Vísir - 24.12.1947, Side 16

16
JÖLABLAÐ VISIS
• það ekki einhlítt, ef land-
taka væri ekki góð. Grisjaði
þá að vörmu spori í lcletta-
hlið mikla fyrif stafni og
• vaf nú nlikil umræða' itm,
hvar við værum komnir
undir land, og jafnframt at-
huguðum við það, að allt
braut frani undan, og til
beggja hliða við bátinn voru
boðar, sem lognaklan brotn-
. aði á, en komu í ljós er út-
sogið varð. Skipaði formað-
ur þegar að snúa frá landi
'iíð skjótasta svo hafaldan
bæri okkur ekki upp á
grunnbrotin.
Á meðan þessii fór fram
reyndu menn að átta sig á
hvar við værum við land.
Þeir sem bezt þóttust vita,
kváðu að við værum undir
Grænuhlíð utarlega og sögðu
, ólendandi á allri hliðinni,
vegna boða l'yrir landi og
landtakan stórgrýtisurð alls
slaðar, er þeir til vissu.
Við vorum nú orðnir
urinn, því blöndukúlurinn
var fyrir löngu tæmdur.
Matur var aldrei Iiafður í
sjóferðum, sem þessum.
Vöktu nú sumir háseta máls
á því að þarna væri varp-
að dreka fyrir borð, og leg-
ið um stund, og sjá svo til
hvort þokunni létti ekki,
eða kulaði. Þótti mönnum
ófýsilegt að leggja úl í þok-
una á ný og sleppa lands-
sýn þó ógreið væri landtaka
á þessum slóðum, þar sem
áttavitinn væri ekki með.
Eigi vildi formaður hlíta
þessu ráði, og skyldi þegar
snúa stafni frá landi og setti
fyrir stýri og hugðist mundu
láta horfa á Stigahlíð.
Mundum við þá geta haldið
inn íneð henni, og þar
þekkti hann sig betur, þó
dimmt væri, ef einlivern-
tíma rofaði til lands, en hér
undir hinni illræmdu
Grænulilíð.
Var nú haldið út í þokuna
á ný, í þeirri von að ná und-
ir Stigahlíð, eða þvert yfir
Djúpið.'Á þessu höfðu skip-
verjar litla trú. Mætti eins
húast við að við stefndum
beint til hafs, cða yrðum að
hringsóla um sjóinn unz
þokunni létli, hvenær sem
það kynni að verða og eklc-
ert að rétta sig eftir. Aldrei
sá til sólar og aðeins ullhvít
þokan umvafði bátinn. —
Stöku sinnum brá fyrir ritu,
eða máf, sem gæddu sér á
síli i sjólokunum, en hvarf
svo á augabragði út í þok-
una. Annars var allt við-.
burðalanst.
Formaður sat við stýri og
var orðfár að vanda, unz
liann segir upp úr eins
manns hljóði: „Látið nú
líða úr lófum, drengir, um
stund, öllu er óhætt í logn-
inu, enda óvíst hvert stefn-
ir hjá mér; eg hef reynt að
stýra eftir stefnu kjölfars-
ins, en vitanlega gæti
straumur borið af leið fyrir
ínér, án þess eg yrði var.“
Allt í einu barst alda und-
ir bátinn, og rétt fyrir afl-
an skutinn grillti í svart fer-
líki í þokunni. Brunaði það
f ram hj á og. þekk t um við að
það var llvalabálur frá. Sól-
bakka, sem þarna var á ferð.
Hóuðum við til hans um
leið og hann hvarf sýnum, og
svo nokkrum sinnum. Að
skammri stund liðinni köm
hann aftur á hægri ferð og
spyr um hagi okkar. Sagði
hann, að við værum komnir
djúpt undan Ritnum, og því
heldur fjarri stefnu á Sliga-
hlið. Bað nú formaður hann
að taka bátinn í tog upp
undir Stigahlíðina, um leið
og hann sigldi vestur, um, og
var hann fús til þess. Rétti
skipstjóri okkur kaðal, sem
við festum um þóftu og
hnifil á okkar bát, og dró
okkur vestur yfir Djúpið,
unz við höfðum veður af
landi yzt við Stigahlíð.
Þökkuðum við skipstjóra
hina drengilegu aðstoð og nú
Délt hver sína leið, luyin á
leið til Önundarfjarðar, en
við inn með Stigaldíð. Og
nú slepptum við ekki land-
sýn, og þegar kom inn um
Grjótleiti létti þokunni fyr-
ir hægum suðvestan and-
vara, sem smábægði þok-
unni út Djúpið, og hinar
skörpu brúnir fjallanna
birtust okkur aftur, laugað-
ar hinztu geislum hinnar
sígandi sólar.
Ekki bjátaði nú mikið á
fyrir okkur í þessari sjóferð.
Við fengum gott veður og
allgóðan afla, en vorum
búnir að vera nær sólarhring
á sjónum, þó enginn kvart-
aði um sult, en verra var að
hdfa ekkert að drekka, Og
víst er um það, að hraust-
dega tókum við til matar
okkar, þegar við náðum
honum. —
Sæmilegur afli var hjá
okkur um það er lauk, það
er kr. 150 og var að þessu
sinni ekki meira en meðal-
hlutur í Bolungarvík þetta
vor. En auk þess fiskuðum
við töluvert af steinbít, sem
ekki gekk i verzlanir, og svo
líka lirognkelsi, sem við
hertum, að ógleymdum
hausunum af þorkinum,
sem þá voru hirtir og þurrk-
aðir, nema það smæsta, og
þótti ágætismatur, einkum
meðan nýja bragðið liélzt á
þeim. Var þetta til samans
allgott búsílag.
Tryggvi Gunnarsson tók
sér einu sinni fyrir liendur
að sýna Iandsmönnum og
sanna að þorskhausar væru
einhver sú dýrasta fæða, sem
þeir legðu sér til munns.
Mörgum fannst fátt um
þessa kenningu. Hann
kvaðst liafa tekið mann til
að rifa þorskliausa og vigt-
aði síðan matinn, sem varð
æði lítill í samanburði við
beinin, og allan þann kostn-
að sem á þá hlóðst i heim-
flutningi á landi og sjó.
Sennilega hefir þetta verið
laukrétt hjá honum. En hins
er lika að gæta, að væru
þorskhausarnir vel og hrein-
lega verkaðir, voru þeir lyst-
ug fæða og efnaauðug og
reyndu mikið á styrkleika
tanna fólksins i landinii,
eins og harðfiskuririn, og
hafa þær sennilega enzt bet-
ur fyrir það. — Um beinin
er það að segja, að hvort
heldur úr þorskhausum eða
hörðum fiski, voru þau bar-
in handa kúm eða liestum,
og voru allar skepnur sólgh-
ar i þau, og kýr þóttu mjólka
betur, er þær fengu þau með
heyfóðri.
— Eg get ekki sest niður
í dag. Mamnia er nefnilega
hætt að nota sálarfræðina á
mig.
Verzlunin Brynja
S. Árnason & Co.
(Stofnsett 1919)
Laugaveg 29. Sími 4160. Reykjavík.
Umboðs- og heildverzlun.
Símar: 4128 og 5206.
Símnefni: ARNCO, Reykjavík.
Mlskoiiði? ©g feyggingairvömr veggfóður
og máMisigaívömr, rúðu- eg vermireitagler.
vor íramleiðir allar. tegundir og gerðir aí speglum, hillum,
borðplötum o. s. frv. — eítir pöntun.
Höfum oftast fynrliggjandi:
Verkfæri, alls konar,
Byggingarvörur,
Járnvörur,
Búsáhöld,
Glervörur.
Utvegum beint frá verksmiðjum:
Prentvélar,
Letursteypuvélar,
Pappír,
margar tegundir.
¥önir sðnáar gegn pósfikröfu um land allfi.
Sendum gegn pósfikröfu um land alit.
nilolj
nmstil .uiVi | n ynla'i£:3(ílhiuiiiíi ,, íiíí: