Vísir - 24.12.1931, Blaðsíða 6

VlSIR
Verslun Ben. S. Þórarinssonar
óskar öllum sínum viðskiftavinum
GLEÐILEGRA J Ó L A.
^|!i!II!IIlliSi!iiÍllS!II!liiH!!llll!lll!!!lllll!IEIII!IIIIIIIIIIIIIIIIIllllKHIII^
GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við öllum okkar viðskiftavinum.
tíifreiðástöð KRISTINS og GUNNARS.
IEE §§
ÍiiiiiiiiiiniNuiiiiiiiíiiiiiiimHiiiiiiiiimmimiiuiiHiiiHniiiiiiiiniÍÍ
0 /, i: 1) 11. E G K A J Ö L A
óskar öllum sínum viðskiftavinum
Verslun Páls Hallbjörnssonar,
iMugaveg 62.
5©SK»»aKaKKKKSKKK«S3SKMaKa
vigfos gúðbhandsson,
klæðskeri, Austurstræti 10,

óskar viðskiftavinum sínum gleðilegra jóla
og allrar farsældar á komandi ári, með Jiökk
fgrir viðskiftin á líðandi ári.
n
LAUGAVEGS APÓTEK
óskar öllum viðsldflavinum sínum
GLEÐILEGRA JÓLA.
!!!Hn!!l!!l!!!8!l!!!ll!!!!!!Slll!!illll!!i!lii!ifi!k!l!l!iliil!!lilll!l!lllllI!li!IÍP
Sg& , -m
GLEÐ/LEGRA JÓLA
óska eg öllum mínum viðskiftavinum.
«25 Ásg. G. Gunnlaugsson Jc Co.
l3S!IIii!iÍli!i!!lf!!!18lllli!I!IIIlII!ll]Ilfll!Ill!Sl!llliiílS!l!!!ilII!2II!!ll!fil
eftir. Það fór að Iæðast um
haiin nepjan, sem ásækir þá,
sem eimnana eru, alveg eins
og hann ætlaðist til. Þegar
hann var kominn það langt í
hugarflugi sínu, að honum væri
alstaðar ofaukið, stóð hann
upp og gekk heim á leið.
Allir gluggar voru uppljóm-
aðir af jólaljósum, alveg eins
og vera átti.
Stofan hans var dimm og
mannlaUs, — alveg eins og vera
har. — Hann kom liríslunni
fyrir og kvcikti á kertinu.
Siundarkorn sat liahn og
liorfði á það, síðan hraut hann
anga af hríslunni og kveikti í
hónuni, hár hann um stofuna,
svo að ihninn lagði um hana
alla, slökti siðan á kertinu og
sat í myrkri.
í króknum var gamla klukk-
an, scm mældi íímann, við-
stöðuláust. — Tíminn leið, án
hans, — þar sem vóru jólati'é
og þar sem fólkið var að skoða
gjafirnar, sem það hafði feng-
ið. Hann sat i myrkrinu og
horfði á sínar gjafir. Ilaiin sá
þær hest í myrkri, vegna þess,
að þá komu þær jafnliarðan
aftur, eftir því, sem þær vóru
frá honum teknar. —
Það var orðin fösl venja, að
nota aðfangádagskvöldið til
þess, að skoða gjafirnar, sem
hálm hafði lilotið og mist.
Myndirnar komu sjálfkrafa og
altaf í sömu röð.
Fyrst var það, að konan lians
dó. Haun mintist sorgarinnar
og fátæktarinnár. Siðan sá
hann tvö hörn, móðurlaus.
Þeim varð hann að lijálpa.
Hann lagði sina íatækt við
þeiiæra fátækt, og fann, sér til
undrunar, að útkoman var
auður; — hann álli tvö börn.
Um þær, litlu stúlkurnar, liafði
hann lítið vitað áður, annað en
nöfnin þeirra, — þangað til
móðir þeirra dó. Þá eignaðist
hann þær fyrst, erfði þær eftir
hana, og hét því þá, að reyna
að köma þéim i hennar stað.
Það hafði verið venja hans
i málaflutningsstarfinu, að
reyna að skilja andstæðinginn
i hvert sinn; þvi hægara var
við liann að eiga. Þessa reglu
ætlaði liann að nota við hörn-
in, en þau rugluðu hann alveg.
Þær komu til lians brosandi,
Iitlu stúlkurnar, og Iiið enda-
lausa og ótæmandi traust
þeirra, var lionuni ofurefli.
Honum fanst liann vera eins
og illa syndur maður, sem
berst ineð straumnum út á hyl-
dýpi, þar sem liann fær ekki
hjargað sér til lánds. — Það
greij) hann ótti um jþað, að
liann myndi berast burt frá líf-
inu, — lífinu, eins og liann
þekíi það, þeim jarðfasta víg-
velli, þar sem menn herjast
hver við annan, því lífi, sem
hann ætlaði að húa hörnin
undir. En þau reyndust hon-
um sterkari, því að liann naut
hamingju í samvistum við þau.
Þau lcendu lionum miklu meira
en hatm þeim. Skrifstofan varð
að nauðsvnlegu aukaatriði.
Litlu stúlkurnar urðu honum
alt í öllu. Og þó að lionuin
dytti stundum í hug, að sér
myndi hollara, vegna starfs
síns, að gcfa þær meira á vald
ráðskönunnar, varð niðurstað-
an jafnan á einn veg, — altaf
koiii þá eittlivað fyrir, sem
hreýtli þvi áformi og gerði
honum ljúfara lífið með litlu
stúlkunum.
Gamla klukkah í horjainu
mældi tímann viðstöðulaust.
Myndírnar kotnu, hver á fæt-
ur annári. Fallegar, sólhjartar
mýndir af litlu stúlkumun og
smáatvikuin í sainbandi við
þær.
— Dikk, dikk, dikk, sagði
gamla klukkan og lionum fanst
*húu vera þarna glottandi í
horninu og vera að scgja hon-
um æfintýr, sem lnin tryði ekki
sjálf, æfintýr um að tímarnir
líða og tímarnir breytast.
- — Hann hrökk við.
Það var nokkrum dögum fyrir
jól. Önnur lilla slúlkan hans
kom heim úr skólanum með
höfuðverk. Iíún var með hita-
sótt og varð að liggja í rúminu
daginn eftir. Það reyndist að
vera „spanska veikin“.
„Heldurðu að eg komist á
fætur á aðfangadagskvöldið?“
spurði hún.
„Ef það verður ekki hægt,
skal eg koma með jólatrés-
liríslu liingað inn til þín,“ hafði
hann svarað. Þetta var á Þor-
láksmessu og engin líkindi til,
að liún komist á fætur fvrir
jólafagnaðinn.
Á aðfangadaginn lagðist hiii
litla stúlkan líka. Hólm varð
svo miður sín, að hann hafði
gleymt að kauþa hrisluna
handa Grétu litlu. Hann sat
inni hjá henni með jólagjaf-
irnar, en ráðskonan kveikti á
jólatrénu, inni í stofu.
„Hvar er jólatréð mitt?“
spurði Gréta. Ilann fór inn í
stofuna, skar hríslu með log-
andi kerti af jólatrénu, og har
inn til liennar. En þá var hún
sofnuð, og lianii slökti á kert-
inu.
Þegar hún vaknaði aflur, var
hún með óráði. Hjalaði um
skólann, og pabhi liennar
reyndi að svara henni sem
hest; liann var ráðþrota og ör-
vilnaður, en aldrei liafði hon-
um þótti eins vænt um litlu
stúlkuna sína og þá.
„Ilvernig liður þér, góða
mín?“ spurði hann.
„Eg veít það ekki.“ Það var
eins og lnin væri að leita að
úrræði. „Það getur verið, að
hún systir mín liafi hana i
töskunni sinni.“
„Þekkirðu-ínig ekki?“ spurði
Hólm.
Gréta leit á hann einheituis-
lega og svaraði: „Nei.“
Hann vildi ekki skilja þetta.
„Er það víst, að jiú þekkir
mig ekki?“
Ilún leit á liann ókunnug-
lega, en svaraði á sömu leið.
Hólm sneri við blaðinu.
Hann fór með Grétn litlu inn
í óráðsdrauminn og fór með
henni í skólann. Hann og Gréta
vóru þar bæði og þar var eng-
iun, sem þekti Hóhn löginann.
Gréta féll aftur í svefnmók,
lögmaöurinin hvarl', en Iiólm
var kyrÞí skólanum lijá henni
og vissi að nú hafði liann eign-
ast alla tilveru Grétu litlu, hæði
í skólanum og heima.
Þegar liún vaknaði aftur,
liorfði hún á liann langa stund.
Augun ljómuðu af gleði. Það
var eins og liún vissi, liversu
náið og innilegt sambandið var
orðið.
„Pabbi,“ sagði liún loks, og
andlitið var alt eiít hros. „Elsku
pabhi ininn.“ Att var innibund-
ið í þessu eina uiidirstrikaSu
orði.
Hann lcveikti á kertinu á
litlu greininni.
„Ósköp er þetta faliegt,"
sagði hún. Það fanst houum
líka. Hvorugt þeirra mundi eft-
ir stóra jólatrénu í stofunni.
Elsa litla svaf vært og sá ekk-
ert jólatré.
Hann leit öðru livoru til
li^nnar og ef hún vaknaði, þá
hjúfraði hún sig að honum og
vildi liafa liöfuð lians undir
vanga sínum, á meðan hún var
að sofna aftur.
Stúlkurnar litlu voru aleiga
lians, og það vóru engin tak-
mörk á milli Iians og þeirra.
Líf þeirra var eins og þrír læk-
ir, sem renna allir i eina elfi.
Ilann var lijá þeim á víxl,
alla nóttina.
A jóladagsmorgunjnn dó
Elsa litla.
Eun sal liann hjá Grétu. Oft-
ast lá hún lcyr, með lokuð aug-
un og hann þóttist vita, að þess
myndi skamt að biða, að hún
fvlgdi Elsu lillu á leið.
Þegar hún leit upx>, Var liún
ýmisl í skólanum, eða lijá.
l>abba sínum. Þegar liún leit
ujip í síðasta sinnið, var liún
hjá pabba sínum og hros var
í augum hennar og bros um
varir. Eftir því sem af hcnni
dró, smáfölnaði lirosið og
Iiliknaði, eiús Pg dagur, sem
líður að kveldi. Hann þorði
varla að lúta ofan að henni,
til ]>ess að lilusta eftir andar-
drættinum. En svo fanst hon-
um brosið færast vfir andlitið
aftur. það smá-birti yfir þvi,
eins og þegar hirtir af degi, og
loks fanst honum hann sjá sól-
ina, brosið um munninn. Hún
_______________________________Sfc
lá þannig stundarkorn, áður
en hún opnaði augun.
Það vóru augun hennar
Grétu litlu, en þó var eitthvað
annarlegt við þau. Hún rétti
fram höndina, eins og liún
héldi á einhverju:
„Gerðu svo vel, pahhi, —
þelta er handa þér.4Í
„Iivað er það, Gréta min?“
„Það er jólagjöf til þín, frá
mér og Elsu. En þú mátt ekki
taka utan af henni, fyrr en hú-
ið er að kveikja á trénu. En
eg ætla samt að fá þér hana
strax.“
Hann lét eins og hann tæki
við gjöfinni. Húu sofnaði aft-
ur, brosandi. Og nú vaknaði
íiún ekki oftar.
Hólm var orðinn úrvinda af
svefnleysi og sofnaði í stóln-
um hjá rúminu. Þegar liann
vaknaði, var Gréta látin.
Hann var búinn að missa al-
eigu sína.
Veturinn leið, og hann hélt
sjálfur, að hann mundi vera
vitskertur að einliverju léyti.
Ef hann væri það ekki, fanst
honum, að söknuðurinn yfir
barnamissinum mundi liafa
fengið miklu meira á liann, en
raun varð á. Ilann fann að vísu
til saknaðar, en sá söknuður
var hlandinn einhverri gleði-
kend, sem liann skildi ekki.
Loks gerði hann þetla upx> við
sjálfan sig þannig, að sorgar-
kvölin imndi koma síðar, þeg-
ar honum skildist til hlítar, að
börnin væri dáin. Að þau lifðu
i liuga hans ennþá, — það væri
eins og þau hefðu farið í skól-
ann eða skropxiið út að leika
sér.
Þó kendi hann jafnan sárs-
auka, þegar honum datt i liug
jólagjöfin, sem hann mátti ekki
sjá, fyrr en l>úið væri \ að
kveikja á trénu. Ilver var Iiúu,
og hvað var það, sem Greta
liafði verið að hugsa um, þeg-
ar hún rétti hónum liana? -—
Hann var að vella þessu fyrir
sér allan veturinn.
Og það var vorið, sem svar-
aði honuni.
Hann stóð í garðshliðinu
sínu, sólbjartan vormorgun, og
var að dásl að geisladýrðinni
og litmergðinni i vor-gróðrin-
um. Hann var þá, óiafvitandi,
að taka utan af jólagjöfinni.
Hún var vorið sjálft, vorið
eilífa, sem aldrei þverr.
í þessu litskrauti og þessari
geisladýrð höfðu þær Gréta og
Elsa litla séð heiminn. Þannig
liafði liann séð heiminn sjálf-
ur, fyrir löngu. Hann hafði mist
liæfileikann til þess, um sinn,
en nú haíði hann erft Iiann
aftur, eftir litlu slúlkurnar. —
Þetta var jólagjöfin þeirra,
sem hann gerði sér far um að
geyma vel, þvi að liann vissi,
að svo lengi sem hann ætti
liana í fórum sínum, væri liann
þeiiii nálægur. Það var þess-
vegna, sem hann syrgði þær
sársaukalaust.
Gamla klukkan mældi tím-
ann. Hann stóð upp og lcveikti
á kertinu á hríslunni, — og
honum fanst hún falleg.
Þegar kertið var nærri út-
brunnið, kveikti hann á raf-
ljósinu. Ilonum varð litið á
skrifborðið, sem var alþakið
skjölum. Ilann ypti öxlum og
hrosti.
Stytt þýðing eftir Th. Á.
(\
1