Vísir - 24.12.1931, Side 5

V 1 s 1 R
#
Jólagjöfin.
Saga eftir Anker Larsen.
Auðvitað rigndi, — ekki mik-
ið, en nægilega til þess, að gera
daginn gráan og ömurlegan,
fötin vot og fæturna foruga.
Hóþur af fólki stóð i götusvað-
inu og bcið eftir sporvagninum.
Sporvagninn var fullur og Bek-
ker stórkaupmaður hröklaðist
ofan af afturpallinum og stcig
á tærnar á manni, sem fyrir
neðan var.
„Hver------eg hið afsökun-
ar, — nei, ert það þú! — fvrir-
gefðu".
Það var gamall skólahróðir
hans, Klein lögmaður.
Þeir stóðu nú í forinni og
biðu eftir næsta vagni.
Bekker varð litið á pinkla
kunningja sins, í rennvotum
umhúðapappir, og rendi svo
augunum yfir böglana, sem
hann var með sjálfur.
„Áburðarklárar“, segði hann.
„Ekkert við þvi að gera,“
svaraði ívlein.
Bekker gretti sig.
„Nei, það er einmitt það, —-
Jþvi að nú koma blessuð jólin!“
Hann lyfti upp böglunum: —•
„Þetta er handa krökkunum.
í kveld er þetta þeim til gam-
ans, á morgun slást þau um
það, og pabbinn, sá glaði gjaf-
ari, verður að rass-skelia þau
á vixl, svo að friður náist. O-
jæja, Svona er lífið — um jól-
in. ----Nei, sæll og blessað-
ur og gleðileg jól, — þú þarft
ekki að kvarta undan klyfjun-
um.“
Það var Hólm lögmaður, sem
fram hjá gekk og hcilsaði
þeim. Það var þriðji skólabróð-
irinn.
Hóim brosti góðlátlega: „Eg
er nú að sækja klyfjarnar mín-
ar,“ sagði hann.
Hann hélt áfram leiðar sinn-
ar. Kiein horfði á eftir lionum.
„Það er eins og hann sé alt-
af jafn unglegur!“
Bckker deplaði augunum.
Hann ætlaðist til að Klein
skildi, að hann vissi galdur-
inn, en vildi ekkert segja.
Klein hélt áfram að horfa á
eftir Hólm, og sagði eins og
við sjálfan sig:
,JEinkennilegt er það, — með
hverju árinu sem liður, verð-
um við eldri, en það er eins og
hann yngist að sama skapi.
Bekker fleygði frá sér upp-
tuggnum vindilstubb og svar-
aði út í liött, því að það var
alt annað, sem hann langaði
til að segja, — en hann vildi
ekkert segja. Hann var þrevtu-
legur og óánægjulegur á svip-
ínn, — það var eins og honum
væri meira en litið kalt.
„Hann er einhleypur maður,
skal eg segja þér. Hann er
ekkjumaður. Það er galdur-
mn.
Kléin leit á hann forviða. —
„Hann var þó víst hamingju-
samur í hjónabandinu, — sagt
var svo.“
Bckker starði inn i grábrúna
þokuna og hrevtti úr sér önug-
lega:
„Það erum við allir. Ert þú
það ekki Iíka, — ef eg má
spyrj a ?“
Klein flýtti sér að kinka kolli.
Bekker kinkaði kolli líka:
„Auðvitað. Eg er það líka.
Auðvitað, en við yngjumst ekki
af þvi. Sania borðstofan, sama
s\refnherbergið, sama skrafið
. um sömu hlutina, sömu ávil-
urnar út af sömu óknyttum
sÖmu krakkanna. Við verðitm
gamlir af þessu. Þó að þú haf-
ir ekki veitt þvi athygli, þá
gerði eg það, að Hólm var ná-
kvæmlega eins öldurmannleg-
ur, og úrillur við lífið, eins og
við hinir, á meðan konan hans
lifði og börnin.“
Klein þiðnaði.
„Þú segir satt, gamli kunn-
ingi, — en hvernig í ósköpun-
um----------“.
Bekker tók hann undir hönd.
„Við skulum fara inn á Bó-
dega, — þessi sporvagn kem-
ur aldrci, hvort sem er, og það
er ennþá siundarkom þangað
til við verðum að sctjast að
jólagrautnum.“
Þeir settust inn á Bódega
og liéldir áfram talinu um
Hólm.
— „Já, það er satt,“ mælti
Klein, „Hólm kve græða á tá
og fingri, núna, þessi síðustu
ár.“
Bekker deplaði augunum i
annað sinn, eins og sá, sem
veit, en vill ekkert segja.
„Og hvernig heldurðu að
standi á því?“
Klein vpli öxlum:
„Hann er liðlegursagði
liann. „Æskumenn og full-
aldra menn og gamiar konur
koma til hans, og hann hefir
lag á því, að skilja þau öll,
þannig, að þau finna sjálf, að
liann skilur þau. Og hann nýt-
ur irausts, eg á við traust al-
mennings. Og það er mikils
virði á þessum dögum, þegar
vafi getur leikið á því, livort
stéttin yfirleitt, stétt málflutn-
ingsmannanna — — — en
sleppum þvi, en sannleikurinn
er sá, að fólkið streymir til
hans nú orðið, — en það var
þó svo áður fyrri, að hann var
rétt meðalmaður, eins og við
liinir.“
Bekker skimaði í kringum
sig, — og það fór að drevtla
úr þagmælskukimunni:
„Eg liefi sjálfur séð lindina.“
„Lindina?“
„Æskulindina, — ef svo
mætti að orði komast, lindina,
sem hefir vngt liann upp, jafn-
liarðan sem við höfum elst.
Það er kornung stúlka. Alveg'
dásamleg. Það er ekki nóg að
segja, að hún sé fríð, — hún
er aðdáanleg.“
Klein laut fram yfir borðið:
„Heldur hann þó ekki —?“
Bekker kinkaði kolli. Að
stundarkorni liðnu mælti hann,
eins og hann væri annars hug-
ar:
„Sjáðu til, — þessháttar ger-
um við ekki, giftu mennirnir.
En þegar konan er dauð. Ann-
ars þarft þú ekki að gera ann-
að, en að líta á Hólm, — gaml-
an lögmann, sem er ásýndum
eins og nýbakaður kandidat.
Skál, — nei, líttu nú á. Ilér
gefur á að lita.“
Úti á götunni *var Hólm að
fara fram hjá, hlaðinn jóla-
bögglum. Með honum var ung
stúlka, 18 eða 19 ára. Þau voru
að tala saman í ákafa, bros-
andi bæði, og voru líkust því
að vera nýtrúlofuð.
„Þetta er andstyggilegt ?“
sagði Klein.
Bekker glápti á liann: „Hvað
segirðu, — sástu hana ekki?“
„Eg lield eg hafi séð hana.
Hún gæti verið dóttir hans.
Þetta er fyrirlitlegt.“
Bekker ypti öxlum. Augun
döpruðust. Honum fanst hann
ekki njóta þess skilnings, sem
hann hafði vænst hjá kunn-
ingja sínum. „Jæja, -— maður
verður líklega að fara að halda
heim fi ólætin,“ varð honum
að orði. -—
Þegar Hólm lögmaður og
unga stúlkan námu staðar fyrir
utan dyrnar á íbúðinni hans,
rétti hann henni bögglana.
„Gleðileg jól, Karen,“ sagði
hann. „Berðu henni mömmu
þinni kveðju mína.“
„Þér eruð altaf svo góður við
okkur," — stundi Karen upp.
— „Við getum aldrei fulllaun-
að yður það.“
„Eg er að reyna að vera góð-
ur við ykkur þetta eina kvöld,
Ivaren mín, — jólakvöldið, en
þið eruð góðar við mig, móðir
þín og þú, — allan ársins hring,
á hverjum einasta degi. Ilvern-
ig hehlur þú, að yrði umhorfs
inni lijá mér, ef þið hélduð þar
ekki öllu i röð og reglu, og
öllu lireinu.
„Það þyrfti ekki okkur til
þess,“ sagði Karen.
Ilólm leit á hana, en það var
eins og hann sæi hana i fjarska
og það var eins og bros léki
i augunum, sem störðu á hana,
en sáu hana ekki í svipinn.
„Viljið þér nú ekki koma
upp til okkar í kvöld?“ sagði
hún. Mamma hennar liafði vilj-
að stinga upp á því, en henni
hafði sjálfri fundist það ó-
mögulegt í alla staði, að bjóða
lögmanninum upp á kvisther-
bex-gið þein-a. En nú hafði
þetta slæðst út úr henni, óvilj-
andi.
„Eg ætla að koma á morgun,
Ivaren mín litla,“ sagði Hólm,
„exx í kvöld get eg það ekki.“
„Hún mamma Iiélt, að yður
myndi finnast þér vera svo ein-
mana á aðfangadagskvöldið,“
sagði Karen í öngum sínum.
„Það er öðru nær, Karen
mín.“
„Jæja-þá. Eg óska yður gleði-
legra jóla,“ svo hljóp hún upp
stigana.
Hólm stóð kyrr og horfði á
eftir lxenni.
„Karen,“ kallaði hann til
liennar, hálf-vandræðalega.
Ilún nam staðar í stiganum.
„Eg ætla að vona, að þú
munir eftir hrislunni,“ sagði
liann, með brosi, sem hvergi
átti heima.
„Hríslunni?“
„Grenihrislunni."
Það glaðnaði yfir henni, en
hún horfði á hann með undr-
unarsvip. „Eg skal koma xxieð
hana að vörmu spori.“
„Og kertið“ — bætti hann
við.
Hann heyrði hana hlaupa
upp stigana. Skyldu þær nú
halda, að hann væri ekki með
öllum mjalla.
En það varð að vera hrisla
og kerti af jólatré, sem búið var
að skreyta. Alt varð að vera
eðlilegt. Annars var ímyndun-
in ómöguleg. — Og ef til þess
var nauðsynlegt að vera barns-
legur, þá var auðvitað, að lxann
varð að hafa hugrekki til þess,
að haga sér eins og barn. Og
sannarlega fanst lionum hann
liafa hagað sér núna eins og
barnslegur drengur.
Og það var á honum að sjá,
þegar Karen kom með grein-
ina og kertið. Hann var hvort-
tveggja i senn, eins og sneypt-
5ru
GLEÐILEGRA JÓLA
og gott og farsælt nýtt ár óska eg öllum mínum
góðu mðskiftavinum, nær og fjær.
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50.
mmmá
X
GLEÐILEG JÓL!
Verslun Símonar Jónssonar,
ÍMugaveg 33.
ur og kátur drengur, og hún
fór að skellihlæja.
„Eg veit ósköp vel, að þetta
er kátlegt uppátæki," sagði
Hólm, „en nxér var umhugað
xun, að fá hrisluna og kertið.“
„Eg er ekki að hlæja að þvi,“
sagði Ivaren. „En eg fór að
hlæja að þvi, að xnér sýnist þér
vera núna svo líkur dreng, góð-
um, litlum og fátækum dreng.
Þér mcgið ekki reiðast mér fyr-
ir þessa vitleysu.“
„Nei, því fer fjariá. Það er
engin vansæmd í því, að vex’a
góður, lítill drengur, og einu
sinni var eg lika fátækur sxná-
drengur-------“ hann hætti tal-
inu og rétti úr sér.
Hún rétti honxmx hrisluna.
Henxii fanst i svipinn, sem
„drengurinn“ yrði að ungum
manni, sem hxin væri að rétta
blóm. Þetta var augnabliks
liugarinynd. A næsta augna-
bliki var blómið orðið að greni-
grein og ungi xnaðurinn var —
Hólm.
Hólm fór inn til sin með
grenihrisluna og kertið. Hon-
um varð litið á klukkuna. Það
var komið að matmálstima, og
lxann fór út á veitingahús. Þar
var gestalaust og ljósalítið.
Hólm fékk þó gæsasteikina og
sat lengi vfir kaffibollanum á