Vísir - 24.12.1931, Blaðsíða 8

Tö frahleifarnir.
Eftir O. Henry.
Jungfrú Marta Meachaxn átti
litiu brauðsölubúðina á hominu
(þar sem gengið er upp þrjái'
tröppur og bjallan hringir, þeg-
ar opnað er).
Jungfrú Marta var fertug, átti
sparisjóðsbók með tveim þús-
undum dollara i, liafði tvær
gervitennur og samúðarfult
lijarta. Margir liafa gifst, sem
hafa liaft lakari aðstöðu til þess
en jungfrú Marta liafði.
Tvisvar eða þrisvar í viku
kom viðskiftavinur einn, sem
var farinn að hafa áhrif á hana,
inn í búðina til hennar. Hann
var miðaldra maður með gler-
augu og jarpt skegg, vel hirt
og klipt í odd.
Hann talaði ensku með þýsk-
mn hreim. Fötin hans voru slit-
in og stöguð á pörtum og hrukk-
ótt og pokaleg að öðru leyti.
En liann var hreinlegur að sjá
og kom vel fyrir.
Hann keypti altal tvö hörð
brauð. Ný brauð kosta fimm
cents lnauðið. Eu tvö liörð
brauð fengust fyrir fimm cents.
Hann bað aldrei um annað en
hörð brauð.
Einu sinni sá juugfrú Marta
rauðar og brúnar slettur á fingr-
unum á lionum. iÞá sannfærðist
hún um að þetta væri bláfá-
tækur málari. Hann byggi sjálf-
sagt í ' þakhcrbergi og málaði
þar myndir og liugsaði um all-
ar krásirnar í brauðbúðinni lijá
jungfrú Mörtu.
Oft þegar jungfrú Marta sett-
ist niður til þess að borða rifja-
steikina sína og hveitibrauðið
með ávaxtamaukinu, þá stundi
hún við og óskaði að liæverski
málarinn væi'i kominn til að
taka þátt í góðu máltíðinni
hennar í staðinn fyrir að narta
i hart brauð í súgmiklu þak-
herbergi.
Hjarta jiuigfrú Mörtu var
samúðarfult, eins og ykkur hef-
ir verið sagt.
Til þess nú að komast að
raun um, hvort hugmynd henn-
ar. uxn aíyinnugrein hans væri
á rökum bygð, tók hún einn
dag fram málverk, sem liún
hafði keypt á útsölu og reisti
það upp við liillurnar fyrir aft-
an brauðaborðið.
Það var mynd frá Feneyjum.
Skrautleg marmaraliöll (eftir
því sem myndin sagði) stóð á
framsviðinu — eða öllu lieldur
framvatninu. Þar að auki voru
gondólar (stúlkan i bátnum dró
höndina ofan í vatnið), ský,
himinn ög fjöldi af litbreyting-
um. Hver einasti málari lxlaut
að taka eftir því.
Tveim dögum seinna koin
viðskiftavinurinn inn í búðina.
„Tvö hörð brauð, ef dér viljið
gehra svo vel.“
„Dér liafið fína mynd darna,
fraulein,“ sagði hann, meðan
liún var að láta utan um braúð-
ið.
„Já,“ sagði jungfrú Marta,
ánægð með árangurinn af und-
irferli sinni. „Eg er svo hrifin
af málaralist og (nei, ekki dugði
að segia „málurum“ á þessu
stigi málsins) og málverkum,“
hætti hún við.
„Dessi höll,“ sagði viðskifta-
vinurinn, „er ekki vel deiknuð.
Berspektivið er ekki rélt. Sæbl-
ar, fraulein.“
Hann tók brauðið, hneigði sig
og fór.
Já, hann hlaut að vera mál-
ari. Jungfrú Marta fór aftur
með myndina inn í herbergið
sitt.
En hvað augun í honum voru
hlý og góðleg bak við gleraug-
un! En hvað hann hafði hátt
enni.
Og að geta dæmt um fjar-
sýnið svona í einni svipan —
og lifa þó á hörðu brauði! En
snillingurinn verður oft að lærj-
ast áfram, áður en hann verð-
ur kunnur.
Það væri ekki ónýtt fyrir list-
ina og fjarsýnið, að hafa tvö
þúsund dollara í bankanum að
bakhjarli og svo brauðgerð og
samúðarfult lijarta i tilbót. —
En þetta voru dagdraumar,
jungfrú Marta!
Stundum, þegar hann kom i
búðina eftir jietta, var bann til
með að standa og masa svo-
litla stund við hana yfir hxiðar-
borðið. Það leit út fyrir, að lion-
um félli vel í geð bið glaðværa
samtal jungfrú Mörtu.
Hann hélt áfram að kaupa
hart brauð. Aldrei köku eða
býting, aldrei eina einustu af
indælu smákökunum hennar.
Henni fanst hann vera orðinn
horaður og kjarklaus. Hana sár-
langaði til að bæta einhverju
góðgæti við hinn fátæklega
skerf lians, en kjarkurinn bil-
aði, þegar til átti að taka. Hún
var hrædd við að móðga hann.
Hún þekti stórlæti listamann-
anna.
Tungfrú Marta fór að xiota
bládi’opótta silkivestið sitt í búð-
inni. í bakherberginu sauð biin
kynlega blöndú úr bórax og
aldinakjörnum. Það notuðu svo
margir við litarhættinum.
Einn dag kom viðskiftavin-
urinn eins og vanaléga, lagði
aurana á búðarborðið og bað
um hörðu brauðin sin. Meðan
jungfrú Marta var að teynja sig
upp eftir þeim, beyrðist bjöllu-
glaumur og bilaöskur og bruna-
liðið þaut drynjandi frain hjá.
Viðskiftavinurinn flýtti sér til
dyra til að horfa á, eins og van-
inn er. Alt i einu kom jungfrú
Mörtu ráð í liug og bún grcip
tækifærið.
Á neðstu hillunni undir búð-
arhorðinu lá skaka af nýju
smiöri, sem mjólkurmaðurinn
hafði skilið eftir fyrir á að
giska tiu mínútum. Með brauð-
hnífnum skar jungfrú Marta
stóra skurði i miðjuiia á báð-
um brauðunum, setti stórt
stykki af smjöri i hvox-t jieirra
og smelti þeim svo saman aftur.
Þcgar viðskiftavinurinn sneri
sér við aftur, var hún að vefja
pappirnum utan um þau.
Þcrrar hann var farinn aftur,
eftir óvenjulega skemtilegt sam-
tal, brosti jungfrú Marta með
sjálfri sér, en þó var hún ekki
laus við dálitinn hjartslátt.
Hafði hún vcrið of fröm?
Skvldi hann verða móðgaður?
Nei, vissulega ekki. Það er ckk-
er matvælamál til. Smjör er
ekkert merki um ókvenlega
frekju.
Lengi dagsins var hún að
hugsa um jxilta efni. Hún var
að gera sér í hugarlund, hvcrn-
ig Iiann mundi taka j>ví, jægar
hann uppgötvaði hvaða brögð-
um hún hafði béitt hann.
Hann mundi leggja frá sér
málarapenslana og litaspjaldið.
Þama streðu málaratrönumar
V 1 S I R
KJOOOOOOOOOÍXXKXXXXXKíöCXy^
| GLEÐILEG JÓL!
| AÐA LSTÖÐIN.
KXÍOOÍKKKIOOOOOOOOOOOOOOOOO
með mjmdinni, sem hann væri
að mála og j>ar væri nú elcki
galli á fjarsýninu.
Hann mundi fara að undir-
búa miðdegisverðinn sinn, burt
brauð og vatn. Hann mundi
skera brauðið í sneiðar —
.Tungfrú Marta roðnaði. —
Skyldi hann j>á hugsa um hönd-
ina, sem kom j>essu þarna fyr-
ir, meðan hann væri að borða?
Skyldi hann —?
Fordvrabjallan hringdi ill-
vrmislcga. Einliver var að koma
inn, heldur aðsúgsmikill.
Jungfrú Marta flýtti sér fram
fyrir. Tveir menn voni komnir.
Annar var ungur maður, sem
reykti pipu — j>ann inann hafði
liún aldrei séð áður. Hitt var
málarinn hennar.
Andlitið á honum var eld-
rautt, hatturinn var aftur í
hnakka og hárið alt úfið. Hann
krenti hnefana og steytti j>á
grimmúðlega framan í jungfrú
Mörtu.Framan í jungfrú Mörtu!
„Dummkopf“, öskraði hann
af öllum kröftum og svo „Tau-
scndonfer“ cða eitthvað ]>ess
háttar á býsku. Ungi maðurinn
reyndi að draga hann burt með
sér.
„Eg vil ekki fara,“ sagði
hann reiðulegur, „áður eg skal
saet henni.“
Hann barði á búðarborðið hjá
jungfru Mörtu, eins og á bassa-
trumbu.
„Dér hafa skemt mig,“ æpti
hann og blá augun loguðu bak
við gleraugun. „Eg vil segia yð-
ur. Dér vera gömul slettireka.“
Jungfrú Marta studdist mátt-
laus upn að liillunum og laoði
aðra höndina á bládropótta
silkivestið. Ungi maðurinn tók
í kragann á félaga sínum.
„Komið bér nú,“ sacði hann.
,,J>að er komið nóg. Hann dró
þann reiða út um dyrnar og út
á gangstéttina og sneri svo inn
aftur.
„Það er rétt að segia vður.
.iungfrú góð,“ sanði hann, „út
úr hveriu öll læssi læti eru. —
Þetta er Blumberger. Hann ger-
ir, uppdrætti að byggingum. Eg
vinn á sömu skrifstofu og
hann.“
„Hann hefir verið að kepp-
ast við i briá mánuði, að gera
up]>drátt af nýju ráðhúsi. Það
cr verðlaunasamkcnni. Hann
lank við bleklinurnar í gær. Þér
skiliið bað, að allir teiknarar
draga línumar fvrst með blv-
anti. Þegar það er búið, ]>á skafa
beir út blvantslínumar með
handfvlli af brauðmolum. Það
cr miklu betra en strokleður.“
„Blumberger hefir kevnt
brauðið hjá vður. .Tæia bá, núna
i dag — auðvitað skiliið Jiér,
jungfrú, að mér er ekki-------
með öðrum orðum, uppdráttur
Blumbergers er alveg handónýt-
ur.“
Jungfrú Marta fór inn í bak-
lierbergið. Hún fór úr bládroy>-
ótta silkivestinu og fór i brúna
ullarkjólinn, sem hún var von
að vera i. Svo helti hún aldina-
k.jarna og bóraxseyðinu út um
gluggann í öskukassaím.
(E. þýddi).
GLEÐILEG JÓL!
og gott og farsœll rujtt ár, með þöklc fyrir
oiðskiftin á hinu líðandi ári.
Þvottahús Iieykjavíkur.

GLEÐILEG JÓL!
jVerslunin Edinborg.
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar
GLEÐI LEGRA .1 Ó L A
óskum við öllum.
NATHAN & OLSEN.
Óska öllum mínum viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA OG NÝÁRS.
fí. F. Magnússon.

ðnl
GLEÐILEG JÓL!
GLEfílLEG JÓ L!
H.f. HAMAli.
æ
GLEfílLEG JÓL!
Timburverslun Árna Jónssonar.
GLEÐILEG JÓL!
Efnalaug Reykjavíkur.
GLEÐILEG JÓL!
Slippfélagið í Reykjavík.
%