Vísir - 24.12.1931, Síða 15

Jólagestur hr. Bixby’s.
Eftir C. S. Gage.
boðið Bixby til sín, ásaiut vin-
GLEÐILEG JÓLí
Tóbalcsverslunin London.
æ
w
GLEÐILEG JÓL!
og gott nýtt ár með þökk fyrir viðskiftin á
hinu líðandi ári.
Sv. Jónsson & Co.
OJg
tusiye
GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við öllum viðskiftavinum vorum.
Smjörlíkisgerðin „Svanur'
WliUEiueiysiueysiiEii
GLEÐILEG JÓL!
Oliuverslun tslands h.f.
ll||!!II!III!!!IUI!U!liSnii!illI!!mEHl!Iiitl!n!!liiIE!iiin!llHS!!lg
OI.BBILEG JÓL!
Davíð Ótafsson, Hverfisgötu 72.
il!l!!g!l!iiSIiliil8Igi!líI!llIIgIIIilliI!!I8!B!IIEKl!III!lIllIlIIIlllil!ll!Itlllliyi
lir. Bixby og hr. Bangs voru j
leigjendui' i sama liúsi. Þeir |
höfðust við á fyrsta lofti, and-
spænis livor öðrum, alveg við
stigagatið. Húsið, sem þeir
bjuggu í, stóð utarlega i einu af
vesturhverfum New York-borg-
ar. Hafði lólk, sein mikið barst
á, búið í þessu liverfi áður fyrri.
Síðai' bjó þar fólk, sein ckld lét
mikið á sér bera. En jiegar saga
þessi hefst, voru flest húsin not-
uð sem matsöluhús i'vrir ein-
bleypa knrlmenn.
Itr. Henry Bixby og lu*. Al-
fred Bangs voru einlileypir
menn. Hr. Bangs, vínkaupmað-
urinn, sökum þess, að hapn
unni víni og söng svo mjög, að
hann gaf sér aldrei tóm til þess
að hugsa um konur, sökum
þess að hann var feitur, vegna
þess að h;um var rauður i aud-
iiti og ef þörf er á fleiri á-
stæðum — sökum þess, að
fingur lians voru sluttir og gild-
ir. Hr. Bangs háfði verið önn-
um kafinn við kaupsýslu, dag
ef tir dag, í tuttugu ár. Og kvöld
eftir kvöld i tutlugu ár hafSi
það verið vaiii hans, að bjóða
vinum sínum heim i liibýli sin
og skeutta þeim ekki alveg
hávaðalapst. Haun var svo á-
nægöur, pattáralegur og kátur,
að honum kom aldrei. hjóna-
band i Img. Ókunnir menn
hefði samt vel getað vilst á lion-
um — tajjgi liann fjölskyldu-
manu. Ilann klæddist livitu
vesíi, þcgar ekld var of kalt í
veðri; lín hans var einstaklega
óbrotið. Hann har enga skraut-
gripi. Hann gelck á lágum
skóin og reimaði ] >á saman með
borða. Svona var lir. Bangs.
Andbýlingur hans, hr. Bix-
by var ekki eins gamall að ár-
uiu. í augum hinna fáu vina
sinna var hann ljúflyndur mað-
ur, heimsjiekingur og skáld. Al-
menningur vissi að liann var
bókadóniari hjá einu af stærstu
daghlöðum borgarinnar. Ilann
var á að giska þrjáiíu og fimm
ára að aldri. Hann hafði frem-
ur lifað öðriun til gagns en
sjálfum sér, hann hafði varið
tíma símnn til náms og rann-
sókna, en ekki til skemtana.
Augp hans og útlil hcntu því til
lengra æfiferils, og ókunnir
menn álitu hann eldri cn hann
var. Það var eitthvað það í fasi
hans og útliti, sem gcrði .það
að vérkuní, að me.Pn reyndu að
gera sér grein fyrir, hvemig
hann hefði verið og livað hann
hefði reynt, en ekki svo miög
hvemig liánn væri nú.
Hn. Bangs og hr. Bixby höfðu
verio lcigjendur í sama h.úsi i
tiu ár. Bangs hafði húið þar
lengur. Kona sú, er liélt mat-
söluhúsið nú, hafði tekið ]ir.
Bangs að erfðum frá fyrirrenn-
ara sinum, sem ekki hirti um að
talca hann á burtu með sér.
I-Iún ságði: Egskil liann eftir
sem gjöf lianda yður.
Þó að þessir tvcir leigjifidur
hefði þekst svona lengi, voru
þeir að eins kunningjar. Stund-
um bar það við á sunnudögum,
að þeir gengu út saman. Þeir
gehgu þá niður að höfninni,
reyktu vindla sina og horfðu á
skipin. Hvörugur liafði gaman
af þessuin ferðalögum og kunn-
ingsskapurinn varð ekkert nán-
ari. Bixliv hafði aldrei lesið
neitt af kvseðum sínuin fjnir
Bangs og Bangs hafði aldrei
mn sinum, til að spila eða
bragða á kryddaða öhnu, sem
hann liafði á hoðstóium. Sann-
leikurinn var sá, að kunningjar
Bangs höfðu oft kveðið upp úr
með það, af mikluin ákafa og í
einu hljóði, að hr. Bixhv væri
reglulega ófélagslyndur náungi.
En álit ]>eirra breyttist mjög til
balnaðar, er þeim var sagt, að
Bixhy liefði falhst á það, að
skifía um herbergi við vin
þeirra og veitanda.
„Hann er þá ekki eins afleit-
ur og eg hélt,“ sagði Bangs. „Eg
sagði lionum að við værum of
nálægt götunni. Einhver hefði
kvartað við húsfreyjuna um, að
við syngjum nokkuð hált. Hann
bar ekki éinu sinni við, að lmgsa
sig um — félst þegar á, að
skifla um iierbergi við mig.
Hann gat þess, að birlan mundi
vcra betri liérna. Þetta kalla eg
lipnr'ð og sanngirni, piltar.“
Og samkoman gerði góðan
róm að máli lir. Bángs.
Það var á aðfangadagsmorg-
un, sem breytingin var ger. Hr.
Bixhv setti upp hillur og fylti
]iær bókum, i skápnum sem
Jiinn fyrri leigjandi hafði géýmt
flöskur, borðflöskur, vínglös og
súrsaða jarðávexti. Ilr. Bangs
liafði haft litprentaða mynd af
„ho]a]jít“ á vfirfrakka yfir ar-
inhillunni. En Bixhy liengdi
þar upp fallega koparslungu af
hinni heiíögu mey. Og á arin-
hilluna setti liann stundaldukk-
una sina. Það var litil frönsk
klukka með krístalshvolfi yfir
og sáust hinar hröðu sveiflur
dingulsins greinilega. Pipar-
svcinar eru oft nægjusamír.
Krefjast ekki mikilla þæginda,
eða dýrra og viðhafnarmikilia
húsgagna, en venjulega ciga
þeir þó einhvern hlut, sem
þeim er ant um. Það getur ver-
ið hægindastóll, bókaskápur eða
Ijósakróna — en hver svo sem
hluturinn er, verður liann að
vera vandaður og af bestu teg-
und. Það var augljóst, að klukk-
an var. kærasta eign lir. Bixbv.
Haún setti Iiana mjög gætilega
á sinn stað á hilluna og bar
hana við og við sanian við úr-
ið sitt. Klukkan liafði líka þá
kosti, sem liann heimtaði af
kluklcú. Það brást aldrei, að hún
gengi rétt, dirigullinn sveiflaðist
hratl til og frá, og Iiann sást.
greinilega. Hr. Bixby var feginn
því að tíminn leið. Og þessi
klúkka sagði honurii jafnt og
]>étt, að tíminn liði án afláts.
Hann reiddi sig á þessa kluklcu.
Hann treysti verkinu í henni
betur en starfi síns eigin hjarta.
Hr. Bixby hafði nóg að gera
allan daginn. Hann hcngdi upp
mvndir, setti húsgögnin á sinn
stað, og margt annað smávegis
þurfti liann að gera. En það var
ekld leiðinleg vinna. Iiugur
hans og hjarta var með i starf-
inu, þvi að varla var sá hlutur
til í eigu hans, sem ekki var
tengdur einhverju atriði í líli
bans. Ilann þurkaði rykið vand-
lega af gönilu skrifborði, sein
auðsjáanlega hafði áður verið
skrifboð konu, og aetti það á
gólfábreiðuna fyrir framan ar-
iuinn. Hann opnaði þetta skrif-
borð einimgis á aðfangadags-
kveld jóla.
„Það er dálítið skrítið,“ liugs-
aði hr. Bixby, „að eg skuli hafa
verið að flytja einmitt þenna
___________VÍSIR
dag. Nógir eru ]x> dagarnir i ái'-
inu.“
Hann var oft áð því kominn,
að liæíta starfi sínu og taka
gamlan bréfaböggul á skrif-
borðinu, til þess að lesa hréfin
einu sinni enn. En tíminn til
]>ess var ekki kominn enn þá.
Auk þess var altaf verið að
trufla hann. Fyrst kom maður
og kallaði: „Tvær tylftir af
sódavalnsflöskum handa hr.
Bangs.“ I>ví næst annar og kall-
aði: „Stigvéhn lians hr. Bangs.“
Og þar næst einn enn, sem lét
þess getið „að nú væri hvolpur-
in orðinn svo stór, að óhætt
væri að taka hann frá móður-
inni.“ Að síðustu kom Bangs
sjálfur til þess, að kvarta um
samskonar ónæði og til ]iess, að
kveðja Bixhy.
„Hérna'er liandrit, sem ein-
liver drengur skildi eftir handa
yður. Þér verðið líklegast að
fara lil dyranna fvrir okkur
báða. Eg ætla að vera í burtu
um jólin. Eg ætla til Jessey með
félögum minum og við ætlum
heldur cn ekki að gera okkur
glaðan dag.“
Og hr. Bangs hló hátt og
lengi. Og hann hló enn, er liann
hafði kvatl og lokað liurðinni á
eftir sér.
„Hann er eins og ímynd vin-
guðsins,“ hugsaði hr. Bixhy,
„sí-ungur og sí-hlæjandi. Ilann
verður ungur alla sína æfi —
en eg er hræddur um að æfin
hans verði ekki löng úr þessu.
Ef nokkur maður á það bráð-
lega á liættu að fá slag, þá er
það hann Bangs.‘“
Eftir miðdegisverðinn kveikti
hr. Bixby á borðlampa lijá sér
og seltist við arineldinn. Iiann
ýtti hvilubekknum nær sér, svo
að liann gæti hvílt á homun
fæturna, sem voru ldæcidir í
notalega inniskó. En honum
gcðjaðist élcki að skuggunum i
hinu nýja lierhergi sinu. Hanri
gat varla séð ldukkuna ú arin-
liillunni. Hin heilaga iriey, fvrir
of,an arininn, var aiveg í skugga.
Hann kveikti þvi á Jjósali jálm-
inum i loftinu og vonaði, að
hariri fengi að vera ótruflaður,
bæði af vinuni sínum og vinum
hr. Bangs. Skrifborðið sióð op-
ið lil fóta honum. Bréfabögg-
ullinn lá. á borði við hliðina á
liopum. Ilann Iagði höndina á
bréfþi, en Iét hana hvíla þar.
Stundin var ekki alveg komin.
Hann var alíaf vanur að lesa
hréfm á sömu stundu. — Dag-
draumarnir náðu homun -jftur
á silt vald. Hann fór að hugsa
um fyrri og hetri æfi sína -—
áður en hann opnaði bréfin,
sem segði frá þeim sögulokum.
Síðastliðin tíu ár hafði hann
starfað alveg áhug'alaust,en starf
Iians liafði þó ljorið rikan árang-
ur. Hann var orðinn alþjóð
kunnur sem blaðamaður og
hann var liátt launaður. Fyrr-
um hafði hann verið metorða-
gjarn og erfiðað mikið en árang-
urslaust. Hann hafði verið iðinn
og þolinmóður, en hafði farið
eins og þeim, sem sekkur dýpra
og dýpra i sandbleytu — þar til
einn dag, er hann álti engan a'ð
til að vinna fyrir, þaðan af
breyttist liagur hans og liepnin
var með honum. — Það eru
sjö klukkustundir og iuttugu og
niu minútur síðan á Jiádegi,
sagði kluklían andspænis hon-
um. Árshátið hans var i nánd.
Hr. Bixby dró bréfaböggulinn
nær sér og tók að leysa hann
ii]>p. 1 þeim svifmn var harið a
dyrnar hjá honum, og áður en
hann gæti áttað sig á þvi, hvort
hann ætti að segja „kom inn,“
gekk gamall maður inn i stof-
una. Hann kom hljóðiega. Ixlík-
ert heyrðist við innkomu lians
annað en það, að hann klappaði
á dyr. Mr. Bixby leit upp og sá
að inaðurinn var meira en í
meðallagi liár, andlitið var al-
varlegt og sviplireint, eins og
hugur lians mótaðist fremur af
réttlæti en miskunn. Dökk gler-
augu huldu augun, en þegar
birtan féll á þau og speglaðist í
dökku glerinu, urðu þau frán-
ari og ægilegri en nokkur mann-
leg augu geta verið. Hann var
svo búinn, að liann hafði síðan
yfirfrakka ystan klæða, háan
silkihatt, og breiðan svartan
silkiklút vafinn um hálsinn,
alveg u]>p að höku. Hárið var
stálgrátt og greitt nokkuð við-
liafnarlega fram á ennið og aft-
ur á liöfuðið. Og allur var mað-
urinn úllits, eins og hann heyrði
til þeirri kynslóð, sem forðum
notaði skrautlega liatta og háa
göngustafi prýdda silkiborðum
og skúfum. En sérstaklega
vöktu þó hrukkurnar í andliti
Iians athygli hr. Bixby’s. Þær
voru hvarvetna þar, sem lirukk-
ur áttu ekki að vera. Ein hrukk-
an var í rriiðju enni — beina
leið frá nefinu og upp í hárs-
rætur. Tvær aðrar hrukkur
byrjuðu á nefbeininu og lágu
skáhalt niður með nösunum.
Hann var alrakaður, varirnar
þunnar og beinar. Hr. Bixby
gafst varla tóm til, að skoða öll
þessi einkenni madnsins áður
en liann lióf máls og sagði:
„Hr. Bangs, mér þykir vænt
um að hitta yður heima.“
Hr. Bixby hafði aldrei á æfi
sinni óskað jafn heitt, að fá að
vera i næði og ólruflaður. En
það vai* eitthvað í fari þessa
gamla manns, sem laðaði hann
þannig, að liann gat ekki feng-
ið af sér að leiðrélta misskiln-
ing hans. Hann fann til ákafrar
löngunar til þess, að vita meira
um manninn. Bangs var farinn
á brott og hvergi sjáanlegur.
Öldungurinn gal ekki verið
mjög kunnugur Bangs, hafði
liklega aldrei séð hann. Að öðr-
um kosti hefði hann ekki get-
að vilst svona á honum og Bix-
hy. Samt sem áður hefði Bixby