Vísir - 24.12.1931, Blaðsíða 14

V l S I H
hcndingskasti inn í stofuna. Hann
hélt á dagblaöinu. „HeyriSu pabbi.
Eg býst viS aö þú vitir, aö flokkn-
um þínum vegnar betur. Þú vinn-
ur líklega ve'SmáliS.“
„Þakka þér fyrir, drengur minn.
Þaö vissi eg, þegar eg veðjaði. —
Nellie,“ hánn talaöi ögn lægra. —
„Hann kom að finna mig, inn-
heimtumaðurinn frá Zarek, —
hann var meö þennan reikning,
sem sendur var um daginn."
„En, góöi minn, eg borgaði
reikninginn í síöastliönum mán-
uöi.“
„Það er eg viss um, góöa.“ (Hún
sá þaö glögt, aö hann var alls ekki
viss um þaö). „En eg haföi engar
sannanir fyrir þvi. Enga kvittun.
Maöurinn kemur aftur á mánudag-
inn.“
„Eg skal fá þér kvittunina. Eg
hcfi hana.“
„Mér þætti vænt um, ef þú vild-
ir ná í hana núna, á meðan viö
munum eftir þvi.“
„Eg skal gera þaö, Roger. En
fyrst ætla eg að segja þér frá dá-
litlu —“
„Væri ekki betra aö þú sæktir
kvittunina fyrst, góöa.“
„Eg má til aö segja þér, Roger,
aö hún Emilía móöursystir mín —“
Hátalarinn gall viö og Jack
æpti: „Húrra, pabbi! Nú fcoma
fregnirnar frá kappleiknum."
„Ef þér er þaö ekki á móti skapi,
Nellie, þá vildi eg biöja þig aö
sækja kvittunina núna strax. Okk-
ur hættir svo viö aö gleyma þvi,
sem gera þarf.“ Ilún vissi vel við
hvaða tækifæri hann átti, hún hik- j
aði. Nú-jæja, þaö var engin j
ástæða til þess aö draga að sækja j
kvittunina. Hún gat sagt honum
fréttirnar, þegar hún kæmi aftur.
Hún stóö því á fætur án frekari
niótmæla og lagöi leiö sína upp á
Joft í litlu dagstofuna sína og sett-
ist þar við skrifborðið. „Bráðum
ræð eg mér einkaritara,“ hugsaöi
hún; „Þá þarf Roger ekki að hafa
neinar áhyggjur af smámunum,
mín vegna.“ En í rauninni átti hún
við þaö, að þá þyrfti hún ekki að
ga'ta þess sjálf, að kröfum Rogers
um reglusemi í viðskiftum væri i
framfylgt.
Þaö dróst lengur cn hún hafði I
búist við, að hún fyndi kvittunina.
Hún var oröin dauðhrædd, hélt að
hún heföi ef til vill týnt henni, eða
að þaö væri misminni, aö hún
heföi nokkurn tíma borgað reikn-
inginn. En hún fann þó kvittun-
ina að lokum og kom aftur niður
í stofuna.
Kappleilcurinn var í fullum
gangi. Þegar hún kom inn í stof-
una, sagði hávær rödd, sem hún
kannaöist viö: — „Yalc leikur sér
nú meö knöttinn —.“ Feðgarnir
„sátu báöir og störöu á hátalarann,
eins og liann væri skurðgoð, sem
heimtaði, að þeir tignuðu sig. Hún
nálgaöist bónda sinn og var aö því
konu’n, að taka til máls. En hún
sá þá, aö hann hnyklaði brýnnar
og var auðsjáanlega hræddur um
aö hann yröi íyrir ónæöi. Ilenni
skildist þá, aö betra mundi að
fresta tilkynningunni, þar til æs- i
íngin yfir leiknum minkaði.
A meðan hún stóð kyr opnuðust \
dyrnar hægt og dóttir hennar
gægöist inn. Hún var fríð stúlka,
með glóbjart hár og fallegan lit-
arhátt, sem naut sín sérlega vel j
við brúnan hattinn og dökkleitan
skinnkraga. Augu hennar ljóm- j
uðu eins og stjörnur. Hún benti
tnóður sinni.
„Ó, mamma. Þaö kom nokkuð
íyrir, sem mér þótti svo skemti- |
legt. — Eg vil ekki láta þá
heyra það.“ Og stúlkan bandaði
höfði í áttina til föður síns og
bróöur.
. „Þú þarft .ekki að hafa neinar
áhyggjur af því, að þeir heyri
það,“ sagði móöir hennar.
Kitty kom inn í stofuna og dró
móður sína með sér að legubekk,
setn var fjarst hátalaranum.
„Manstu eftir því, mamma, að
eg var einu sinni að segja þér frá
manni, sem ætlaði að reyria að
koma sér í kynni við mig, seinast
þegar eg kom frá Boston, í sum-
ar sem leið.“
„Já, eg man það. Eg varð
áhyggjufull yfir því.“
„En eg sagði þér það ckki,
maininá, aö hann var óvenjulega
fallegur maöur.“
„Jú, ljósið mitt, þaö gerðir þú.“
„Jæja. En eg sagöi þér ekki, að
mér féll hann vel í geð, og eg gat
ekki varist því, aö hugsa um hann
— og að eg óskaði þess oft, að eg
hefði ekki verið svona vel upp alin
stúlka — þá heföi eg ekki látið
aftra mér frá því að tala við hann,
þegar hann reyndi aö komast í
kunningsskap við mig.“ —
Hún haföi sagt móöur sinni 1
þetta og margt fleira. En Mrs.
Chester vissi hvenær sér bæri aö
þegja. Hún hefði getaö gripið
fram i fyrir dóttur sinni, til
þess aö segja frá því, sem henni
lá á lijarta — en í þetta sinn horfði
öðruvísi við. Dóttur hennar var
: auðsjáanlega svo mikið í hug, aö
hún gat ekki fengið af sér aö
i l:ag'g'a niður í henni eða „stinga
f upp i hana“, eins og gert hafði
verið við hana sjálfa. Hún vildi
lofa henni að tala út á meðan hún
! hafði mesta þörf fyrir þaö.
„Geturöu hugsað þér, hvernig
mér varð innanbrjósts, mamma —
þegar eg kom til hennar Olgu — í
hádegisverðinn — þá er hann þar
— og svona dæmalaust fallegur.
Eg þekti hann samstundis og eld-
roðnaÖi — þú veist hvað það ber
altaf mikið á því, ef eg roðna —
það er víst af því, að cg er svona
ljós á hörund. — Allir viðstaddir
tóku eftir því, og hann auðvitað
líka. — Hann vissi bara ekki
hvernig hann átti að skilja það.“
Þetta varð löng saga, sem sagði
frá því, aö ungi maðurinn hefði
ckkcrt haft í höndum, til þess að
komast að því, hver hiin væri.
Ekkert nema upphafsstafina á
feröatöskunni hennar og gisti-
húsamiöana, sem límdir voru á
töskuna. En hann átti vin, sem
var á leið til Evrópu, og ætlaði aö
gista á þessum sömu gistihúsum.
Hann tók því það loforð af vini
sínum, að hann skildi leita i gesta-
bókum gistihúsanna að stúlku-
naftii, sem hefði sömu upphafs-
stafi, og síðan átti hann að síma
nafnið til vinar síns heima. Og nú
var svo komið, aö hún haföi boöið
honum heim á sunnudaginn, ef
inamma vildi samþykkja þaö. Hún
ætlaði að síma til hans — hann
væri heima hjá Olgu.
Það leið andartak eöa augnablik,
cftir að Kitty hafði lokið sögu
sinni, og Mrs. Chester heföi þá
getað hafið máls á því, sem hún
þurfti aö segja. Þá kallaði Jack
úr hinurn endanum á stofunni.
„Óttalegt flón ertu Kitty, aö
hlusta ekki á hvernig leikurinri
gengur. Veistu ekki að hann Harri-
son leikur í staöinn fyrir hann
Dickman?“
Harrison var vinur Kitty. Hún
spratt upjx „Nei — leikur hann
Pési? Eg hélt að hann væri ekki
orðinn góður í hnénu —“. Hún
flaug yfir endilanga stofuna. Móð-
ir hennar sat eftir á legubekknum.
Mrs. Ghester sat kyr stundar-
korn. Því næst stóð hún upp og
gekk til dyra. Kitty ein tók eftir
henni. „Ætlaröu ekki að koma og
hlusta, mamma?“
GLEÐILEG JÓL!
Kolauerslun
Guóna og Einars.
«GKÍ)GttfóKX>0(XXXKX>GOQOOOOOi>
GLEÐILEG JÓL! |
o
Vershmin Snót, p
Vesturgölu 17.
yÓOOOOtlOOOOQOOOOOOOOOCOOOl?
y
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Ægir,
Öldugötu 29. |
>COOOOCOOOOOOOOOOOOOO(KKXM
GLEÐILEC, JÓL!
VÖRUHÚSIÐ. f£ 1
I
g
ÍOOOOOOCSOOOOOOOOOOÍXXÍÍXÍÍKH
KXKKJO00O00CKKKKX9000C0000'
5 o
GLEÐILEG JÓL!
Thcóclór N. Sigurgeirsson.
mOQOOOOOOQCQOOQOOOCXXX>QQq
■ -- --- -- - -- .1-- ■ -
Stjarnan mín.
(Brot).
Stjarna skær frá himni liáum
horfir þögul til mín inn.
Unaðsblitt hún á mig lítur,
allan fjötrar huga minn,
þar sem hún í húmi nætur
heldur sinni vissu braut,
brosir hýrt og lætur leiftra
Ijósið sitt um foldarskaut.
Man cg fgrir förnum árum,
fagra, bjarta stjarnan mín,
sál mín ung við söng og glcði
saklaus starði npp til þín.
Æskan þá mér vakti’ á vöngum.
vonin gaf rnér ótal þrár.
Ástin kvcikti Ijósin Ijúfu.
Lifs var himin dniarblár.
En þær Ijúfu yndisstundir
urðu mér að hverfa skjótt.
Það er sárt, ef be.ztu blómin
blikna ftest á einni nótt.
— Þegar björtust sýndist sólin,
sorta dró á himin rninn.
Sorgin beið á bak við tjöldin
batt mig hljóð í faðminn 'sinn.
■ Þcim eg hef i faðmi fundið
fcgurð ttfs og gildi hæst.
Hún mig bar á höndum sínum
hirninvegu drottni næst.
—- IJfsins hef eg leiðir fetað,
löngum kannað frost og yl,
lært að sakna, líða, unna
Uðendum, og fundið til.
Ein eg he.fi hljótt og lengi
harmað f jarran sólaryl.
— Vonin, sem var demant’ dýrri.
dó urn leið og hún varð til.
Þögnin helg og höfug tárin
hana lögðn’ í grafreit sinn.
En á bliðurn bænarörtnum
barst mín þrá í himin inn.
„Eftir svolitla stund. Eg þarf að
sima dálítið íyrst.“
,Æ —• mamma — það er víst
ekkert áríðandi. Þú veröur af —“.
Bödd stúlkunnar dó út. Hún hafði
hugann allan við kappleikinn.
Móðir hennar ansaði engu. Var
það áríðandi. Hún vissi það ekki
almennilega. Ilenni hafði virst það
áríðandi í fyrstu. Hún fór upp á
ioft í litlu stofuna sína og lokaði á
eftir sér. Hún settist við skrif-
boröið, tók heyrnartólið og bað
um ritsímann.
„Eg þarf að biðja yöur fyrir
skeyti“, sagði hún og nefndi síma-
númcr sitt.
„Og hvert er nafn viötakanda ?*“
„Roger Chester".
Símastúlkurnar voru góðar viö-
skiftis. Dásamlegar! — Þær hlust-
uðu á það, sem hún var að segja.
Það þurfti ekki að lialda þeim
eins og ketlingi, sem verið er að
gefa meðul, meðan helt væri í þær
upplýsinguntim! Þær sátu eins og
brúður og hlustuðu.
Greinileg rödd sagöi:
„Hver hefir þetta símanútner?
— Nú skal eg lesa skeytið yfir,
svo að þér heyrið hvort það errétt:
Roger Chester Park avenue New
York. Eg hefi, í heila klukku-
stund, verið aö reyna aö segja
ykkur frá því, að hún Emilia
móðursystir mín lét mér eftir eina
miljón dollara. Undirritað: Nellie.
Búið. Þakka yöur fyrir.“
(G. þýddi).
Stjarna Ijúf, í Ijósi þinu
lykjast mínar þreyttn brár.
— tíráðum kveð eg allt og alla,
ævileiðir, bros og tár.
— Er úr háu heiði þínu
horfir þú á legstað minn,
lát um ríótt að leiði mínu
lýsa milda geislann þinn.
Halla Loftsdóttir
frá Sandlæk.
r
1

H.F. LANDSTJARNAN
PJETUR Þ. J. GUNNAR8S0K
— HEILDVERSLUN —
co £ou<nAA/,
/&cmt OVUU fJO <x2> JtA/tkjay.
Œvn
J
m
æ
GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við viðskiftavinum okkar.
Bifreiðastöð Reykjavikur.
æ
æ
æ
æ