Vísir - 24.12.1947, Page 7

J ó L A B L A Ð V I s I S
Kerlingin -grcip höhd Jóscflnu ci!? tók að spá fyrir hemii.
Þetta er frásögnin af hinum merkilega spá-
dómi, er sagði fyrir hin iiörmulegu afdrif
Josef.iai keisaradrottningar, konu Napoleons
Bonaparte.
Söguhetja frásagnar þessarar stendur fyrir
liugskotssjónum sérhyers manns í-þeim dýrð-
arljóma, sem tignarstaða hennar varpaði. Hún
var glæsileg kona, sem liafði jafn töfrandi
meðfædda eiginleika og gimsteinar þeir, er
liún bar í keisarakórónu sinni og eðalstein-
arnir, sem skrýddu föt hénnar.
Þannig geymir sagan myndina af Josefinu,
eiginkonu Napoleons mikla, Frakklandskeis-
ara. Sá þáttur ævi liennar, sem liófstmeð hjú-
skap heiinar og hershöfðingjans og lauk þann-
ig, að hún hvarf frá keisarahirðinni, hefir
jafnan gagntekið svo hugi manna, að flestum
hafa gloymzt þau atvik, er ollu því, að liinn
sögulegi fundur varð milli liennar og Najio-
leons. Það tímabil ævi Josefinu var þó ævin-
týraríkara en nokkurt annað. Hún var dóttir
franskra hjóna í St. Pierre, höfuðborg Mart-
inique-eyjar, og fæddist þar árið 1767. Faðir
hennar, Josepli Gaspard Tascher höfuðsmað-
ur, hafði selzt þar að, er hann hafði fengið
lausn úr liernum, cn Josefinu var komið í fóst-
ur Jijá föðursystur hennar, sein liafði betur
ráð á að veita henni gott uppeldi, enda þótt
fæðingarstaðurinn væri þá raunar utan við
alla siðmenningu.
Þegar Josefina eltist varð hún fögur og þótti
gál'uð. Snemma kom og i ljqs, að hún var fróð-
leiksfús og hafði áhuga fyrir öllu því, er gat
aukið á menntun hennar auk þess sem hún
var bæði söngelsk og liafði góðan skilning á
list. Mátti oft heyra rödd hennar hljóma á
næturkvrrðinni, er liún lék á hörpu sina og*
■söng undir.
Ævisagnahöfundar, er ritað liafa um Jose-
finu, verja miklu rúmi til að lýsa hæfileikum
þcssarar fjölhæfu konu, og öllum ber þeim
saman um, að röckl hennar hafi verið undur-
fögur. Þegar hún söng, las uppliátt eða talaði
var hver maður snortinn af hljómfegurð radd-
ar hennar og tók frekar eftir því en orðun-
um, sem hún talaði. Margir eru einnig þeirr- .
ar skoðunar, að það hafi einmitt verið röddin,
s^m fyrst vakti eftirtekt Napóleons. Það er
Þegar bær gáfu til kynna, að þær skildu merk-
in, strauk kerlingin hendi sinni þvert yfr
háls sér.
að minnsta kosti víst, að oft talaði hann um,
að eitthvað væri „jafnfallegt og rödd Jósefínu“.
Á bernskuárum Jósefínu kom fyrir atvik,
sem hún lét sig litlu skipta á þeim tíma og
hugsaði ekkert um. Eftirfarandi frásögn er
sögð af henni sjálfri, en hún sagði hana nokkr-
um hirðmeyjum sínum: „Dag nokkurn,
skÖnnnu fyrir fyrra hjónaband mitt, þegar eg
var á daglegri morgungöngu minni, geklc eg
fram á nokkrar svertingj astúlkur, sem sátu
í hnapp í kringum gamla konu, sem var að
spá fyrir þeim. Eg gelck nær, til þess að gela
fylgzt mcð þvi, sem fram fór. Iverlingin kall-
aði liátt upp yfir sig, er hún kom auga á mig,
og hrifsaði hönd mina, beinlínis með valdi.
Hún virtist vera í mikilli geðshræringu.
Mér var skemmt við þessa vitleysu, leyfði
henni að lesa í lófa minn og sagði: „Þú sérð
þá eitthvað sérstakt i frámtið minni.“
„Já, óliamingju — og einnig hamingju,“ svar-
aði hún.
„Ilvað getur þú séð um framtíð miná?“
spurði eg.
„Þér niunuð ekki trúa því, sem ‘ég segi.“
„Jú, eg fullvissa þig um það.“
„Þá skal eg segja það, og þér takið afleiðr
ingunum. Nú skulu þér hlusta á: Þér mun-
uð bráðum giftast, en hjónabandið verður ekki
hamingjusamt. Síðar verðið þér drottning
Frakklands.“
Spádómurinii virtist æði skringilegur, þar
sem ættingjar Jósefínu ætluðust til þess af
henni, að liún tæki bónorði ungs manns, sem
átti nágrannalandareignina við föður hennar.
Fvrsti þátturinn i raunverulcgum örlögum
Iténnar birtist í líki þessa unga, glæsilega að-
alsmanns, Alexandre Beauharnais, sem einnig
var fæddur Martiniquebúi. Hann liafði tekið
virkan þáit i frelsisstríði Bandarikjanna og
komið aftur til Martinique til þess að krefjast
nokkurra landareigna, sem hann Iiafði hlot-
ið i arf. Þær lágu að landareign þeirri, sem
Jósefína ólst upp á. Þau kynntust bráðlega
og leið ekki á löngu, unz Jósefína varð lirif-
in af- glæsileik Beauharnais og æfintýrum
hans. Þau urðu bráðlega ástfangin hvort af
.öðru — hann var aðeins 19 ára — og síðan
giftust þau. Skömmu siðar sigldu þau til
Frakklands, full af lifsfjöri og glæstum von-
um um framtíðina.
Ári síðar fæddist þeim sonur, og jók ])að
mjög á hamingju þeirra. Þrem árum síðar
eignuðust þau svo meybarn.
Til allrar óhamingjii hafði mikill hluti
franska aðalsins erft siðspillingu forfeðranna
og líkti eftir hneykslanlegu líferni ríkisstjórn-
arára Lúðvíks XIV. Stjórnarhæfileikar Lúð-
víks XVI voru gersamlega ofurliði bornir af
skrautlegu þirðlífinu og einræðisstjórn ldiku
þeirrár, sem alla sökina átti á falli konungs-
ættarinnar. Sá maður var tæplegá til, hvort
sem liann var ungur eða gamall, sem hafði
ekki á framfæri sínu niargar hjákonur. Og
ungur og laglegur liðsforingi eins og de Beau-
harnais, sem tók mikinn þátt í samkvæmislif-
inu, hlaut að falla i freistni.
Hvort sökin var hjá hinu sýkla andrúms-
lofti, eða þeirri ástarblindu, sem þurrkar úr
hugum karlmanna alla skyldurækni, heiðar-
leik, rökrétta hugsun eða þakkíæli, þá komst
de Beauharnais undir álirif annarrar konu og
deyddi með þvi tilfinningar Jósefínu og eyði-
lagði sambúð þeirra.
Enda þólt vonbrigði af þessu tagi væru ný
í lifi Jósefínu, skildi hún að ástarvíma þessi
yrði að hafa sína framrás og tíminn myndi
um síðar lækna hana.
En ævi lienar i Frakklandi var nú orðin
óþolandi. Jafnvel huggunarorð vina hennar
voru lienni óbærileg. Hún ákvað að fara afluC