Morgunblaðið - 09.10.1960, Blaðsíða 22

22
MORCVNfíLAÐlÐ
Sunnudagur 9. okt. 1960
:om aöalkeppmn. l>a
tið fyrri Oiympíutitl
nýsett heimsmet.
sem hún reyndi fékk
stjórnmála
anna en Sidlo sem geyr
silfrið frá Melbaúrne. m
En spjótið lék ekki
flúin efeki ógnað
i h^sku!
hann. Er aðalkeppnin hófst
eftir hádegið komst Sidio
ekki meðal 0 fyrstu manna.
Örlög hans voru svipuð og
C'Ortbtlýs.’ SÍ«Uo. átti ' lengsta
kast alira spjótkastara leik-
ena
manrra- haföi-kastað
silfrið kaslaðl'f'
Hver getur ta'
um 63,59 — sjö metrum
styttra en heimsmetið Hans —
e .
—j v i
mijn
Þetta var einhver örlaga-
þrungnasta stund leikanna.
Eitt skref fram fyrir afmark-
aðan reit í skiptingu var böl-
valdurinn.
Þetta eina skref orsakaði þó
aðeins að Norton nam nær
aiveg staðar.. En samt tókst
þeim að vinna bilið upp og
urst allra kvenkeppenda. —
Hann vann sleggjukast karla
og þótti harðsvíraður og tauga
sterkur keppnismaður.
Þau felldu ástarhugi saman
— og náðu saman með aðstoð
ýmissa stórkarla t.d Krúsjeffs
og Eisenhowers.
varð frægt á himni
ekki lengur tékknesk heldur
bandarísk.
Þau komust bæði í aðal-
keppnina — með engum glæsi
brag þó. Hún varð 10. af 12 er
Íí tiVslit komust, hann 5. af 15
fóru.
aðalkeppnin. Þá
lögin verið. Mennirnir er
kastað höfðu 86,38 og 85,71
náðu nú ekki 74 m kasti.
Sidlo hinn pólski hjó nærri
Olympíumetinu þarna í morg
unsárinu er hann kastaði
85,14 (metið er 85,71). Hver
var líklegri til gullverðlaun-
við
og
lengsta
ur-
u m
MIKIÐ var hann Vil-
hjálmur óheppinn“
hefur hvað eftir annað
verið sagt mfn eyru þeg-
ar talið barst að Ólympíu-
leikunum í Róm. Sumir
kveða enn fastar að orði
og segja: „Ósköp eru þeir
lélegir, okkar menn“.
Hér verður ekki spjallað
um það með og móti hvort
óheppni eða getuleysi — eða
hvorttveggja — hafi mótað
þátttöku okkar manna á Róm
arleikunum. Staðreynd er þó
— ’og kunn áður en farið var
— að ef tilgangurinn var að-
eins að senda menn sem vonir
höfðu um verðlaun, þá hefði
aðeins einn farið. En tilgang
urinn með þátttöku íslands og
allra annara landa er ekki sá.
Óheppnir voru okkar menn,
en ekki óheppnari eða getu-
minni miðað við fyrri afrek,
en fjölmargir aðrir. Svipmynd
ir frá leikunum sanna þá sögu.
ooo
ÞAÐ VAR liðið nær lokum
leikanna. Ýmsar harm-
sögur höfðu gerzt. Síðasti dag
ur frjálsíþróttakeppninnar
var senn liðinn — síðasta
greinin var að hefjast. 24
beztu spretthlauparar heims-
ins stóðo fáklæddir á braut-
inni. Það var uppstytta eftir
allleiðinlega skúr, himininn
var grár og tekið að rökkva.
Klukkan var sex. Keppni um
eitt gull var ólokið. Og það
var keppni sem vitað var að
yrði hvað tvísýnust allra bar
daga er á þessari braut höfðu
fram farið undanfarna daga.
Skotið reið af. Þeir þustu
fram, svartir, hvítir, hálf-
svartir. Það mátti ekki á milli
sjá. Kom að skiptingu. En
hvað var þetta. Bandaríska
sveitin stöðvaðist, — og þó
varla. Norton tók við af Budd
©g nú hljóp Norton eins og
dauðinn væri á hælum hans
og hann vann nokkuð af því
forskoti sem Þjóðverjar höfðu
náð við skiptinguna fyrstu.
Samt var það sjálfur Hary
sem hann keppti við. Og á
síðasta sprettinum vann Sime
það sem á skorti og var sjónar
mun á undan Lauer, Þýzka-
landi. Æðisgengin keppni —
fádæma spretthraði.
En svo komu tíðindin. Nor-
ton hafði áður en hann tók
keflið farið yfir strik það er
afmarkar þann reit er skipt-
ingu skal lokið, Bandaríska
sveitin var úr leik.
Þeir gengu með hangandi
haus af vellinum — hurfu
fljótt Bandaríkjamennimir.
Aðrir æptu og hoppuðu af
gleði, Þjóðverjar yfir að fá
gull, Rússar yfir að fá silfur
í stað brons, Bretar yfir að fá
bronsíð í stað einskis
koma á undan í mark — á
undan sveit sem náði sama
tíma og heimsmet. Hvað hefði
heimsmetið orðið, ef skipting
in hefði heppnast.
Hver getur talað um mestu
óheppni?
ooo
jl OLYMPÍULEIKUNUM í
A Melbourne 1956 brosti
gæfan við tékkneskri stúlku
Olgu Fikatovu og bandarísk
um sleggjukastara Harold
Conolly. Hún vann kringlu-
kast kvenna — og þótti feg-
Frú Conolly
Conolly — myndin tekin á
ritstjórn Mbl. er hann kom í
heimsókn fyrir nokkrum
árum.
og kalda stríðsins, sem og á
himni íþróttanna.
Og nú komu þau til Rómar
til að verja Olympíutitla.
Hann sem nýbakaður heims-
methafi, 'eini maður heimsins
sem kastað hefur sleggju yfir
70 metra. Enginn var með
tærnar þar sem hann hafði
hælana. Hún hét ekki lengur
Fikatova, heldur Conolly, var
og 7 urðu á undan honum.
Enginn ógnaði heimsmeti
Conollys, og Conolly ógnaði
ótrúlega fáum í aðalkeppn-
inni.
Hver getur talað um mestu
óheppni eða lélega frammi-
stöðu?
ooo
RETT AÐUR en Rómarleik
irnir hófust barst sú
frétt út um heiminn að banda
rískur spjótkastari Bill Alley
hefði sett nýtt heimsmet í
spjótkasti. Það fylgdi með að
hann myndi nú einbeita sér að
því einu að sigra á leikunum
í Róm.
Næstsíðasta dag leikanna,
að morgni dags klukkan 9,
voru 28 spjótkastarar mættir
til leiks. Þar fór m. a. hinn
nýkrýndi heimsmethafi, og
þar fór einnig Olympíumeist-
arinn frá Melbourne Egil
Daníeisen Noregi.
Krafan var, að kasta spjót-
inu lengra en 74 metra, þá
var leiðin opin í úrslitakeppn
ina. Þrettán menn leystu
þessa þraut af hendi.
En meðal þeirra var ekki
hinn nýkrýndi heimsmethafi
-— heldur ekki norski Olym-
píumeistarinn frá Melbourne
sá er heldur Olympíumetinu
og sá er átti heimsmetið unz
Bandaríkjamaðurinn Alley
sló það. Svona grimm geta ör
Norton vinnur 7984
BLAÐ eitt, sem út kom í
Rómaborg meðan á Ólym-
píuleikunum stóð flutti
einn daginn fyrirsögn með
stóru letri: „Norton vinnur
100 og 200 metrana á Ól-
ympíuleikunum 1984“.
Flestir er þetta sáu ráku
upp stór augu og undruð-
ust þessa spádómsheimsku
blaðsins. En við lestur
greinarinnar sem á eftir
kom, gátu fáir varist glettn
islegu brosi yfir meinlegri
fyndni blaðamannsins.
Upphaf klausunnar og fyr-
irsagnarinnar var að rekja til
lífsins í Olympíuþorpinu, þar
sem keppendurnir bjuggu.
Þar var oft mikið fjör á kvöld
in. Safnazt var saman í gríð-
arstórum sal, þar sem fá mótti
alls kyns svaladrykki úr á-
vöxtum og coladrykki undir
framleiðsluverði að ógleymdu
lútsterku brazilisku kaffi sem
veitt var ókeypis til land-
kynningar fyrir Brazilíu. —
Þarna var einnig plötuspilari
og mátti velja um 100 lög —
ný og vinsæl, ítalskir ástar-
söngvar, þýzkir slagarar, 'Suð
ur-amerískar rumbur og cha-
oha-cha, og bandariskt rock.
Á miðju salargólfi var dans
að á jafn mismunandi máta og
lögin voru, — sumir villt og
hamslaust, sumir kæruleysis-
lega, sumir af eldheitri ástríðu
Norton — brosti blítt
og ást. Þarna var aðeins í-
þróttafólk, komið sitt úr
hverri áttinni, ástfangið fólk
við fyrstu sýn eða fólk sem
vildi gleyma spenningi dags-
ins og miklum hita hans —•
gallinn var bara sá að hjé
sumum blossuðu jafmheitar til
finningar eða heitari en hit-
inn komst hæzt um hádegis-
bilið.
Þarna veittu margir athygli
mestu kynbombunni meðal
kvenkeppendanna, fótfráustu
stúlku heims Wilmu Rudolph,
svartri negrastúlku, þar sem
hún sveif undarlega oft í þel-
dökkum örmum svertingjans
Norton, mannsins, sem „átti“
að sigra 100 og 200 m hlaup
fyrir Bandaríkjamenn. Angur
vært var augnaráð þeirra og
blíðlega héldust þau í hendur
á göngu sinni um Olympíu-
þorpið. Kjaftasögur fengu byr
undir báða vængi — margir
voru eiginlega í huga sínum
búnir að gefa þau saman í
hjónaband.
Þar á meðal var blaðið, sem
í upphafi var minnst á. Það
taldi „án alls efa“, að sonu
þeirra Nortons og Rudolph,
sem „án efa“ myndi fæðast,
yrði „án efa“ mikill hlaupari,
og„án efa“ sigurvegari á Ol-
ympíuleikunum 1984.
mestu
óheppni eða lélega framnvi-
stöðu?
Þannig mætti lengi te’ja.
Kunn er sagan um öruggasta
sigurvegara leikanna (fvrir-
fram), hástökkvarann Thom-
as — manninn sem að keppn-
inni lokinni varð að láta sér
nægja bronsverðlaun.
Nei, það er erfitt að segja
um hver getur talað um
mesta óheppni á leikunum í
Róm eða lélega frammistöðu.
SUMIR fögnuðu mikil'i
heppni á þessum Olympíu-
leikum, náðu sínum bezvu
stökkum, köstum og tímum i
þeirri keppni sem þeir helzt
óskuðu. Þannig var t- d. með
Bandaríkjamanninn Davis í
Frh. á bls. 23
Rudoph — angurvær
Ekkert hefur heyrzt um
samdrátt Wilmu og Ray
síðan Olympíuleikunum lauk,
— hvort hann fœr í sorg sinni
yfir töpuðum gullpeningum,
að leika sér að „gullunum“
þremur sem hún vann létti-
lega og með þeim glæsileik að
allra augu mændu á fallegan
vöxt hennar og sjónvarps-
myndatökumenn ætluðu
aldrei að geta haft vélar sinar
af henni, þar sem hún fór.
Þessi „hiti“ milli þeirra, hef
ur kannski aðeins orsakast aí
hinum miikla hita í Róm —
hiver veit? * — A.St.

mMí-