Morgunblaðið - 09.10.1960, Blaðsíða 3

Sunnudagur 9. okt. 1960
MnnCTJJVhLAÐIÐ
3

LANDHELGISDEILAN og
viðræðurnar við Breta eru
um þessar mundir
í hugum manna. Af þeinc
sökum er staddur hér i
landi brezkur blaðamaður
Llewellyn Chanter,
maður stórblaðsins Daily
Telegraph. Þótt fiskurinn
verði okkur og Bretum
að ágreiningsefni verður
blaðamennskan það ekki.
Við ræðum við skemmti-
legan stéttarbróður hvort
sem fiskurinn er 'veiddur
innan eða utan við tólf
mílna mörkin. Fréttamað-
ur Mbl. átti þess kost að
fara með Mr. Chanter í of-
urlítið ferðalag um síðustu
helgi. 'Veðurguðirnir sáu
okkur fyrir góðu veðri,
sem hélt okkur ferðafélög-
unum í góðu skapi.
Fyrst námum við staðar i
Hveragerði og skoðuðum suð
rænan firóður og sjóðandi
Ch&nter: — Þeir trúa þvi ekki að ég hafi verið á íslandi
þegar þeir sjá þessa niynd.
hveri. Það er oft gaman að
skoða okkar fagra land í fyigd
með útlendingum. Þeir sjá það
um leið í nokkuð öðru ljósi
en við erum vanir að sjá það.
Undrun hins brezka blaða-
manns var mikil yfir iðra-
krafti jarðarinnar í Hvera-
gerði.
Þegar við komum að Grýtu
hafði hún gosið fyrir nokkr-
um mínútum einhverju
stærsta gosi sinu á sumrinu
að sögn kunnugra. Við brugð-
um okkur því frá og fengum
okkur kaffisopa, því sagt var
að hún myndi gjósa aftur að
þremur stundarfjórðungum
liðnum. Og hún stóð samvizku
samlega við það. Við hörm-
uðum að hafa ekki tíma til
þess að horfa á Sóða í Hauka-
dal gjósa sínum fögru gosum,
en Sigurður Greipsson segist
geta látið hann gjósa hvenær
sem vera skal. Gamii Geysir
er orðinn ellimóður og í sum-
ar gaus hann ekki nema tvisv
ar að mannaóskum og var bor-
in í hann sápa í bæði skiptin.
Nokkrum sinnum skvetti
hann úr sér óumbeðinn.
Óþerrishola í Haukadal hefir
verið dauf í sumar, en stað-
reynd er að hún hagar gosum
sínum eftir veðri. Þegar ó-
þurrkur eða úrkoma er í nár.d
magnast hún að mun. Af því
hefir hún hlotið nafn sitt,
sem er gamalt. En þetta var
útúrdúr.
★
Við skoðuðum blóm og kín-
versku bananatrén í Hvera-
gerði. Þegar við tókum mynd
af brezka blaðamanninum í
blaðaskrúði bananatrjánna
sagði han að starfsbræður
sínir heima myndu segja, er
þeir sæju myndina, að það
væri ekki að furða þótt eng-
ar fregnir kæmu frá viðræðu-
fundunum á ísiandi, þar sem
han hefði alls ekki verið þar,
heldur einhvers staðar í suð-
urlöndum. Á rölti okkar um
gróðurhúsin hittum við
nokkra af brezku sendinefnd-
armönnunum. Þeir voru að
kaupa sér blóm, til hvers vit-
um við ekki.
Við enduðum ferðina á Þing
völlum. Bretar hafa nefnt
Parlamentið sitt móður þjóð-
þinganna, en þing íslendinga
hafa þeir nefnt ömmu þeirra.
Dipplómatiskt, ekki satt?
Vig.
Rúmlega 200 börn í nýja
Mýrarhúsaskólanum
í vefur
HINN NÝI Mýrarhúsaskóli,
— barna og unglinga skóli Sel-
tjarnarneshrepps — mun taka til
•tarfa 14.—17. okt., sagði Páll
Guðmundsson skólastjóri, í stuttu
•amtali við Mbl. í gær.
Þessi nýja skólabygging er hin
veglegasta. Þar verða 7 kennslu
•tofur, sem hver um sig getur
rúmað 30 nemendur í senn. Eru
þær bjartar og skemmtilegar. I
kjallaranum verða smíðastofur
fyrir drengi og handavinnustofa
fyrir stúlkur. Þær verða ekki full
gerðar fyrr en um áramótin sagði
Páll, og getur kennsla því ekki
hafizt í þessum greinum fyrr.
Jafnframt því sem verið er að
leggja síðustu hönd að skóla-
stofuúum, verður leiksvæði skól
ans afgirt með 2ja m. hárri net
Framh. á bls. 14
Sr. Jón Auðuns, dómprófastur;
Stærsta
vandamálið
Þeir trúa því ekki, að
i verið á íslandi
DWIGHT L. Moody, predikarinn
frægi, sagði: „Ég hefi átt í meiri
erfiðleikum með sjálfan mig en
nokkurn mann, sem ég hefi hitt
á lífsleiðinni".
Það vantar ekki að vér þekkj-
um erfiðleikana. Vér kynnumst
þeim í bernsku. Þeir fylgja oss
fram á grafarbakkann. Hvarvelna
verða þeir fyrir oss á veginum.
stundum eins og steinvölur, nógu
stórar til þess að vér steytum við
þeim fót, stundum eins og risa-
björg, sem vér verðum að beygja
hjá.
Erfiðleikana þekkjum vér, en
eru það erfiðleikarnir, sem D. L
Moody talar um og urðu honum
þyngri í skauti en allt það erfiði,
sem hann hafði af öðrum mönn-
um, og var það þó mikið?
Lífið setur alla menn, fyrr eða
síðar í þá aðstöðu, að þeir kom-
ast ekki hjá, að sjá, að af öllum
vandamálum þeirra eru þeir sjálf
ir mesta vandamálið, að innra
með sjálfum þeim býr það, sem
óförum þeirra og vandkvæðum
veldur. Hitt er annað mál, að oss
þykir síður en svo gaman, að
standa andspænis þeirri stað-
reynd. Menn leita orsakanna utan
við sjálfa sig, kenna umhverfinu,
aðstæðunum um ófarir sínar,
jafnvel forlögum.
Ingimundur gamli trúði því,
að hann hefði flutzt búferlum til
Islands meir af atkvæði rammra
hluta (forlaga) en eigin fýsi. í
fornsögunum sjáum vér ríka til-
hneiging forfeðranna til þess, að
leita orsakanna að því, sem á ann
an veg gekk en þeir vildu í dul-
mögnum og forlögum fremur en f
eigin harmi. Jafnvel forngrísku
skáldin, einkum harmleikahöf-
undarnir miklu röktu harmsögur
persónanna til þeirra dularfuliu
forlagaafla, sem þeir tödu stýra
lífsrás manna.
Þessar hugmyndir eiga engan
stað í kristindóminum. Fjallræða
Krists og dæmisögur géfa ekki
tilefni slíkra hugmynda. Sú sann
færing Shakespeares, að orsak-
anna að óförum manna sé að leita
í barmi þeirra en ekki í nokkru
örlagavaldi utan við þá, er eitt
af því, sem gerði hann að því
óviðjafnanlega störbrotna harm-
leikaskáldi, sem hann varð. Allar
hinar sígildu persónur hans,
Brútus, Hamlet, Macbeth, Ot-
helló, allir brotna þ'eir á böli, sena
á rætur í eigin barmi þeirra.
Þó eigum vér fæstir i þeim
erfiðleikum með sjálfa oss, sem
D. L. Moody þekkti mesta. Það
eru aðrir erfiðleikar, sem oss er
flestum miklu hugstæðara að fást
við. Menn sniðganga vandamálin,
sem innra með sjálfum þeim búa,
og telja sig bera ábyrgð á mörgu
öðru fremur en á sjálfum sér.
Um miðja 18. öld hófust mann-
úðar- og umbótahreyfingar miklu
víðtækari en áður höfðu þekkzt.
Hin ævagamla spurning Kains:
,,Á ég að gæta bróður míns?“
fann meiri og kristilegri hljóm-
grunn í sálum vestrænna manna
en nokkru sinn fyrr, síðan á dög-
um frumkristninnar, og svo hefir
farið fram til þessa dags.
Um þetta er allt lofsamlegt að
segja, allt gott annað en það, að
'sú hætta getur verið fyrir dyr-
um, að menn sökkvi sér svo niður
í að hugsa um vandamál annarra,
að þeir gleymi því, að í eigin
barmi búa þau vandamál, sem
vér megum sízt vanrækja. Það
er miklu auðveldara að fyllast
meyrlyndum, viðkvæmnislegum
áhuga fyrir erfiðleikum annarra
en að taka föstum manndóms-
tökum þau vandamál, sem í eig-
in barmi búa.
Ég hefi lesið, að skáld hafi
dreymt kynlegan draum.
Hann þóttist hafa unnið stórán
fjársjóð, en hjúpuð vera kom og
hrifsaði af honum fjársjóðinn.
Hann þóttist hafa unnið s«r
frægð, en aftur kom hjúpaða
veran og sneri frægðinni í for-
smán. Hún réðst að sænginni han*
og svipti hann svefni. Hún kom
og eitraði mat hans, er hann sett-
ist að borðum. Og hún spillti vin
um hans við hann. Loks þóttist
hann standa fyrir altarinu með
undurfagurri, ungri stúlku, og
sæla hans var fullkomin. Enn
kom hjúpaða veran og hrópaði:
„Ég banna þennan hjúskap".
Þá varð manninum loks nóg
boðið. „Hver ertu?-‘ hrópaði
hann, réðst að hjúpuðu verunni
og svipti af henni andlitsblæj-
unni. En, vei; Hann sá andlit
sjálfs sín. Hinn ókenndi bölvald-
ur var hann sjálfur!
Drauœu., — aðeins draumur.
En sannleikur samt. Það sem
eyðileggur flestra manna líf, býr
í þeim sjálfum. Ekki í forlögun-
um. Ekki í stjörnunum, heldur
í þeirra eigin hjarta.
Predikarinn frægi kvaðst hafa
átt í meiri erfiðleikum með sjálf-
an sig en alla menn, sem hann
hefðj hitt á lífsleiðinni. Þekkjum
við, þú og ég, þessa erfiðleika?
Tif þess að glíma við þá, — raun
ar marga aðra en fyrst og fremst
þá — hefir Guð beint fótum þín-
um á veginn, sem þú ert að
ganga nú.