Vísir - 24.12.1931, Blaðsíða 16

VlSIR
Óskum öllum okkar mðskiftamönnum
GLEÐI LEGRA J Ó L A.
Hf. Efnagerð Reykjavíkur.
GLEÐILEG JÓL!
Húsgagnaverslun Erlings Jónssonar,
Bankastræti l-'t.

GLEÐILEG JÓL!
Vélaverslunin Fossberg G. J.
HlÍllEllIinBlllI81llll!il88IBIIIIIIKi(IilKI!III3IlIlllIIIEflÍiailUUIIIIISlHimiilli
æ
83
83
m
æ
m
æ ,
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Vegamót,
Selt jarnarnesi.
GLEÐILEG JÓL!
æ
æ
Sig. I>. Skjatdberg,
Laugaveg 58.
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Vísir.
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
íiisiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiifimiiifliiiiiuiiiiiinnmmi
GLEÐILE G JÓL!
Verslunin Katla.
iíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiifiiiBiimiiiiiiiiiiiiEiimiiiiiiiimiiiiiiiri!
ekki svarað eins og liann gerði,
nema fyrir þau áhrif, sem gest-
urinn hafði á liann.
„Þakka yður fyrir, lierra
ininn. Gerið svo vel að setjast
þarna.“
Um leið og hann sagði þetta,
stóð hann upp og flutti hæg-
indastól að borðinu hinum meg-
in.
Gamli maðurinn settist niður.
„Þetta eru vistleg húsakynni,
sem þér hafið liérna, hr. Bangs“.
„Já. Mér ]>ykir gott að hafa
þægileg herbergi.“
„Auðvitað,“ sagði gamli mað-
urinn.
„Vilji þér ekki fara úr yfir-
höfninni?“ spurði hr. Bixhy, en
iðraðist þegar eftir að hafa sagt
það.
„ó-nei„ eg stend ekki við
nema augnablik.“
Nú varð þögn andartak. Kola-
stykki á arninum hrundi niður
og fór í mola. Gaslogi í ljósa-
hjálminum blossaði upp, það
snarkaði í lionum og þvi næst
sloknaði hánn. Hr. Bixby braut
heilann um, hvað manninum
mundi vera á höndum og hvers
vegna hann kvæði ekki upp úr
með það, fyrst liann ætlaði ekki
að standa við nema augnablik.”
„Það er mjög óþægilegt vcð-
ur i kveld,‘ sagði maðurinn með
viðhafnarlega ennistoppinn, eft-
ir nokkura íhugun.
„Snjóar?“ spurði hr. Bixby.
„Já — það er slydda.“
„Það cr óþægilegt, að þurfa
að fara langa leið i svona veðri“,
sagði Bixby. Honum hug-
kvæmdist ekki neitt betra.
„Alls ekki,“ svaraði gamli
maðurinn húsbóndalegur.
Bixby þagði aftur.
Gamli maðurinn studdi oln-
bogunum fram á borðið og hóf
aftur máls.
„Yður þykir gott að eiga náð-
uga daga, hr. Bangs.“
„Eg rcyni það,“ svaraði Bix-
bv.
,.Tá.“
„Þetta er líklega einhver af
ættingjum Bangs og liingað
kominn til ])ess að veita hon-
um átölur fvrir lífemi hans.
Hvers vegna kemur hann ekki
strax með heilræðin?“ hugsaði
Bixby. Nú dró gesturinn glófa
af hægri hendi og rendi hönd-
inni í gegnum hár sitt. Og nú
hóf hann máls á ný, svo sém
hann vildi komast að efninu:
„Þó að eg sé ekki vel kunn-
ugur yður sjálfum, hr. Bangs,
hefir mér verið mjög umhugað
um f jölskvldu yðar. Hr. Bangs,
eg ])ekki föður j’iðar.”
„Er það satt? Eg heyrði hann
aldrei tala —“
„Nei, það er vafalaust rétt.
Það var í æfilokin. Eg var nær-
staddur, og veitti honum nokk-
ura aðstoð, er hann dó skyndi-
lega úr slagi. Hann var ekki
slikl karlmenni, sem hann afi
yðar.“
„Yar hann það ekki?“ sagði
hr. Bixby og varð hugsi. Hann
var að hugsa um það, liversu
gamall maður afi hr. Bangs
hefði orðið.
„Nei,“ mælti gamli maður-
inn enn fremur. „En eg hafði
jafnvel ekki eins mikið álit á
dómgreind hans, eins og á dóm-
greind langafa yðar.“
„Þetta er í sannleika vinur —
vinur fjölskyldunnar. Hvers
vegna er lir. Bangs farinn í
burtu ?“ hugsaði Bixby, og hann
laut höfði lítið eitt og hallaði
sér fram hjá ljósinu og gægð-
ist undir lampahlífina, til þess
að sjá framan í gest sinn. En
hann sá að eins glamoann i
gleraugum hans, og kiptist aft-
ur á bak i snatri, því hann ótt-
aðist, að maðurinn sæi livernig
hann væri í vitliti.
„Eg liefi heyrt sagt, að yður
þætti gaman að söng, hr.
Bangs,“ var sagt hinum megin
við borðið. „Edgið þér nokkura
uppáhalds-söhgva ?“
Hr. Bixby skildi þetta ekki.
Spumingin var lionum ráðgáta.
Alti hann (í gerfi Bangs) á
hættu að missa álit {æssa skyld-
mennis, ef hann kannaðist við
þetta, sem um var spurt? Eða
ætiaði komumaður að syngja?
Honum fanst, hvað sem þessu
liði, rétt að vera hreinskilinn,
og hann svaraði:
„Ó-já. — Eg hefi yndi af söng.
Sum af skosku þjóðsögukvæð-
unum eru mér mjög að skapi.
T. d. ,Land o’ tlie Leal‘.“
„Já, það er fallegt lag og ljóð.
Mjög fallegt. Það er hverjum
manni til sóma, að geðjasí að
því.“
Gamli maðurinn var æslur.
Hr. Bixby hrósaði happi yfir
þvi, að liafa getað veitt Bangs
þessa hjálp, en hugur hans
beindist hrátt i aðrar áttir, er
gamli maðurinn sagði.
„Eg hefi samt tckið svo eftir,
að þér hefðuð fremur smekk
fvrir drykkjusÖngvum. Eg
mundi liafa búist við að þér til-
greinduð ,Vínið gullna gleður
mig‘.“
Það var eitthvað það í mál-
rómi mannsins, sem var þcss
valdandi, að hrollur fór um
Bixby. Honum kom i hug, að
þessi maður væri fjandmaður
Bangs — að hann væri hættu-
legur maður. Honum brá mjög
við þennagrun ogtitrandi gægð-
ist hann aftur undir lampahlíf-
ina. Iírukkan í miðju enninu
var nú eins og djúp skora. Ljós-
ið leiftraði enn skærara úr gler-
augunum.
„Hr. Bangs, eg ætlaði að
heimsækja andbýling yðar i
kveld, hann hr. Bixby. Eg barði
á dyr, en hann var farinn á
brott.“
„Já,“ sagði Bixby dálitið
vandræðalega. Hann óskaði
þess, að Bangs hcfði verið kyr
heima óg ákvað, að binda enda
á þessar viðræður, cins fljótt
og auðið væri.
„Já, mér þykir fyrir þvi. Eg
hafði beina skipun um að finna
hann. Eg er mikill vinur hans.“
„Þekkir hann yður?“
„Ó-nei. Iíann man ekki eftir
því, að við höfum hitst. Eg er
gamall vinur fjölskyldunnar.
Hann þjáist af hjartasjúkdómi
og liefir átt von á mér.“
„Nú, þér eruð ef til vill
læknir?“
„Já, lierra minn. Eg stundaði
föður hans í banalegunni “
IJr. Bixby fékk mikinn hjart-
slátt. Hugur hans varð að sama
skapi vakandi, og þó að hann
hefði enga reynslu við að styðj-
ast, þótti honum erindi manns-
ins við Bangs grunsamlegt. Það
lá við, að hann einsetti sér að
ganga úr skugga um það sjálf-
ur, — en hann átti cftir að lesa
bréfin. Hann var þess albúinn,
að gera hvað sem gamli mað-
urinn óskaði, þegar því væri
lokið. Hann rifjaði upp fyrir
sér það, sem gamli maðurinn
liafði síðasl látið um mæll og
sagði að lokum rólega:
„Og móður hans?“
„Já, líka ííana móður hans.“
Rödd gamla mannsins varð
mjög góðlátleg.
„Ilann er í. sannleika vinur
fjölskyldu minnar,‘ hugsaði hr.
Bixhy. Og liann hrökk við, þvi
hann var hræddur u.n að liafa
talað þessi orð hátt.
Honum varð htið á htéfa-
böggulinn. Hann varð að leso
bréfin. Hann, varð að slita sam-
talinu. — Læknirinn gamti hlýt-
úr að hafa veiít því eftirtekt, að
Bixby vöknaði um augu, er
hann fór höndunum mjúklega
um hréfin sín, tók þau gæti-
lega, eitt og eitt í einu, því að
hann var blíður í máli og íal-
aði lágt, er hann hóf máls á ný:
„Eg stundaði líka góða vin-
stúíku hans einu sinni. Það hlýt-
>r að hafa verið fyrir tiu árum,
Hún hét Margrét. Eg held, að
hún liafi elskað hann, því að eg
man — já — það var á að-
fangadagskveld jóla, hún sagði,
— og það voru siðustu orðin,
sem hún talaði: „Er hann Harry
(= Iienry) ekki kominn?“
Hr. Bixby þoldi ekki meira,
Hann reyndi að kæfa ekkann
niður. Hann þreif um eikarbrik-
ur stólsins og kreisti þær, svo
að hnúarnir hvítnuðu. Það var
eingötlgu hugsunin um bréfin,
sem gaf honum mátt til þess
að segja:
„Mér þykir fyrir þessu, herra
minn. En ])ér villist á mér og
öðrum manni. Eg verð að biðja:
yður um að fara, Þér megið
koma afíur. Eg verð hér kyr,
en það er dálitið sem eg ])arf að
gera í kveld. Eg hefi eytl tölu-
verðu af tirna mínum, yðar'
vegna. Það er þegar orðið fram-
orðið.“
„Yður skjátlast, lir. Bangs,
En eg verð að fara núna. Eg
sagði yður, að eg ætlaði að eins
að standa við augnablik. Eg
hefi haldið loforð mitt. Það get-
ið þér séð á klukkunni vðar.“
Aður en héndur hans félli
magnþrota niður — áður en
varir hans opnuðust, þó að það
væri ekki til að íala —■ já, rétt
áður en hann fékk þenna sára
verk í hjartastað — leit hr. Bix-
bv á klukkima og sá, að hinir
svörtu visar bentu enn á sjö
klukkustundir og tuttugu og
níu mínútur, Dingullinn stóð
hreyfingarlaus í lausu lofti á
miðri Ieið upp á við.
Gamli maðurinn reis á fæf-
ur, gekk í kringum borðið og
brosti sjálfur, er hann sá hið
sæla bros á vörum hins látna.
Fyrir augnabilki hafði mátt líta
djúpar sorgarrúnir á andh’ti
hans.
„Mér féll þungt að blekkja
hann, en hann er mér þakklát-
ur núna,“ sagði hinn gráhærðí
gamli maður með hrukkótta
andlitið. „Og hér eru bréfin.
sem hann þarf nú ekki á áð
halda.“
Þurfti öldungurinn engu öðrfj
að sinna? Hann tók eitt af bréf-
unum og opnaði það. Gullinn
lokkur féll á gólfið, án þess að
því yrði veitt eftirtekt. Hann las
í hljóði og eftir stundarkorn
hátt:
„Eg vona að þú komir að
heimsækja mig á aðfangadags-
kveld jóla, því að eg er ekki
vel frisk. Eg þrái þig heitara
en eg fái með orðum lýst. Þú
hlýtur lika áð vera þreyttur af
stríði þínu og striti í stórborg-
inni. Þú hlýlur að þarfnast
hvíldag. Elsku Harry, komdu og
hughreystu mig, sem elska þig,
því það veisfu að eg geri.
Margrét.“
Klukkurnar i Þrenningar
kirkjunni tóku að hringja.
„Hann var jæeyttur og þarfn-
aðist hvíldar, sagði Dauðinn.
(G. þvddi).
0
p