Morgunblaðið - 18.04.1957, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Flmmfudagtir 18. aprfl 195T
„Það líkist helzt brennimarki á
kú“, skrifaði hann. „En þó er
verst að það er alltaf að dökkna.
Það verður líklega orðið biksvart,
þegar þú kemur heim. Guð má
vita hvers vegna mér fellur þetta
svona illa. Ég hef svo sem mörg
önnur ör, en þetta er alveg eins
og brennimark. Þegar ég kem til
þorpsins, t. d. í veitingahúsið, þá
glápa allir á það og ég sé að þeir
tala um það, þegar þeir halda að
ég heyri ekki til þeirra. Ég veit
ekki hvem fjandann þeir eru að
skipta sér af þessu. Mér er næst
skapi að fara aldrei til þoi-psins
framar....“.
2.
Adam var leystur frá herþjón
ustunni árið 1885 og hann lagði
þegar af stað heim á leið. 1 útliti
var hann lítið breyttur og enginn
hermannsbragur varð merktur á
honum. Það var engin áherzla
lögð á slíkt innan riddaraliðsins,
enda þótt sumar herdeildir aðrar
gerðu það að metnaðarmali sínu.
Adam var innanbrjósts eins og
hann gengi í svefni. Það er ekki
auðvelt að yfirgefa tilveru, sem
O-
Þýðing:
Sverrir Haraldsson
□-
-□
maður hefur vanizt um árabil. Á
hverjum morgni vaknaði hann á
sömu sekúndunni og lá svo og beið
þess að blásið yrði til fótaferðar.
Án legghlífanna fannst honum
hann ekki vera nema hálfklædd-
ur og það var eins og háls hans
og brjóst væri bert og nakið, þeg-
ar þykka, aðskorna kragann vant-
aði.
Hann kom til Chicago og tók þar
á leigu herbergi, búið húsgögnum,
til einnar viku, dvaldi þar í aðeins
tvo daga, hélt svo til Buffalo,
breytti um áform og fór til Niag-
ara-fossanna. Hann langaði ekki
til að koma heim og frestaði því
eins lengi og honum var unnt.
Hann minntist ekki gömlu heim-
kynnanna sem hlýlegs eða
skemmtilegs staðar. Þær tilfinn-
ingar sem hann þá hafði borið í
brjósti, voru nú dauðar og hann

Hveitibrauðsdagar okkar hafa staðið í Gár!
Og ennþá erum við ham-
ingjusöm. Eiginmaður minn
er stöðugt jafn ástfanginn
í mér, og segir að ég sé jafn
falleg og á giftingardaginn.
Hann ýkir máske dálítið,
— en húð mín er alltaf jafn
fögur og það á ég TOKA-
LON að þakka.
Á hverju kvöldi nota ég
RÓSA TOKALON nætur-
krem með hinu nærandi
BIOCEL efni, sem gengur
djúpt inn í húðina og vinn-
ur smá kraftaverk á meðan
ég sef.
Á hverjum morgni fegra
og vernda ég húð mína með
hinu hvíta og fitulausa
TOKALON dagkremi, sem
er hið ákjósanlegasta púð-
urundirlag sem hægt er að
hugsa sér.
Svona auðvelt er að við-
halda andlitsfegurð.
Reynið TOKALON strax
dag!
Einkaumboð á íslandi
F O S S A R H/F
Box 762. Sími 6105
langaði ekki til þess að vekja þær
til lífsins að nýju. Stundum sam-
an stóð hann og starði á fossana.
Niður þeirra deyfði hann og dá-
leiddi.
Eitt kvöld vaknaði hjá honum
djúp löngun eftir samvistum við
gömlu herdeildarfélagana, sem
hann hafði búið með í bröggum
og tjöldum. Hann þráði að hafa
menn fast hjá sér, umhverfis sig,
til þess að fá frá þeim einhvem
yl í líkama sinn — marga menn.
Fyrsti mannmargi staðurinn
sem hann gat fundið, var lítil
veitingastofa, troðfull af fólki og
mettuð tóbakslykt. Adam andvarp
aði af vellíðan og hreiðraði bók-
staflega um sig í mannþrönginni,
eins og köttur í ofnkróknum.
Hann bað um viskí, tæmdi glasið
í einum teyg og leið vel og nota-
lega. Hann hvorki heyrði né sá,
naut bara snertingarinnar við
aðra.
Þegar líða tók á kvöldið og fólk
fór að búast til heimferðar, byrj-
aði hann að kvíða fyrir þeirri
stundu, þegar hann yrði líka að
fara heim. Brátt var hann einn
eftir hjá veitingamanninum, sem
nuddaði og núði mahogníplötu
skenkiborðsins og reyndi með svip
og látbragði ac gera gestinum það
ljóst, að nú væri ekki lengur til
setunnar boðið.
„Gefið mér eitt glas í viðbót",
sagð! Adam.
Veitingamaðurinn skákaði flösk
unni fram á borðið og nú fyrst
veitti Adam honum athygli. Hann
hafði stóran fæðingarblett á enn-
inu.
„Ég er ókunnugur á þessum
slóðum", sagði Adam.
„Það eru helzt ókunnugir menn,
sem koma til að sjá fossana",
sagði veitingamaðurinn.
„Ég var í hernum. 1 riddaralið-
inu“.
„Já, einmitt það“, svaraði veit-
ingamaðurinn.
Adam fékk skyndilega löngun
til að vekja áhuga mannsins með
einhverju móti: „Ég barðist við
Indíána", sagði hann. „Og þá var
nú stundum volgt í kringum
mann“.
Veitingamaðurinn svaraði ekki.
„Bróðir minn hefur ör á enn-
inu“.
Veitingamaðurinn bar fingur
að fæðingarblettinum: „Þetta er
ekki ör. Þetta er fæðingarblett-
ur“, sagði hann. „Stækkar með
hverju ári sem líður. Hvers kon-
ar ör er það, sem bróðir þinn
hefur?"
„Eftir sár. Hann skrifaði mér
um það“.
„Hafið þér tekið eftir því, að
fæðingarbletturinn minn er líkur
ketti?“
„Já, ég sé það núna, þegar þér
nefnið það“.
„Þess vegna kalla þeir mig líka
Kisa. Hafa gert það frá því að
ég var lítill. Þeir segja að blett-
urinn stafi af því, að móðir mín
hafi orðið hrædd við kött, þegar
hún gekk með mig“.
„Ég er á heimleið. Hef verið
lengi í burtu. Má ekki annars
bjóða yður eitt glas?“
„Þökk þeim er býður. Hvar hald
ið þér til, hérna í bænum?“
„1 gistihúsi frú May“.
„Hana kannast ég við. Það er
sagt að hún skammti kostgöngur-
unum svo mikla súpu, að þeir hafi
helzt enga lyst á kjötinu".
„Já, það er sjálfsagt beitt klækj
um í öllum viðskiptum".
„Já, það er þó sannarlega satt.
Nóg eru a. m. k. brögðin, sem
þekkjast í mínu starfi".
„Því trúi ég vel“, sagði Adam
og brosti.
„En samt er það eitt vandamál,
sem ég kann engin ráð við, hversu
mjög sem ég þarfnast þess“.
„Og hvað er það?“
„Hvemig í fjandanum ég eigi
að koma yður héðan út, svo að ég
geti lokað kránni".
Adam starði á manninn, starði
á hann án þess að segja auka-
tekið orð.
„O, ég var nú bara að spauga",
sagði veitingamaðurinn og reyndi
að brosa afsakandi.
„Ég fer sennilega heim á morg-
un“, sagði Adam. „Ég meina, sko,
raunverulega heim“.
„Til hamingju", sagði veitinga-
maðurinn.
Adam gekk í gegnum hina
myrkvuðu borg og hvatti sporið,
líkast því sem hans eigin einstæð-
ingsskapur væri að læðast á eftir
honum. Svignandi útiþrep gisti-
hússins mörruðu óþægilega undir
fótum hans. Það var almyrkt í
anddyrinu, nema hvað rétt glitti
í ofurlitla, gula Ijósglætu frá
olíulampa, sem svo mjög hafði
Hotel Kongen af Dan mark — Köbenhavn
Frá 1. jan. til 1. maí: Herbergi með morgunkaffi frá d. kr. 12.00.
HOLMENS KANAL 15 — C. 174.
í miðborginni — rétt við höfnina.
Málverkasýning
Baldurs Edwins
í Þjúðminjasafniru*
opin daglega, alla bæna- og páskadagana kl. 2—10
M A K K U S Eftir Ed Dodd ~

M?YEH, UJCEEE CAME THIS VCAV
----
\NITH
1) — Þetta er dásamlegur
hundur. Mig hefur alltaf langað
til að eiga Sánkti Bernharðshund.
Hvað ætli hann heiti?
— Hann heitir Andi. Það
stendur á merkispjaldinu. En
nafn eigandans er orðið máð.
2) — Bara að við getum feng-
ið að hafa hann. Hann væri góð-
ur félagi.
— Já, vissulega. Mér finnst
strax eins og ég hafi átt hann
í mörg ár.
3) Á meðan:
— Jú, Láki fór hérna framhjá,
NO TVtANKS,
PAEDNER... X
MUST KBBP
UOOKINS FOE
- /AV DQ6. ff
en hann hafði engan svona stór-
an hund með sér. Villtu annars
ekki koma og fá þér tesopa.
— Nei, þakka þér fyrir. Eg
verð að halda áfram leitinni að
Anda.
verið skrúfað niður f, að ljósið á
kveiknum blakti og var alveg að
lognast útaf.
Veitingakonan stóð í herbergis-
dyrum sínum og nefið á henni
varpaði skuggarák alveg niður á
hökubroddinn. Köld augu hennar
hvíldu á Adam og hún saug upp
í nefið, til þess að vita, hvort víö-
lykt væri af honum.
„Góða nótt“, sagði Adam,
Hún svaraði ekki.
Uppi í stiganum stanzaði Adam
og leit við. Konan stóð enn í söma
sporum og horfði upp til hans og
nú varpaði hakan skugga niður á
hálsinn og augun voru köld sent
áður.
Loftið í herberginu hans var
þungt og mettað ryki, sem ýmist
hefur vöknað eða þomað, en aldrel
verið hreinsað. Hann kveikti á
eldspýtu og bar hana að kerta-
stubbnum í lakkboma stjakanum.
Svo ieit hann á rúmið — það var
sigið niður í miðju, eins og hengi-
rúm, með óhreinu, stagbættu vatt-
teppi.
Aftur heyrðist marra f þrepun-
um og Adam vissi, að brátt myndi
veitingakonan birtast í herbergis-
dyrunum til þess að taka á móti
næsta næturgesti, með sömu köldu
ógestrisninni.
Hann settist á rimlastól og
studdi. olnbogum á hné sér, en
höndum undir hökuna. Einhvers
staðar á neðri hæðinni rauf
snöggur hósti næturkyrrðina.
Og Adam vissi, að hann gat
ekki farið heim. Hann hafði oft
heyrt gamla hermenn segja frá
því áður, sem hann var nú 1 þann
veginn að gera sjálfur.
„Ég bara stóðst það ekki. Hafði
engan stað að hverfa til. Þekkti
enga lifandi sál. Flæktist bara um,
eins og óttaslegið barn. Og áður
en ég vissi af því sjálfur, stóð ég
frammi fyrir undirforingjanum
og grátbað hann að hleypa mér
aftur inn — eins og hann gerði
mér með því ómetanlegan greiða“.
Þegar Adam kom til Chicago,
lét hánn endurskrá sig í herinn
og bað um að verða settur í gömlu
herdeildina sína. Er hann beið
þess í Kansas City að skipta um
lest, var nafn hans skyndilega
kallað upp og símskeyti var stung
ið í lófa hans — skipun um að
mæta í skrifstofu hermálaráðu-
neytisins í Washington. Á þessum
fimm árum hafði Adam lært —
eða öllu heldur vanið sig á — að
verða aldrei hissa á neinum skip-
unum. 1 augum óbreytts her-
manns vóru hinir fjarlægu guðir
í Washington alveg óútreiknan-
legir og hver sá, sem vildi halda
viti sínu óskertu, hugsaði yfirleitt
sem allra minnst um hershöfð-
ingja.
Tveim dögum síðar tilkynnti
Adam komu sína á ráðuneytis-
skriftofunni og settist því næst
og beið inni í móttökuherbergi.
Þar fann faðir hans hann. Það
leið eitt andartak áður en Adam
þekkti Cyrus aftur og það tók
(hann enn lengri tíma að venjast
1 honum. Cyrus var orðinn mikill
maður. Hann klæddist að hætti
mikilla manna — svörtum jakka
COBRA
er bónið, sem bezt og lengst
gljáir. —
Hei ld söl ubi rgði r
Eggcrt KristjánsMMl & Co.
h.f.
J