sem eg
revndi meir að fá vald >íir
sjálfum mér og eftir jxvi, sem
eg opnaði lxjarta mitt nieir fyr-
ir mannkærleika og meðaumk-
un, jxess greinilegar mintist eg
þessax’ar nætur. Ári seinna var
hugur minn fullur af umliugs-
uninni um hana.
Eg vax-ð einnig að játa að
margir unx borð á Alcyon, byrj-
uðu seinustu nxánuðína að
G LEÐILEG JÓL!
Raftækjav. Jón Sigurðsson
njf3
!i!!ii!iuiiuiiiiiiiiii!iuiii!!!i!;i!!i!!mm:mnimHiii!NiuiNmi!mni!m
G L E Ð I L E G J Ó L !
Matarversl. Tómasar Jónssonar.
U]íiiiII!i!H!li!Í!IIiUilÍ3i!i(i!llil!tllIi£ni!i!Itilli£li!!!illlllli!!iliI(iII!Ep
kynna sér lxin heilögu fræði,
sem einsetunxaðurimx hafði
bent mér á. Alstaðar sem við
komum, leituðuixx við fræðslu
og fengum okkur bækur; marg-
ar stundir, jxegar hlé var á vinn-
unni uxn lxoi’ð, sátunx við og
lásum og rökræddum lið fyrir
lið, alla hina djúpu, vekjandi
leyndai’dóma sálarinxiar. Eg,
sem hingað til liafði leitað sann-
leikans áranguislaust, varð nú
trúaður, innilega sannfæi'ður
um sannleiksgildi skoðxmar
ininnar.
Ofl snei’ist talið að undarleg-
unx spádómum, sem við höfðum
sagnir af. Okkur var sagt frá
nýju tímabili, sem ætti aðkoma,
tímabili friðar og blessunar, eft-
ir stornxa og erfiðleilca, sem við
ættum eftir að í'eyna.
Noelle, eg veit það vel, að
þú erí of göfuglynd til jxess, að
vera afbrýðisöm — — eu jxegar
eg mintist þin, jxá mintist cg
alt af enn greinlegar annars —
— nætui'innar, sem eg var i liell-
inuni, nicð honunx, senx eg lít á,
senx íixinn fyrsta kennara; jxað
var enn jxá dýpri þrá í hjarta
mínu, en þráiu eftir þér, þráin
eftir jxví, að kynnast fyllilega
lxinu sanna, fagra og góða í líf-
inu.
Þannig var liugarfar mitt,
þegar eg kom aftur.---------Eg
óskaði jxess eins, að finna liell-
inn aftur og hinn óþekta kenn-
ara íninn. Óstöðvandi löngun
rak mig áfram; eg var faslráð-
inn í því að ná jxessu takmarki,
jxó eg ætti að farast á leiðinni.
Eg sagði vini mínum ekkert
um fyrirætlanir minar, en af jxví
að liann lánaði mér strax hest,
jxá ákvað eg að fara fyrir sólar-
upprás, meðan stjarnan væri
sýnileg. Eg fór jxví i rúmið,
þegar eg var búinn að faslsetja
í huga mér tíniann, þegar eg
ætlaði að vakna og fmmkvæma
fyi'irætlun mina.
Eg fór á fætur um miðja
nótt. Með aðstoð jxjónsins, sem
beið eftir mér, lagði eg á hest-
inn og fór af stað. Eins og fyri'a
skiftið, sá eg aftur silfurstjörn-
una, er eg hafði farið sixölkorn
og stefndi á hana og hafði ekki
augun af henni. I>að var nú
sem fyr, að hún vísaði mér veg-
inn til hins leyndardómsfulla
liellis og við munna hans stóð
einsetumaðurinn. Enn á ný ósk-
aði hann mig velkominn, bauð
mér að ganga inn og rétti mér
miólkui'skál og bað mig unx að
setjast við hlið sér. En i jxetta
sinn varð eg fyrir gerólíkum
álirifum frá bví í fyrra skiftið.
Þvi eg var ekki fyi* sestur en
einhver ótti og skjálfti greip
mig. Hjartað brann i brjósli
mér, eins og sagt var um læri-
sveinana, á leiðinni til Emaus.
ókunni maðurinn mælti ekkí
orð, en nxér fanst liann vera
ákaflega tignarlegur og falleg-
ur, en sú fegurð var alveg ólík
mannlegum draumum um feg-
urð, jxví hann var vafinn birtu
og tign, sem ómögulegt er að
lýsa. Mér fanst liið dýrlega and-
rúmsloft ástar og tilbeiðslu
streyma uin mig allan. Mér
fanst eg fyllast nýju og innilegra
lífi, eins og léku um mig ójxrjót-
andi sælustraumar. Eg gleymdi
bæði stað og stund, eg vissi að
eins ])að eitt að eg elskaði og til-
bað hann. Eg fórnaði höndum
utan við mig og yfirkonxinn af
gleði og' lxrópaði:
„Eg finn, að eg veit hver jxú
ert, dullai'fulli ókunni xnaður.
-----Þú ert sendiboði guðs.“
Mikil og alvarlég rödd svar-
aði:
„Vinur, eg vænti jxín! Þú hef-
ir þekt niig', af jxví jxú hefir öðl-
ast þá sönxu éiginleika og eg
liefi: kæi'leik, j)olgæði og auð-
mýkt. Sálinni einni er unt að
lcynnast annai'i sál.“
„Fai'ðu nú út á rneðal inauu-
anna, Jxvi nú veistu loksins
hverjir inínir vegir cru. Einvera
mín er bráðuin á enda, j)ví að
vinnan bíður min i veröldinni
— — veröldinni, scm eg mun
breiða blessun xnína yfir. Karðu
í friði, þjónn minn,“
Hann stóð jxá upp og lagði
hönd sína á öxl mér; álxrifin
voru þau--------að eg vaknaði.
Já, Noélle, eg vaknaði í liúsi
vinar míns. —---Var það jxá að
eins draumur? Nei, eg finn —
eg veit að jxað var ekki diaum-
ur! Eg veit að sálin getur koni
ist i samband við undraheima
og tekið á móti hinni æðstu
visku, meðán líkaminn sefur.
Eftir að hafa hlolið jxessa
vigslu, þá lifi eg----lifi eg til
að jxjóna lionum — og vinna
mannkyninu, með því að vinna
fyrir hann. „Við skulum vinna
samán fyrir hann,“ sagði No~
élle og augu hennar fyltust tár-
um.
Hún tólc fastara í höndhia,
senx hélt i hÖndina á henni.
í saina bili læddist lítil liönd
í lófana á elskendunum og silf-
urskær rödd sagði:
„Noélle frænka, jxví siturðu í
myrkrinu hjá jxessum manni?
Komdu og sæktu gjafirnar jxín-
ar af trénu. Eg er viss um að
jólapabbi hefir ekki gleymt
jxér!“
„Nei, Lísa litla,“ svaraðí
Noélle. „Jólapahbi hefir ekki
gleyrnt mér. Eg jxakka honum
af öllu lijarta fyrir þá fögru
gjöf, sem hann hefir gefið mér,
sjáðu!“
Hún sneri andlitinu á barninu
að Oliver og hélt áfram:
„Kystu jxennan mann tvo
kossa, Lisa litla; annan af því
að hann verður bráðum frændi
jxinn og hinn af þvi, að hann var
að segja mér svo inndæla jóla-
sögu, sein eg ætla að segja þér
aftur jxegar jxú ert orðin stór
stúlka.
(E. jxýddi).
V •