Morgunblaðið - 03.07.1960, Blaðsíða 17

Sunnudagur 3. júlí 1960
MORCUNBT 4ÐIO
17
Er æskilegt oð
leggja niður störf
ísl. húsmæðra?
UNDARLEGUR fannst mér
tónninn í útvarpsþætti Kven-
léttindafélags íslands, 18. júní
s.l. Sá háðungartónn fór ekki
fram hjá okkur hlustendum, án
þess að eftir honum vaeri tekið.
Það virðist markmið þessa þátt-
ar, að lítilsvirða og sverta heim-
ilisstörfin í augum okkar kvenn-
anna. Það kemur sannarlega úr
Rörðustu átt, að samtök kvenna
skuli verða til þess að tala með
lítilsvirðingu um húsmóðurstörf
in frammi fyrir alþjóð.
Ég er að vísu ekki persónu-
lega kunnug þeim konum, er
voru málflytjendur í þessum
þætti. En ég hlýt að álykta að
þær séu húsmæður, og að þær
séu einnig vanar að vinna sin
heimilisstörf sjálfar, og að þær
hafi því haft sína persónulegu
reynslu í huga, er þær voru að
lýsa starfsdegi húsmóður. Því
að auðvitað er hver sínum hnút
um kunnugastur.
Konurnar létu þau orð falla,
Margiét Freyja
Sigurlúsdóttir
D. 6. febr. 1960.
Kveðja frá tengdamóður.
Horfin vina hér af jörðu
hjartað góða hætt að slá.
En ég veit að dapur dauði
dregur aðeins tjaldið frá,
Og í himins eilífð bjarta
opnast lífsins sigurbraut.
Frelsarans að faðmi blíðum
fjarri allri sorg og þraut.
Lít ég yfir liðin kynni
leiðir þegar skiljast hér,
eins og dóttir elskulegust
allar stundir varstu mér.
Rík af kærleik raunir mínar
rétt þú skildir, vina kær,
og með hjartans ástúð þinni
«tíð vildir létta þær.
Ávailt man ég orð þín mildu
yl og Ijós er færðir mér,
og mér fannst sem engill góður
ætíð vera í fylgd með þér.
Svo er lífs þíns liðin saga,
ljúf og hrein sem fagurt vor.
Minningarnar björtu breiða
blessun yfir gengin spor.
Mínar heitu hjartans þakkir,
hér þá vegir skiptast nú,
þér ég færi þúsundfaldar.
Það er huggun mín og trú
að um síðir eigum fundi,
eftir gengin jarðar spor.
Lífsins guð í ljósins heimi,
leiði þig um eilíft vor.
Cunnor Jónsson
Lögmaður
við undirrétti or hæstarétt.
Þingholtsstræti 8. — Sími 18259
EGGERT CLAESSEN og
GtJSTAV A. SVEINSSON
hæstaréttarlögmeno.
Þórshamri við Templarasund.
að æskilegt væri að glæða á-
huga ungra kvenna fyrir kven-
réttindamálum, og að gott ráð
til þess myndi vera að halda
fræðslufundi í þeim skólum lands
ins, er ungar stúlkur sitja. Ef
það er ætlun Kvenréttindafé-
lagsins að viðhafa sama tóninn
á þessum væntanlegu fræðslu-
fundum og í umræddum út-
varpsþætti, þá álít ég að sá fé-
lagsskapur eigi ekkert erindi
inn í landhelgi skólanna. Ég
vænti þess, að. forráðamenn
allra kvennaskóla skilji, að það
er hlutverk slíkra skóla að efla
hjá ungu stúlkunum þá tilfinn-
ingu, að þeim beri að annast
þau störf með trúmennsku og af
dugnaði er þeirra bíða í lífinu.
Stúlka, sem gengur í hjónaband,
tekur þá jafnframt þá skildu á
herðar sér, að annast væntan-
leg börn og bú.
Ein kvenréttindakonan lét
þess getið, að hún hefði aldrei
fundið til þess að húsmóður-
störfin væru meira göfgandi en
önnur störf, er konur ynnu.
Ekki veit ég önnur störf meira
göfgandi en að hlú að og veita
skjól viðkvæmum vaxandi ný-
græðingi; og eru börnin okkar
ekki nýgræðingur þjóðfélags-
ins?
Enga löngun hefi ég til að
kasta rýrð á þann þátt, sem
Kvenréttindafélag íslands hefir
átt í bættum kjörum og rétti
íslenzkra kvenna. Mér er bæði
ljúft og skilt, að þakka það, sem
vel hefir verið unnið í þágu
okkar kvennanna, af þessum
samtökum. En ég ætla a"ð það
hafi ekki verið hin upphaflega
stefnuskrá þessara kvennasam-
taka, að róa að því öllum ár-
um að gera heimilisstörfin svo
lítilfjörleg í augum okkar
kvenna, að við misstum alla
löngun til að sinna þeim sam-
viskusamlega. Mér finnst barna-
uppeldi og heimilisstörf vera
þess eðlis, að um þau sé talað
með fullri virðingu. Húsfreyju-
starfið mun alltaf verða það
starf, sem hæfir og hentar kon-
um bezt. Um það hefir móðir
náttúra séð. Og engin kona þarf
að bera kinnroða fyrir hús-
freyjutitilinn. Því húsfreyjustað
an er og verður alltaf sú mesta
ábyrgðar- og virðingarstaða,
sem kona getur gengt í lýðræðii*
þjóðfélagi. í því sambandi dett-
ur mér í hug sú staðreynd, að
er virðulegt nafn þótti þurfa að
gefa þjónustustúlkum, á ís-
lenzku flugvélunum, á sínum
tíma, þá reyndist nærtækast
ráð að lögfesta á þeim nafn, sem
væri hliðstætt húsfreyjunafn-
inu.
Væri ekki sanngjarnt og rétt-
mætt að Kvenréttindafélagið
gæfi skýringu á hverjir eigi að
vinna störf húsmæðranna, ef
þær fara að vinna úti um hvipp-
inn og hvappinn? Ég held að því
hafi láðst að geta þess. Ekki er
gott að rífa niður nauðsynlega
byggingu, til að reysa aðra nýja
og betri, ef ekkert efni er til í
þá nýju.
Eða álíta þessar konur í al-
vöru, að æskilegt sé að leggja
niður störf íslenzkra hús-
mæðra? Og hvaða fyrirkomu-
lag eða stofnanir skyldu þá eiga
að koma í stað heimilanna? Ég
vona af heilum hug að sá grun-
ur minn sé ástæðulaus, að þær
hafi í huga stofnanir í ætt við
hinar kínverzku kommúnur.
Allir hugsandi menn og kon-
ur: Stöndum vörð um hornstein
hins íslenzka lýðveldis — heim-
ili okkar.
Magna Gunnarsdóttir.
f GRÍMMS-ævintýrum lás-
um við sem böm söguna um
Öskubusku, sem ein systrá
sinna komst í gullskóinn
litla. Elzta systirin skar af
sér stórutána til að komast í
skóinn; — þegar hún er orð-
drottning þarf hún ekki að
ganga, áleit móðir hennar —.
Sú napstelzta skar sneið af
hælnum. Svikin komust upp
og öskubuska varð drottn-
ing, af því hún var svo fót-
nett,
Líkamsafskræmingar eru
vel þekkt fyrirbrigði í öll-
um þjóðfélögum. Lítill fótur
er drottningarfótur og allar
stúlkur vilja hafa drottning-
arfót. Þess vegna troða þær
sér í of litla skó, sem eyði-
leggja fæturna og oft heils-
una.
Okkur blöskrar, þegar við
Venjulegir karlmannaskór og
gipsafsteypa af mannsfæti eins
og skóframleiðendur augsýni-
lega hugsa sér hann.
hugsum um kínverska „lilju
fætur“ og allar þær þjáning-
ar, sem kínverskar hefðar-
meyjar máttu þola í sam-
bandi við þá. Og við undr-
umst, að konur á „renais-
sance“-tímabilinu skyldu
leggja það á sig að ganga á
„stultu“-skóm, með þeim af-
leiðingum að þær urðu ævin-
lega að styðjast við einhvern.,
Karlmaður nútímans býður
kvenfólkinu arminn sér til
stuðnings og er sá siður talinn
fótahreyfingu og við göngu or-
saka þeir stöðugan hristing við
heilann. Hné og bak bogna og
hreyfingarnar verða skrykkj-
óttar. Ekki eitt einasta líffæri
líkamans starfar eðlilega. Og
læknar velta því nú fyrir sér,
hvort eitthvert samband sé á
millu háu hælanna og þess, að
tveir þriðju hlutar sjúkling-
anna á taugahælum eru kven-
menn.
Ennfremur má benda á það,
að bæði kvenskór og karl-
mannaskór mjókka í tána,
þrátt fyrir það að eðlilegur
mannsfótur er nærri helmingi
taka af sér litlu tána, svo hún
sé þeim ekki til óþæginda. Það
er gott svo langt sem það nær.
En þyí ekki að kaupa skó ör-
lítið breiðari yfir tærnar?
★
Augu margra kvénna hafa
opnazt fyrri því hve nauðsyn-
legt það sé að ganga í skóm,
sem laga sig eftir fætinum. En
oftast nær uppgötva þær það
ekki fyrr en of seint, þ. e. a. s.
þegar þær eru orðnar fótaveik
ar. Tízka er tízka, og á meðan
támjóir og hælaháir skór eru í
tízku, er lítil von að fótaveiki
í kvenfólki minnki.
Eðlilegur barnsfótur og sænskir skór, sem smiðaffir hafa veriff
eftir fætinum. Á yfirleðrinu eru smágöt fyrir útgufun.
þegar uppábúin kona gat ekki
gengið óstudd. En hvað gerum
við nú?
★
Mannsfóturinn er mjög frá-
brugðinn fótum annarra hrygg
dýra að uppbyggingu. 26 bein í
fætinum eru sameinuð í mjúk
an og sterkan boga. Háir skó-
hælar verka á móti eðlilegri
Kvenfótur, sem aflagazt hefur af skóm, sem eru of támjóir.
breiðari yfir tærnar en hælinn.
Sézt það bezt á ungbörnum;
þau fæðast enn, sem betur fer,
með eðlilega fætur.
Það er haft eftir enskum
fótasérfræðingi, að ekki sé ó-
algengt að tízkudömur láti
En óneitanlega er gaman að
velta þeirri spurningu fyrif
sér, hvort kynsystur okkar á
komandi öldum vorkenni
kvenfólki á atómöld, þegar
það varð að troða sér í of litla,
of mjóa og of háa skó.

sem vmuum
Lýðveldisfagn-
aður í Hamborg
FÉLAG íslendinga í Hamborg
efndi að kvöldi hins 17. júní til
lýðveldisfagnaðar í sölum
norska klúbbsins, sem lengst af
hefur verið fundarstaður félags-
ins síðan það var endurvakið
fyrir tveimur árum.
Dagskráratriði voru borðhald,
ræður, kvikmyndasýning, söngur
og dans. Form. félagsins, Björn
Sv. Björnsson, setti fagnaðinn
og bauð félaga úr íslandsvina-
félagi borgarinnar sérstaklega
velkomna. Hann gat þess, að fé-
laginu hefði borizt höfðingleg
peningagjöf frá aðalræðismanni
íslands í Hamborg, Siemseh.
Aðalræðuna flutti dr. med.
Frosti S .. ánj_^,n frá Kiel.
Minntist hann lýðveldisstofnun-
arinnar og hvatti til skjótra úr-
bóta á því, sem miður hefur far-
ið í íslenzku þjóðlífi frá þeim
tíma. Hr. Stehling frá fslands-
vinafélaginu flutti kveðjur og
árnaðaróskir frá félagi sínu.
Að loknu borðhaldi var sýnd
litkvikmynd frá íslandi og frú
Nanna EgiLs Björnsson söng
nokkur íslenzk þjóðlög. Síðan
var stiginn dans fram eftir nóttu.
Þátttakendur voru um 70 tals-
ins og voru margir hveriir komn
ir víða að. — Þ. E.